Τελικός Απολογισμός του Φεστιβάλ
26.09.2003

Από τη Μαρία Βουγιουκαλάκη

Αισίως φτάσαμε και φέτος στο 9ο Διεθνές φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ή αλλιώς γνωστό ως «Νύχτες πρεμιέρας». Και οι φετινές μας «Νύχτες», όπως τις αποκαλούμε οι «φαν» του φεστιβάλ, ήταν όπως κάθε χρονιά ήταν γεμάτες με ανάμικτα συναισθήματα. Η φετινή χρόνια μάλιστα μας έβαλε μπροστά σε ένα σωρό διλήμματα. Καλός εμπορικός κινηματογραφικός ή μέτριος «ποιοτικός»; Οι ανεξάρτητοι Αμερικάνοι τελικά σε ποια κατηγορία ανήκουν; Με ποια κριτήρια επιλέγονται τα αφιερώματα και τα ντοκιμαντέρ και πως εντάσσονται σε ίδια κατηγορία ταινίες που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση; Ελπίζω όλα αυτά τα ερωτήματα μου να μην ακούγονται ειρωνικά γιατί διόλου δεν είναι. Απλά, όχι ως ειδήμονας σινεφίλ, αλλά ως απλός θεατής που αγαπάει να περνάει ώρες και ώρες στις σκοτεινές αίθουσες υπό απάνθρωπες συνθήκες -τις περισσότερα φορές- αναρωτιέμαι για πολλά θέματα που αφορούν την διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ. Από την πρώτη του χρονιά μέχρι και την 9η (κοντεύουμε δεκαετία δηλαδή!) δεν έχει ακριβώς αποσαφηνίσει τον ρόλο του. Έτσι έχουμε από την μία τις «Ειδικές Προβολές», δηλαδή την πρεμιέρα ταινιών που προβλέπονται να «σκίσουν» εισπρακτικά και από την άλλη τα αφιερώματα και ντοκιμαντέρ που αναφέρονται σε πιο «ψαγμένους» θεατές. Καλά όλα αυτά αλλά το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να δικαιώνει τις επιλογές. καταλήγουμε έτσι, από τη μία, αν βλέπουμε κάθε χρόνο στις πρεμιέρες ταινίες που θα έχουν κατά ένα 80% διανομή. Από την άλλη οι ταινίες των αφιερωμάτων ντοκιμαντέρ είναι οι μισές αριστουργήματα και οι άλλες μισές αδιάφορες. Για να μην είμαστε και άδικοι βέβαια έχουμε την τύχη αν δούμε ταινίες που σπάνια παίζονται στις αίθουσες όπως φέτος το απολαυστικό αφιέρωμα στους αδερφούς Σάο ή πέρσι το «Σινεμά στα όρια». Στο σύνολό του όμως το ετήσιο πρόγραμμα είναι κάπως ανακατεμένο και ίσως λόγο ανοργάνωτο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι που αγαπάμε το σινεμά δεν θα το περιμένουμε με λαχτάρα κάθε Σεπτέμβρη και δεν θα παίρναμε εκεί συγκινητικές και αξέχαστες στιγμές!