Γράφει: Πέτρος Καλογεράς | 18/07/2011 Το Δουβλίνο είναι η πιο βρετανική... μη βρετανική πόλη μαζί με το ξαδερφάκι της που βρίσκεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, την Βοστώνη. Η Drinking Caρital of the World, που φιλοξενεί στα κτίριά της πολλές περισσότερες από χίλιες παμπ, έχει στον αέρα της αυτό ακριβώς, μια μόνιμη μέθη που σε παρασύρει και σε οδηγεί σε μια πιο χαλαρή ζωή, ειδικότερα αν την συγκρίνεις με τις σκληρότερες πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η κουλτούρα των Ιρλανδών, των ανεξάρτητων Ιρλανδών, είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική από εκείνη των Βρετανών που συνδυάζει με άνεση τα χαρακτηριστικά της Μεσογείου και της Βόρειας Ευρώπης. Το Δουβλίνο είναι η καρδιά αυτής της σύζευξης και της πάλης ανάμεσα σε μια πληθώρα νοοτροπιών. Αυτή ακριβώς η ποικιλία είναι που κάνει τους Ιρλανδούς και την πρωτεύουσά τους τόσο ανήσυχους, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα μια καλλιτεχνική δημιουργία που, αν μη τι άλλο, είναι μοναδική.
Το Δουβλίνο είναι με μια λέξη ακαταμάχητο. Σε κερδίζει εύκολα και αν το επισκεφτείς, το πιθανότερο είναι να το ερωτευτείς με την πρώτη ματιά. Οι άνθρωποί του είναι ζωντανοί, γεμάτοι ενέργεια, πεισματάρηδες και αισιόδοξοι. Είναι και φωνακλάδες, πάντα με την καλή έννοια (μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;). Μέσα από αυτό έρχεται μια μεγάλη παράδοση στην μουσική. Για τους Ιρλανδούς πρώτα είναι η μουσική και ύστερα έρχεται το σινεμά. Αλλά πολλές φορές τα συνδυάζουν. Δυο από τις τέσσερις ταινίες που επιλέξαμε και έχουν ως σκηνικό το Δουβλίνο, το «The Commitments» και το «Once», είναι καθαρά μουσικές. Αντιπροσωπεύουν το όνειρο πολλών Ιρλανδών. Από τις φτωχικές συνοικίες να βρεθούν ξαφνικά στην σκηνή ή στο στούντιο και να ξεφύγουν, χωρίς να ξεχνούν ποτέ από πού ξεκίνησαν.
Η αγάπη για το σινεμά έπεται αλλά δεν απέχει πολύ. Το «Kisses» είναι μια ταινία που όποιος αγαπάει το σινεμά σίγουρα θα την βάλει στην καρδιά του. Μας δείχνει όλο το Δουβλίνο με ό,τι τρόπο ξέρει, με όποια τεχνική ξέρει. Αυτή η εφευρετικότητα είναι σίγουρα κάτι αντιπροσωπευτικό της πόλης και των κατοίκων της. Για τελευταία, επιλέξαμε το «Adam and Paul», μια ταινία που δείχνει μια άσχημη πλευρά του Δουβλίνου, που όμως αντιμετωπίζεται με έναν πρωτότυπο χιουμοριστικό τρόπο.
Γι' αυτό ακριβώς κέρδισε και στο νήμα μια άλλη ταινία με παρόμοιο θέμα, το «Veronica Guerrin», ενώ θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε πολύ πιο διάσημες ταινίες όπως το ιστορικό «Michael Collins» και το οσκαρικό «My Left Foot». Θελήσαμε όμως να διατηρήσουμε αυτή την ανάλαφρη αισθητική της πόλης, προβάλλοντας ταινίες πιο άγνωστες αλλά το ίδιο σημαντικές και άξιες αναφοράς.
Η ανεμελιά του Δουβλίνου λοιπόν ήταν το κυρίαρχο κριτήριο. Έτσι κι αλλιώς το αγαπήσαμε όσο λίγες πόλεις. Γιατι απλούστατα έχει τα πάντα. Αρα μπορεί να γοητεύσει τους πάντες. Η αμμουδιά, οι εργατικές κατοικίες, τα προάστια, τα εμπορικά κέντρα, όλα αναδεικνύονται και δημιουργούν ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα. Το Δουβλίνο και γενικότερα η Ιρλανδία μου θυμίζει την Guinness (το εργοστάσιο βρίσκεται στο Δουβλίνο). Όταν την μάθεις, δεν την αλλάζεις με τίποτα... |