Δάσος (Rengeteg)
18.09.2003

Από τον Παντελή Φραντζή

Αφετηρία, αλλά και σημείο κατάληξης της ιστορίας, ένας σιδηροδρομικός σταθμός σε ώρα αιχμής. Αμέτρητα πρόσωπα διαβαίνουν τις γυάλινες πόρτες του σταθμού, περνούν και ξεχύνονται προς κάθε κατεύθυνση. Στο μοναδικό αυτό πλάνο της ταινίας, στο οποίο ο φακός ανοίγει λίγο περισσότερο και ο θεατής βρίσκει την ευκαιρία να παρατηρήσει, έστω και αστραπιαία, το σκηνικό της δράσης, η κάμερα προσπαθεί να ακολουθήσει τη γρήγορη διαδρομή ορισμένων από τους επιβάτες, λίγο πριν κάθε ένας από αυτούς γίνει ήρωας μίας ξεχωριστής ιστορίας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο φακός πλησιάζει όσο πιο κοντά μπορεί στα πρόσωπα των ηρώων, που αφήνουν να έρθει στην επιφάνεια το μικρό ή μεγάλο τους δράμα. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται μπορεί μονάχα να υποτεθεί, καθώς τα πρόσωπα δεν παύουν στιγμή να στριμώχνονται ασφυκτικά στο πλάνο, καθιστώντας ανέφικτη αλλά και περιττή την αποτύπωση εξωτερικών στοιχείων. Κάθε χαρακτήρας ξεδιπλώνει τις σκέψεις, αλλά πάνω απ’ όλα τα προσωπικά του, δυσερμήνευτα συναισθήματα, αδυνατώντας να βρει την παραμικρή έξοδο διαφυγής από όσα τον βασανίζουν. Με την κάθαρση να μην συντελείται ποτέ, οι τίτλοι τέλους πέφτουν ακριβώς εκεί, όπου ξεκίνησαν όλα, στο σιδηροδρομικό σταθμό. Μόνο που τώρα, ο θεατής γνωρίζει πως δεν αντικρίζει απλά ένα πολύβουο, απρόσωπο πλήθος ανθρώπων, αλλά ένα ποτάμι έντονων συναισθημάτων, αδιεξόδων και αγωνιών. Το μόνο που μένει είναι να πλησιάζει κανείς από απόσταση αναπνοής το κάθε «δέντρο» αυτού του αχανούς «δάσους» και να αφουγκραστεί μία προς μία τις βασανισμένες ψυχές που μένουν σιωπηρές, πνιγμένες στο φόβο και τα δάκρυα.