Σινεμά Στα Όρια
18.09.2003

Από τον Παντελή Φραντζή

Η περσινή επιτυχία των προβολών «σινεμά στα όρια: Τέλσον» δημιούργησε ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες και για την φετινή παρουσίαση της συγκεκριμένης ενότητας, προσδοκίες οι οποίες δυστυχώς δεν δικαιώθηκαν. Σχεδόν γεμάτος ο Απόλλωνας αρχικά, άδειαζε όσο η μία ταινία διαδεχόταν την άλλη και η απογοήτευση μεγάλωνε. Δέντρο (Tooba): Η σύντομη αυτή εικαστική δημιουργία της Ιρανής Shirin Neshat, δεν δυσκολεύτηκε να μαγέψει αμέσως τους «ανυποψίαστους» θεατές. Ο άνθρωπος ως αναπόσπαστο κομμάτι της Φύσης και η σύγκρουση Άνδρα και Γυναίκας, αποτέλεσαν τις κεντρικές αφηγηματικές βάσεις. Εικόνες απόλυτης αρμονίας, ωστόσο ισχυρής, υποδόριας συγκινησιακής έντασης, προβάλλονταν στην χωρισμένη στα δύο οθόνη. Συμπληρώνοντας η μία την άλλη ή καλύτερα με μια παράλληλη εξιστόρηση από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες, ολοκλήρωσαν μαζί έναν μικρό, αθόρυβο κύκλο, ο οποίος άρχισε και τελείωσε ακολουθώντας την ίδια μυστικιστική τροχιά. Μία πραγματικά αναπάντεχη, αισθητική απόλαυση.

Η Ζαν ντ' Αρκ του Νυχτερινού Λεωφορείου (Joan of Arc on a Night Bus): Ένα τροχαίο ατύχημα, μία ομάδα πυροσβεστών που προσπαθεί να ανασύρει τα σακατεμένα κορμιά και η κάμερα ακολουθεί ένα από τα θύματα, την Ζαν, από το τόπο του ατυχήματος μέχρι το νοσοκομείο. Κάπου μεταξύ ζωής και θανάτου, η Ζαν ανοίγει τα μάτια της, τη στιγμή που ο γιατρός βγάζει την πρώτη κορώνα. Τα πτώματα των υπολοίπων τραυματιών ξεσηκώνονται και όλοι μαζί παίρνουν μέρος σε ένα πρωτοφανές οπερετικό παραλήρημα. Κακόγουστο αστείο ή πανέξυπνη φάρσα, σίγουρα μία σύλληψη πολύ πρωτότυπη, για να απορριφθεί ή να γίνει δεκτή τόσο εύκολα.

Μια Γρήγορη, Σχεδόν, Ταινία (Fast Film): Μία από τις πιο αβανταδόρικες ταινίες της ενότητας, καθώς έπεται της ταινίας του ίδιου σκηνοθέτη, Virgil Wildrich, Copyshop, που είχε κυριολεκτικά ενθουσιάσει στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας. Πιστός στα αριστοτεχνικά του κολάζ, ο Wildrich συνθέτει μία φρενήρη ιστορία καταδίωξης, φτιαγμένη από χαρτί και σελιλόιντ. Οι ήρωες 300 ταινιών, ολόκληρης της ιστορίας του κινηματογράφου, συναντιούνται δίχως λόγο, αλλά με ιδιοφυή τρόπο, σε αυτή την καταιγιστικών ρυθμών μικρού μήκους ταινία, που ίσως υπήρξε και το φωτεινότερο σημείο της ενότητας.

Εν Αρχή Ην ο Οφθαλμός (In The Beginning Was the Eye): Ένας ποιητής, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο από βιβλία, βιώνει καταστάσεις πέρα από την λογική της πραγματικότητας. Η ασταμάτητη εναλλαγή καρτ-ποστάλ επί της οθόνης, σημαδεύει τα ίχνη του νοητικού του ταξιδιού. Στην πράξη, η αποθέωση του κιτς, μία άσκοπη βαβούρα, μία αληθινή σαρανταπεντάλεπτη τιμωρία, που αποτέλεσε ιδανική αφορμή για να αδειάζουν μία-μία οι καρέκλες της αίθουσας. Από τις χειρότερες στιγμές του φετινού Φεστιβάλ.