Τελικός Απολογισμός του Φεστιβάλ
24.09.2003

Από τον Χριστόδουλο Πριμηκύρη

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας -πιο φιλόδοξο αυτή την φορά και με καλύτερη επιλογή ταινιών από άλλες χρονιές- τελείωσε, δίνοντας ραντεβού με τους απανταχού σινεφίλ για την επόμενη χρονιά, που θα γιορτάζει τα δέκατα γενέθλιά του. Η επέκταση της διάρκειας του φεστιβάλ σε ένα ακόμα σαββατοκύριακο είχε ως αποτέλεσμα να είναι δυνατή η επαναπροβολή περισσότερων ταινιών, στοιχείο ιδιαίτερα θετικό. Ο κόσμος όμως, δεν φάνηκε να τιμάει στον ίδιο βαθμό όλες τις ταινίες με επακόλουθο κάποια μικρά διαμαντάκια να περάσουν απαρατήρητα, ενώ να γίνεται το αδιαχώρητο σε ταινίες που έχουν εξασφαλισμένη διανομή. Εξάλλου ο καθορισμός των ωρών προβολής θα μπορούσε να είναι κάπως καλύτερα οργανωμένος, ώστε να μην χρειάζεται να χρειάζεται τρέξιμο από τον ένα κινηματογράφο στον άλλο και μερικές φορές ο θεατής να χάνει την αρχή της επόμενης ταινίας. Επιπλέον απουσίαζε από τους προσκεκλημένους κάποιο «μεγάλο όνομα», σε αντίθεση λόγου χάρη με την παρουσία του Gaspar Noe στην προβολή του αμφιλεγόμενου Irreversible τον προηγούμενο χρόνο ή του Tom Tykwer πρόπερσι με αφορμή το αφιέρωμα στο έργο του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Εντύπωση προκάλεσε και η απουσία οποιασδήποτε νέας ελληνικής ταινίας από το φετινό πρόγραμμα.

Ανεξάρτητα πάντως από οποιαδήποτε επισήμανση, ο κινηματογράφος είναι πάνω από όλα γιορτή και μέσο επικοινωνίας και συνένωσης των ανθρώπων ανεξαρτήτως ηλικίας. Από αυτό το φεστιβάλ αυτό δεν θα ξεχάσουμε εύκολα μικρές στιγμές, συναισθήματα που νιώσαμε και εικόνες που χαράχτηκαν στη μνήμη. Η αυτοθυσία του νεαρού για την κοπέλα που δεν του δίνει σημασία στο Lichter. Το λουτρό αίματος στο Cabin Fever. Η ονειρική ατμόσφαιρα και η γαλαζογκρίζα φωτογραφία του Young Adam. Η απορία ποιος θεατής άντεξε μέχρι το τέλος της προβολής του ανεκδιήγητου Watermark. Το γεμάτο παράπονο βλέμμα της Laura και η επιμονή της ότι είναι αγόρι στο Our House. Η συζήτηση με το σκηνοθέτη μετά το τέλος της προβολής του Robot Stories. Η ιαπωνική «αλά γιακούζα» απάντηση του Gozu στο μοναδικό κινηματογραφικό σύμπαν του David Lynch. Η μικρή απογοήτευση από τη δεύτερη ταινία της Coppola. Το ιδιόμορφο λυρικό σύμπαν που δημιούργησαν οι αδερφοί Polish στο μετα-αποκαλυπτικό Northfork. Εικόνες και αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για αρκετό καιρό ακόμα. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...