Τελικός Απολογισμός του Φεστιβάλ
24.09.2003

Από τον Δημήτρη Βαρελά

Άλλο ένα φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας" τελείωσε. Το 9ο. Όπως πάντα τα συναισθήματα ανάμεικτα. Κάθε χρόνο πολλοί είναι αυτοί που το περιμένουν με ανυπομονησία. Όταν πέφτει η αυλαία οι περισσότεροι εύχονται να συνεχίζονταν οι προβολές και η γιορτή. Και φυσικά αρχίζει η κριτική για το σύνολο των ταινιών που προβλήθηκαν. Φέτος το γενικό επίπεδο των ταινιών υπήρξε ανεβασμένο και οι πολύ εμπορικές ταινίες/blockbusters περιορισμένες. Μπορεί η διάρκεια του φεστιβάλ να αυξήθηκε από 8 σε 10 μέρες αλλά για τους fans ήταν πιο δύσκολο να παρακολουθήσουν 3-4 ταινίες την μέρα. Και παρά την προσπάθεια να έρθουν περισσότεροι σκηνοθέτες και συντελεστές των ταινιών, δεν υπήρξε κάποιο μεγάλο όνομα όπως του Gaspar Noe πέρυσι. Μικροπροβλήματα υπήρξαν και πάλι. Περίεργη επιλογή των επαναλήψεων. Ταινίες όπως τα "Thirteen", "The Mother" και "Intermission" προβλήθηκαν μόνο μια φορά σε αντίθεση με τα πιο αδιάφορα "Evenhand", "See You Off The Edge Of Town" και "Edi". Στον μικρό Δαναό 2 άτομα στριμώχθηκαν στα σκαλιά ή έμειναν έξω σε διαφημισμένες ταινίες όπως το "Σκοτεινό Σημείο-Η Γραμματέας Του Χίτλερ". Την τελευταία ημέρα (κυρίως λόγω των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους και των απονομών) δημιουργήθηκε αναστάτωση και μεγάλη καθυστέρηση στον Απόλλωνα. Σε γενικές γραμμές πάντως η εντύπωση είναι ότι δεν υπήρχε τόσος κόσμος όσο πέρυσι.

Την φετινή χρονιά για πρώτη φορά μια επιτροπή νέων έδωσε δυο βραβεία. Το βραβείο καλύτερης ταινίας "Χρυσή Αθηνά" πήγε στην ταινία της Sofia Coppola "Lost In Translation", που θα μπορούσε να μην περιλαμβανόταν στο διαγωνιστικό μέρος, ενώ της καλύτερης σκηνοθεσίας στο "Nortfork" του Michael Polish. Το καθιερωμένο βραβείο του κοινού για άλλη μια φορά κατέληξε σε μια ταινία που απευθυνόταν σε ειδικό κοινό, το "Bomb The System" του Adam Bhala Lough.

Η αλήθεια είναι ότι το φεστιβάλ αποτελεί όαση στην ελληνική κινηματογραφική έρημο. Η προσπάθεια του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ αξίζει συγχαρητήρια. Χωρίς κανείς να το καταλάβει θα κλείσουμε γρήγορα μία δεκαετία. Ακόμα όμως είναι φανερό ότι το φεστιβάλ δεν έχει βρει ένα συγκεκριμένο και ευπροσδιόριστο στίγμα. Κάθε χρόνο υπάρχουν αφιερώματα, μερικά πολύ ενδιαφέροντα, αλλά θα μπορούσε να υπάρχει ένα πιο ξεκάθαρο ύφος. Και με μεγαλύτερη βοήθεια από το Υπουργείο Πολιτισμού, το Δήμο Αθηναίων και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πιο οργανωμένο, πιο διαδεδομένο, που θα μπορούσαμε όλοι μας να υποστηρίξουμε και να αγαπήσουμε ακόμα πιο πολύ.