Τρομεροί Γονείς (Les Parents Terribles)
21.09.2003

Από τον Παντελή Φραντζή

Εγκαταλείποντας πλήρως την σουρεαλιστική σκηνοθετική του ματιά, ο Jean Cocteau, μοιάζει να δίνει, αυτή τη φορά, προτεραιότητα σε ένα άλλο κυρίαρχο στοιχείο των ταινιών του, την θεατρικότητα. Η σκηνογραφία, η επιλογή μονάχα δύο στατικών, κλειστών χώρων, στους οποίους εκτυλίσσεται από την αρχή μέχρι το τέλος ολόκληρη η πλοκή, αλλά και η ιστορία, άμεση, συμπυκνωμένη, γεμάτη δραματικές αυξομειώσεις και κορυφώσεις, όπως επίσης και οι ήρωες, ο καθένας εκ των οποίων προβάλλει στον υπερθετικό βαθμό και από μία αρχετυπική περσόνα, μοιάζουν όλα να ξεπηδούν από μία θεατρική σκηνή.

Σε ένα μικρό, παλιό σπίτι, γεμάτο αντίκες και πολυκαιρισμένα έπιπλα, ζουν οι ήρωες της ιδιαίτερης αυτής οικογένειας, που έφερε στην κινηματογραφική ζωή το 1948 ο Cocteau. Ο 22χρονος Μισέλ, που απολαμβάνει τη μέθη του πρώτου του μεγάλου έρωτα, η μεσήλικη, φιλάσθενη μητέρα του, μπλεγμένη σε ένα απόλυτο οιδιπόδειο σύμπλεγμα με τον μοναχογιό της, η αδερφή της, σκληρή, σαρκαστική αλλά και δίκαιη απέναντι στη ζωή, και τέλος ο πατέρας, συγκαταβατικός και πράος, ωστόσο με ένα κρυμμένο μυστικό στα χέρια του, ικανό να ανατρέψει τα πάντα.

Οι χαρακτήρες αποτυπώνονται στο ασπρόμαυρο σελιλόιντ άλλοτε γεμάτοι εμμονές και ιδιοτέλεια και άλλοτε συμπαθείς και εύθυμοι απέναντι στα καπρίτσια της μοίρας. Εξαιρετική, πραγματικά, η επιλογή των ηθοποιών, μοιάζουν να αποτελούν τους ιδανικούς ενσαρκωτές των ρόλων που υποδύονται. Συμπερασματικά, μονάχα μία πρόταση μπορεί να συνοψίσει πλήρως τη καλλιτεχνική σπουδαιότητα των «Τρομερών Γονέων» και η πρόταση αυτή αποτελεί παρατήρηση ενός εκ των ίδιων των ηρώων : «δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα δράμα ή μία κωμωδία, σίγουρα πάντως είναι ένα αριστούργημα!».

Μοναδικό παράπονο, απευθυνόμενο στους διοργανωτές και όχι στον...Coctaeu, οι κάκιστες συνθήκες προβολής: δεν νοείται να γίνεται λόγος για φεστιβάλ και αφιερώματα, όταν οι προβαλλόμενες κόπιες φαντάζουν ετοιμόρροπες και όταν το ήμισυ της ταινίας είναι ηχητικά και οπτικά κυριολεκτικά κατεστραμμένο. Πέραν της αισθητικής, ρομαντικής απόλαυσης μίας κάποιας «πατίνας του χρόνου», τίθεται ζήτημα σεβασμού προς το κοινό.