Δικέφαλος Αετός (L’aigle a Deux Tetes) II
19.09.2003

Από τη Μαρία Βουγιουκαλάκη

Με επικά παραμύθια, εκσυγχρονισμένους μύθους ή και προσωπικές σουρεαλιστικές δημιουργίες που έχουν ως σημείο αναφοράς το έργο του, ο πολυπράγμων Jean Cocteau μεταλλάσσεται από ζωγράφο σε ποιητή και συγγραφέα και δοκιμάζει να σκηνοθετήσει. Ευτυχώς για μας. Στις φετινές Νύχτες πρεμιέρας πήραμε μια γεύση από τα έργα του και το πώς ένα μοναδικό ταλέντο μπορεί να εκφράσει τις ανησυχίες του μέσα από τον κινηματογραφικό φακό.

Η βασίλισσα Νατάσσα έχει χάσει πριν 10 χρόνια τον άντρα της που δολοφονήθηκε από μια οργάνωση κατά του καθεστώτος. Αποφασίζει εις μνήμη του να διοργανώσει μια μεγάλη γιορτή καλώντας όλους τους επισήμους στην οποία όμως αποφασίζει να μην εμφανιστεί. Εκείνη την βραδιά όμως ένα γοητευτικός νεαρός, ολόιδιος με τον Βασιλιά εμφανίζεται στο παράθυρό της με εντολή να την σκοτώσει. Η βασίλισσα παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή. Με ένα παραμύθι, το οποίο περιέχει όλα τα στοιχεία του γνήσιου, αγνού παραμυθιού των γιαγιάδων μας, ο Κοκτό κάνει ένα πολιτικό σχόλιο εμβαθύνοντας στην ψυχολογία των ηρώων του. Ο κάθε ήρωας του φαίνεται να αντιπροσωπεύει έναν τύπο ανθρώπου και μια κοινωνική ομάδα μοναδικά, σαν να ξετυλίγεται μπροστά μας ολόκληρη η κοινωνία και οι αντίπαλες φωνές της εποχής. Οι αναφορές όμως δεν θα μείνουν στην επιφάνεια. Η υπεροπτική και δυναμική Βασίλισσα, ο ιδεολόγος αλλά και ευαίσθητος επαναστάτης και οι κόλακες αλλά και ύπουλοι αυλικοί είναι διαχρονικοί και αντίστοιχους σε σύγχρονους αντίστοιχους ρόλους στην πολιτική εξουσία. Η Εdwig Fuillere είναι μία λαμπερή βασίλισσα-σύμβολο που ερμηνεύει με τον πιο δυναμικό τρόπο τις ευαισθησίες αλλά και την υπεροψία και σκληρότητας μιας βασίλισσας. Ο Jean Marais λιγομίλητος και λιτός είναι έξοχος ως ο επαναστάτης που τελικά θα σαγηνευτεί από την πανέμορφη βασίλισσα. Το υπόλοιπο καστ είναι και αυτό αξιόλογο, θα ξεχωρίσουμε όμως την Edith de Berg σαν την ύπουλη αναγνώστρια που στάλθηκε ως κατάσκοπος, δείχνοντάς μας με μαεστρία όλη την μοχθηρία και την μικροψυχία των ευγενών της αποχής. Πέρα από τα μηνύματα του μέσω του σεναρίου, με τον χειρισμό της κάμερας, την φωτογραφία και τα πλούσια πραγματικά μαγευτικά σκηνικά και κουστούμια ο Κοκτό θα μας μεταφέρει νοητά στην εποχή με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο. Οι εναλλαγές κοντινών και μακρινών πλάνων, το travelling και οι εξωτερικές σκηνές θα μας ταξιδέψουν στον μαγευτικό του κόσμο, κάνοντας αυτή του την ταινία κλασική.