Χαμένοι στη Μετάφραση (Lost in Translation)
18.09.2003

Από τον Χριστόδουλο Πριμηκύρη

Ένας αμερικανός ηθοποιός που βρίσκεται στο Τόκυο για να γυρίσει ένα διαφημιστικό. Μια νεαρή κοπέλα που ακολουθεί τον πολυάσχολο σύζυγο και βρίσκεται εγκλωβισμένη στο ξενοδοχείο. Η συνάντηση των δύο αυτών ανθρώπων και η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Όταν η Sofia Coppola γύρισε το λυρικό και αγαπημένο Virgin Suicides πολλοί είχαν εντυπωσιαστεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κυκλοφορήσουν και φήμες ότι ο πατέρας της είχε σκηνοθετήσει. Φυσικό ήταν να αναμένεται με μεγάλη ανυπομονησία η δεύτερή της σκηνοθετική δουλειά, που δυστυχώς δεν καταφέρνει να φτάσει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Το Lost in Translation χάνει κυρίως από την απουσία ενός σφιχτοδεμένου σεναρίου. Κατά τη διάρκεια της ταινίας ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν. Ακόμη, τα περισσότερα αστεία προκύπτουν με «εύκολο» τρόπο με αναφορές στις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ της αμερικανικής και ιαπωνικής κουλτούρας και τον τρόπο προφοράς των λέξεων. Εκείνο που εντυπωσιάζει (και αποζημιώνει τον θεατή) είναι η σκηνοθετική καθοδήγηση των ηθοποιών. Ο Bill Murray αποδίδει με τρόπο μοναδικό τον άνθρωπο που περνάει κρίση της μέσης ηλικίας, του ηθοποιού που συνειδητοποιεί ότι το άστρο του δεν είναι πλέον τόσο φωτεινό και ότι η προσωπική του ζωή δεν είναι όπως θα ήθελε να είναι. Άλλοτε σαρκαστικός ή μελαγχολικός, άλλοτε εύθυμος και χιουμορίστας δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Η Scarlet Johansson με γλυκύτητα και ευαισθησία υποδύεται την κοπέλα που βρίσκεται σε σύγχυση στην προσπάθεια αναζήτησης του πραγματικού της εαυτού. Τελείως αναξιοποίητος ωστόσο παραμένει ο Giovanni Ribisi, του οποίου ο ρόλος είναι μάλλον να απουσιάζει από την ταινία, ενώ η Anna Faris, υποδυόμενη μια ηλίθια starlet που βρίσκεται στο Τόκυο για να προωθήσει το νέο της karate blockbuster, προσθέτει μια ακόμη κωμική νότα. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται σε μπαρ και σε δωμάτια ξενοδοχείων με αποτέλεσμα να βλέπουμε πολύ λίγες εικόνες από την ιαπωνική πρωτεύουσα, οι περισσότερες από τις οποίες φέρουν μια «δυτική» αισθητική. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η Coppola είναι καλύτερη σκηνοθέτης από σεναριογράφος και με ένα καλύτερο κείμενο θα μπορούσε να κάνει θαύματα.