 Γράφει: Μανώλης Δούνιας | 11/07/11
Το Μπουένος Αιρες δεν είναι μια από εκείνες τις πόλεις που μπορούν να περηφανεύονται για τα διάσημα μνημεία της ή την σπουδαία αρχιτεκτονική της. Το πιο αναγνωρίσιμο σημείο του είναι μάλλον η Avenue 9 de Julio, μια λεωφόρος 16 λωρίδων στην μέση της οποίας υπάρχει ένας λευκός ψηλός οβελίσκος. Στη λεωφόρο αυτή καθημερινά διασταυρώνονται περίπου 13 εκατομμύρια άνθρωποι που ο καθένας έχει και μια ιστορία να πει.
Γιατί το κυριότερο χαρακτηριστικό του Μπουένος Αιρες είναι η μοναδική του ατμόσφαιρα, ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τους οι ανθρώπους που ζουν εκεί. Είναι μια πόλη με έντονο πολυπολιτισμικό χαρακτήρα, που είχε μια ταραχώδη πρόσφατη πολιτική ιστορία. Οι πληγές από την περίοδο της χούντας του 1976 δεν έχουν ακόμα κλείσει ενώ οι επώδυνες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης της χώρας το 2001 είναι ακόμα εμφανείς στην κοινωνία.
Τα πολλά πρόσωπα του Μπουένος Αιρες αποκαλύπτονται και στις ταινίες που έχουν γυριστεί με σκηνικό τις γειτονίες του. Στο San Telmo, τη γειτονιά του Tango, συναντάς τη Sally Potter να επιδεικνύει τις χορευτικές της ικανότητες («The Tango Lesson» 1997), τους χορευτές του Carlos Saura να προετοιμάζονται για την παράσταση της ζωής τους («Tango» 1998) και δυο γυμνά παθιασμένα σώματα να χορεύουν στο μισοσκόταδο («Naked Tango» 1990). Λίγο πιο δίπλα μια ομάδα Αργεντίνων νεαρών συζητάνε για τα προβλήματά της γενιάς τους («Pizza, Bira, Faso» 1998) αλλά και για το αγαπημένο τους θέμα το ποδόσφαιρο, με το οποίο καταπιάνεται το ντοκιμαντέρ «Maradona by Kusturica» που ακολουθεί τον ζωντανό θρύλο του αθλήματος Diego Maradona.
Περνώντας για λίγο από τις βίαιες συνοικίες της La Boca, ο Francis Ford Coppola μας αποκαλύπτει οικογενειακά και αυτοβιογραφικά μυστικά στην άχρονη πραγματικότητα του «Tetro» (2009) και ο βολιβιανός μετανάστης του «Bolivia» (2001) έρχεται αντιμέτωπος με μια ξενοφοβική και ρατσιστική Αργεντινή. Στην εβραϊκή συνοικία Once, o Ariel αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό το μέλλον του («Waiting for the Messiah» 2000), ενώ οι μικροαπατεώνες ήρωες του «Nine Queens» (2000) αναζητούν το μεγάλο κόλπο που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο της οικονομικής κρίσης.
Στην κεντρική πλατεία της χώρας την Plazza del Mayo οι εργάτες του εργοστασίου Zanon διαδηλώνουν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους («The Take» 2004) δίπλα στις μαυροφορεμένες γυναίκες που ζητούν να μάθουν για την τύχη των παιδιών τους που 'εξαφανίστηκαν' στη διάρκεια της χούντας των στρατιωτικών («The Official Story» 1985). Από το μπαλκόνι του προεδρικού μεγάρου η Madonna τραγουδάει το «Don't Cry for Me Argentina» («Evita» 1996) χαιρετώντας τον Che Guevara του Gael Garcia Bernal που από εδώ ξεκινάει την περιπλάνησή του στις χώρες της λατινικής Αμερικής («The Motorcycle Diaries» 2004).
Η ματιά των ξένων πάνω στο Μπουένος Αιρες διαφαίνεται στο «City of Your Final Destination» του James Ivory, στο «Imagining Argentina» του Christopher Hampton και κυρίως στο «Happy Τogether» (1997) του Kar Wong Wai όπου παρουσιάζεται και η gay friendly μεριά της πόλης. Φυσικά μια περιπλάνηση στο Μπουένος Αιρες δεν θα ήταν ποτέ ολοκληρωμένη αν δεν συναντήσεις τον Ricardo Darrin, τον πλέον αναγνωρίσιμο αργεντίνο ηθοποιό που στις ταινίες του έχει επανειλημμένως περιπλανηθεί στις γειτονιές της πόλης. («Carancho» 2010, «The Secret In Their Eyes» 2009, «Nine Queens» 2000, «Son of the Bride» 2001). | 
