Σημάδι στο Νερό (Watermark)
17.09.2003

Από τον Χριστόδουλο Πριμηκύρη

Ένας άντρας που δε μπορεί να ξεχάσει μια ημέρα που σημάδεψε τη ζωή του πριν από πολλά χρόνια. Η γυναίκα του που προσπαθεί να ανακαλύψει το μυστήριο. Είναι αλήθεια ότι η υπόθεση του Watermark δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, για τον λόγο ότι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Georgina Willis είναι φορτωμένη με ελαττώματα. Διάλογοι ανούσιοι και απλοϊκοί. Ισχνός σεναριακός ιστός. Ιστορία επηρεασμένη από φτηνά, αισθηματικά μυθιστορήματα που μιλούν για μικρές, πικρές αγάπες και ένοχα μυστικά του παρελθόντος. Άνευρη σκηνοθεσία. Η χρησιμοποίηση των ίδιων ηθοποιών για μια ιστορία που διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1970 και τη σημερινή εποχή, χωρίς να εμφανίζονται σημάδια γήρατος στους ηθοποιούς (η αλλαγή στο κούρεμα μάλλον δεν αρκεί). Ερμηνείες τηλεοπτικών προδιαγραφών, στομφώδης απαγγελία των κειμένων που -υποτίθεται- κρύβουν σπουδαία μηνύματα. Ακόμα στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στο υπόβαθρο ακούγεται το μονότονο και ενοχλητικό χτύπημα ενός πιάνου, ώστε από ένα σημείο και πέρα εύχεσαι κάποιος επιτέλους να πυροβολήσει τον πιανίστα. Ίσως το μόνο θετικό στοιχείο της ταινίας είναι η σύντομη διάρκειά της. Πάντως το πιο αξιοπερίεργο από όλα είναι ότι το Watermark προβλήθηκε στο δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών στο φεστιβάλ Καννών φέτος, ύστερα από μακρόχρονη απουσία της Αυστραλίας από το εν λόγω φεστιβάλ. Με μια λέξη: μακριά!