ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ:
Θάνατος Στη Βενετία ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Luchino Visconti ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
Dirk Bogarde, Romolo Valli, Mark Burns, Nora Ricci, Marisa Berenson Ο Gustav von Aschenbach (Dirk Borgade) είναι ένας συνθέτης στο λυκόφως της ζωής του που φτάνει στο Λίντο της Βενετίας για ξεκουραστεί και να εμπνευστεί για το καινούριο του έργο. Η τουριστική περίοδος έχει ήδη φτάσει στο τέλος της και η πόλη αδειάζει από ξένους επισκέπτες. Στο ίδιο ξενοδοχείο με αυτόν μένει και μια οικογένεια πολωνών. Την προσοχή του τραβάει ο νεαρός πανέμορφος γιος της οικογένειας ο Tadzio (Bjorn Andresen) τον οποίο ακολουθεί παντού: στα σοκάκια της Βενετίας, στην παραλία του Λίντο.
Ο von Aschenbach συνειδητοποιεί ότι νιώθει μια ακατανίκητη ερωτική έλξη για τον νεαρό. Ακόμα και όταν μαθαίνει ότι στην πόλη έχει ξεσπάσει μια θανατηφόρα επιδημία πανούκλας, αρνείται να εγκαταλείψει το Λίντο γιατί έτσι θα πάψει να βλέπει τον Tadzio.
Με οδηγό το ομώνυμο βιβλίο του Thomas Mann, o Visconti κινηματογραφεί μια Βενετία της σήψης και της παρακμής. Η Βενετία στην ταινία μοιάζει στον πρωταγωνιστή της. Είναι μια πόλη καταβεβλημένη, γερασμένη και νοσηρή. Μια μεγαλοπρεπής μνήμη του παρελθόντος που τώρα είναι περιτριγυρισμένη από σωρούς σκουπιδιών και μολυσμένα κανάλια. Το υγρό κλίμα και η αποπνικτική ατμόσφαιρα ευνοούν την εξάπλωση της αρρώστιας που ξεκληρίζει τον ντόπιο πληθυσμό. Οι γονδολιέρηδες εδώ δεν αποτελούν τουριστική ατραξιόν, αλλά παραπέμπουν στον Χάροντα που οδηγεί τους επιβάτες στην αντίπερα όχθη, σε μια πόλη που με την πάροδο του χρόνου βυθίζεται... πεθαίνει.
Για τον von Aschenbach, τον Mann και τον Visconti η Βενετία είναι ο ίδιος ο θάνατος. Μια πόλη εν αποσυνθέσει, που το εξαθλιωμένο σκηνικό της παραπέμπει στην σταδιακή πορεία του καλλιτέχνη προς το πνευματικό και ουσιαστικό τέλος του. Στον «Θάνατο στη Βενετία», συγγραφέας, σκηνοθέτης και ήρωας συναντιούνται στο λυκόφως της ζωής τους και ανοίγουν ένα διάλογο για την ηθική της αισθητικής κάνοντας ταυτόχρονα και έναν απολογισμό ζωής.
Trivia: Η ιστορία του Thomas Mann είναι αυτοβιογραφική. Ο χαρακτήρας του Tadzio ήταν βασισμένος στον βαρώνο Wladyslaw Moes, τον οποίο φωνάζανε χαϊδευτικά Adzio. O ίδιος ο Moes αγνοούσε ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και το αντικείμενο πόθου του Μann στο βιβλίο "Θάνατος στη Βενετία" και το συνειδητοποίησε μόνο όταν παρακολούθησε στο σινεμά την κινηματογραφική εκδοχή του Visconti. | 
