ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ:
Γλυκιά Ζωή ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Federico Fellini ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
Marcello Mastroianni, Anita Ekberg, Anouk Aimee, Yvonne Furneaux, Magali Noel Είναι γεγονός πως ολόκληρη σχεδόν η φιλμογραφία του Federico Fellini θα διεκδικούσε άνετα θέση σε αυτή τη λίστα. Με πρώτη και πιο προφανή επιλογή το «Roma», το οποίο αποτελεί και τον υπέρτατο φόρο τιμής του κορυφαίου δημιουργού στην πόλη με την οποία συνέδεσε το όνομά του όσο ελάχιστοι. Το «Dolce Vita», ωστόσο, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική και πολυεπίπεδη φιλμική ματιά που έπεσε ποτέ πάνω στην Ρώμη.
Για χάρη της "Γλυκιάς Ζωής" έχουν χυθεί τόνοι μελάνης κι έχουν γεμίσει αμέτρητες σελίδες σε εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία και - τα τελευταία χρόνια - ιστοσελίδες. Για ταινίες του δικού της διαμετρήματος μοιάζει σχεδόν αυτονόητο πως έχουν ειπωθεί πολλά περισσότερα κι απ' όσα θα χρειαζόταν. Χαρακτηριστικό είναι πώς το φιλμ καλύπτεται από ένα μυστηριακό πέπλο, που φυσικά θα ήταν αδύνατο να μη συμπεριλαμβάνει και την ίδια την πόλη. Όσοι γοητεύονται από πάσης φύσεως μυστικιστικές θεωρίες, θα έχουν πιθανώς ακούσει ότι το «Dolce Vita» έχει συνδεθεί πολλαπλώς με τον αριθμό επτά.
Έχει λεχθεί ότι αποτελεί μία κάποιου είδους αλληγορία για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ότι περιλαμβάνει επτά νύκτες κι επτά αυγές κι ότι έχει γυριστεί στους επτά λόφους της Ρώμης, τους λόφους πάνω στους οποίους θεμελιώθηκε κάποτε η αρχαία πόλη. Για άλλους, περισσότερο προχωρημένους, πάλι, η πλοκή μπορεί να χωριστεί σε επτά διακριτά επεισόδια της ζωής του κεντρικού ήρωα που υποδύεται ο Marcello Mastroianni. Η αλήθεια ωστόσο είναι πως αν επικεντρωθείς σε όλα αυτά βλέποντας την ταινία, κινδυνεύεις να χάσεις πολλά απ' όσα πραγματικά έχει να σου προσφέρει.
Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από έναν δημοσιογράφο σκανδαλοθηρικού περιοδικού, τον Marcello, ο οποίος προσπαθεί να βρει ένα σημείο ισορροπίας κι ένα βαθύτερο νόημα ανάμεσα στην απρόβλεπτη δουλειά του, την οργιαστική νυχτερινή ζωή της Ρώμης, τις ευκαιριακές ερωμένες του και την αρραβωνιαστικιά του που τον καταπιέζει με τη ζήλεια της. Μέσα από την ντελιριακή σχεδόν καθημερινότητα του ήρωά του, ο Fellini επιχειρεί μία χειρουργική τομή στην κοινωνική ζωή της Ρώμης των τελών του '50, η οποία μοιάζει παραδομένη στις πρόσκαιρες απολαύσεις και το απόγειο του καταναλωτισμού, απόρροια του οικονομικού θαύματος που ακολούθησε τον ντροπιαστικό για την Ιταλία 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο ηθικός ξεπεσμός και το εκτυφλωτικό όνειρο της μεγάλης, "γλυκιάς" ζωής έχει πολλές διευθύνσεις: από τη κοσμοπολίτικη via Veneto και τα λουτρά του Caracalla ως τη Fontana di Trevi και το παλάτι του Bassano di Sutri, που βρίσκεται στα βόρεια της πόλης. Στα παραπάνω προσθέστε κάθε λογής στέκια και καμπαρέ όπου η αριστοκρατία ξεφαντώνει. Ταυτόχρονα, ο φακός του Fellini διατρέχει με εγκάρσιο τρόπο τον κοινωνικό ιστό της Ρώμης, όταν πηγαίνει στη φτωχογειτονιά της αρραβωνιαστικιάς του Marcello (την υποδύεται η Yvonne Furneaux) ή όταν ακολουθεί τον ήρωα στα περίχωρα της πόλης για να καλύψει το όραμα της Παναγίας που φέρεται να είχαν δύο πιτσιρίκια.
Ταυτόχρονα με τη διεισδυτική ματιά του Fellini προς το κοινωνικό γίγνεσθαι, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα σημεία εκείνα που αποτυπώνουν συμβολικά ολόκληρη σχεδόν την Ιστορία της Ρώμης. Όλα τα θεμελιώδη στοιχεία που συναπαρτίζουν το χαρακτήρα της πόλης βρίσκονται εδώ, δοσμένα με τη ματιά ενός Fellini που βρίσκεται πλέον στη μετάβαση από τα πρώιμα νεορεαλιστικά έργα του (βλ. «La Strada») στα περισσότερο εξεζητημένα και σουρεαλιστικά (όπως "Η Ιουλιέτα Των Πνευμάτων"). Τα θεάματα στα καμπαρέ και τα διονυσιακά όργια της καλής κοινωνίας παραπέμπουν ανοικτά στα αχαλιναγώγητα ήθη επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η εναρκτήρια σεκάνς με το άγαλμα του Χριστού να μεταφέρεται με ελικόπτερο πάνω από την πόλη με κατεύθυνση το Βατικανό, υπογραμμίζει το μέγεθος της επίδρασης του Χριστιανισμού. Το ίδιο ισχύει και με τη σεκάνς του οράματος.
Παράλληλα, η σκηνή που ο Marcello κυνηγά τη Sylvia (Anita Ekberg), μία πανέμορφη σταρ του σινεμά, στα σκαλιά του θόλου του Αγίου Πέτρου, θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένας ευρηματικότατος συμβολισμός πάνω στην κοσμικότητα που ανέκαθεν χαρακτήριζε την Καθολική Εκκλησία. Ο Steiner (Alain Cuny) από την άλλη, διανοούμενος φίλος του Marcello με τραγικό φινάλε, αποτελεί ένα ιδανικό σύμβολο της Αναγέννησης που απέτυχε να γλιτώσει την ανθρωπότητα από την αυτοκαταστροφική της φύση. Και φυσικά, η φτώχεια και η μελαγχολία που αναδύεται μέσα από το πλήθος που συρρέει για να ακουμπήσει τις ελπίδες του στο αμφίβολα θαυματουργό όραμα, υπενθυμίζει τη ζοφερή πραγματικότητα που βίωσε η Ιταλία μετά την ήττα στον πόλεμο.
Πέρα απ' όλα αυτά όμως, το «Dolce Vita» αποτελεί την χαρακτηριστικότερη αναπαράσταση της πλανεύτρας νυχτερινής ζωής της Ρώμης. Η διαχρονική δύναμη των πλάνων του έφτασαν στο σημείο να μονοπωλούν σχεδόν την περιγραφή των κοσμοπολίτικων στεκιών της πόλης, κατά αντιστοιχία με τον τρόπο που ο - καθ' όλα ειρωνικός - τίτλος έφτασε να αποτελεί συνώνυμο του έκλυτου βίου. Ένα σημαντικό κομμάτι της Ρώμης μοιάζει πια να ζει μέσα στη "Γλυκιά Ζωή" του Fellini, επενδύοντας ακόμα και σήμερα στο φιλμ αυτό ένα μέρος του μύθου της.
Trivia: Τα γυρίσματα της διάσημης σκηνής στη Fontana di Trevi έγιναν όταν ακόμα δεν είχε υποχωρήσει το χειμωνιάτικό κρύο. Σύμφωνα με τον ίδιο το Fellini, η Anita Ekberg παρέμενε μέσα στα παγωμένα νερά της πηγής για ώρες, χωρίς κανένα πρόβλημα, φορώντας απλώς το φόρεμά της. Αντίθετα με τον Marcello Mastroianni που εκτός του ότι φορούσε αδιάβροχο κάτω από τα ρούχα, κατέβασε ένα μπουκάλι βότκα για να αντέξει το κρύο, καταλήγοντας να γυρίσει τη σκηνή όντας τύφλα στο μεθύσι.
Trivia 2: Ο πασίγνωστος πια όρος "παπαράτσι" οφείλει το σημερινό του νόημα στο «Dolce Vita», εξαιτίας ενός δημοσιογράφου, φίλου του Marcello, με το όνομα Paparazzo.
Χαρακτηριστική σκηνή: Εξαιρώντας με βαριά καρδιά την εναρκτήρια με το άγαλμα του Ιησού, είναι αδύνατο να προσπεράσουμε το αξέχαστο νυχτερινό μπάνιο του Mastroianni και της Ekberg στη Fontana. | 
