Η Μητέρα (The Mother)
15.09.2003

Από τον Παντελή Φραντζή

Πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να συνειδητοποιείς ότι ολόκληρη, σχεδόν, η ζωή σου σε έχει προσπεράσει, αφήνοντάς θλιβερό ενθύμιο μία όψη ρυτιδιασμένη και ένα κορμί στραγγισμένο από χάρη και δύναμη; Πώς είναι να χάνεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα και οι δικοί σου άνθρωποι να σε αφήνουν έξω από τη ζωή τους, μαζί με τους άλλους «γέρους»; Πώς είναι να συμβιβάζεσαι με την ηλικία σου και τη σωματική σου κατάρρευση, έστω κι αν η καρδιά σου δεν έχει προλάβει να γεράσει ακόμα;

Η Μέι, μία γυναίκα στην αρχή της τρίτης ηλικίας, χάνει τον σύζυγό της. Τα παιδιά της αναγκάζονται να της συμπαρασταθούν, προσφέροντάς της φιλοξενία. Αυτή, όμως, αρνείται να υποδυθεί το ρόλο που η ζωή της επιβάλλει. Αρνείται να γίνει άλλη μία από εκείνες τις γερασμένες υπάρξεις που προσμένουν το θάνατο καθισμένη μπροστά από μία τηλεόραση ή ξεχασμένη μέσα σε κάποιο γηροκομείο. Η Μέι θέλει να αντισταθεί στην τραγική ανθρώπινη μοίρα, να συνεχίσει να ζει. Ο, κατά πολύ νεότερός της, Ντάρεν, εραστής της κόρης της, γίνεται το αντικείμενο του πόθου της. Ο καθένας με διαφορετικά κίνητρα, εμπλέκονται σε μία ακραία σχέση πάθους, που χαρίζει στην Μέι αυτό που πίστευε ότι είχε χάσει για πάντα: την απόλαυση της σεξουαλικότητάς της. Πόσο καλά, όμως, μπορεί να κρυφτεί κανείς από την ίδια τη μοίρα του;

Η ταινία «The Mother», του σκηνοθέτη Roger Michel (Notting Hill), προσεγγίζει με θάρρος αλλά και ευαισθησία το τραγικό προνόμιο του ανθρώπου να γίνεται θεατής της φθοράς του, αλλά και την σπαρακτικά ανώφελη επιμονή του να ψάχνει ένα καταλληλότερο καταφύγιο για την αγέραστη καρδιά του. Μία ταινία πνιγμένη σε βουβά δάκρυα και ζεστά χαμόγελα. Όπως ακριβώς και η ζωή. Αναμφίβολα, μία χρυσή στιγμή του φετινού Φεστιβάλ.