Βαθιά στα όρη Ozark - και ουσιαστικά στη μέση ενός εφιαλτικού πουθενά - η 17χρονη Ree (Jennifer Lawrence) που σηκώνει ήδη όλα τα οικογενειακά βάρη, ψάχνει τον προφυλακισθέντα πατέρα της, ο οποίος έβαλε υποθήκη το σπίτι και το κτήμα τους προκειμένου να πληρώσει την εγγύηση. Αν δεν εμφανιστεί στο δικαστήριο για τη δίκη, η Ree μαζί με την άρρωστη μητέρα και τα δύο μικρότερα αδέρφια της θα βρεθούν στο δρόμο. Κανείς όμως από τους συγγενείς και γείτονες της βυθισμένης στην παρανομία κοινότητας δε μοιάζει πρόθυμος να τη βοηθήσει να βρει τα ίχνη του.

Στη δεύτερη, μόλις, μεγάλου μήκους ταινία της, η Debra Granik παραδίδει ένα καθηλωτικό πόνημα για μία άλλη Αμερική από εκείνη την καλογυαλισμένη που συνήθως φτάνει στις οθόνες μας. Η white-trash κοινότητα που στοχεύει με το φακό της, παίρνει το χαρακτήρα μίας χωματερής ψυχών, που ξεπηδά μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος του Daniel Woodrell. Μέσα σε αυτή την κλειστή κοινωνία με τους δικούς της κώδικες και αρχές, ένα νεαρό κορίτσι με πολλά καντάρια ψυχής - ερμηνευμένη έξοχα και με τσαγανό από τη Lawrence - αρνείται το τέλμα για την ίδια και τους οικείους της, ορθώνοντας ανάστημα ανάμεσα σε ανθρώπινες σκιές βουτηγμένες στην πρέζα και την απάθεια, που σηκώνονται απ' την καρέκλα συνήθως μονάχα για να απειλήσουν ή να βιαιοπραγήσουν.

Η μάνα απούσα, δεν αρθρώνει λέξη σε όλη την ταινία και - όπως άριστα αποφασίζει η Granik - δεν την ενδιαφέρει ποσώς να μας μαρτυρήσει από τι ακριβώς πάσχει. Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαίο που σε αυτόν τον μικρόκοσμο μία 17χρονη κι ένας λοχίας του αμερικανικού στρατού καταλήγουν να είναι οι μόνες φωνές λογικής μέσα σε ενήλικες χαπακωμένους, μαστουρωμένους, χαμένους από χέρι και καμένους, όπως ακριβώς μοιάζει καρβουνιασμένο το δάσος μέσα στο οποίο φυτοζωούν, χάρη στην γκρίζα φωτογραφία Michael McDonouch.

Το «Winter's Bone» ξεχωρίζει για πολλούς λόγους, όχι μονάχα για τις διακριτές σκηνές που αιφνιδιάζουν και γονατίζουν ψυχολογικά το θεατή. Η δύναμή του φωλιάζει στην καπατσοσύνη της Granik, που δε φοβάται την οπτικοποίηση της έντασης που κρύβει η πλοκή, χάριν της ανάδειξης μίας εσωτερικότητας και μοναξιάς, με την οποία οι περισσότεροι σκηνοθέτες στα πρώτα τους βήματα θα προτιμούσαν να καδράρουν τον κεντρικό τους χαρακτήρα. Υπό αυτά τα δεδομένα, η Granik θα ήταν ικανή να γυρίσει άνετα περιπέτεια, όπως μαρτυρά ξεκάθαρα και η σκηνή όπου η Ree δέχεται επίθεση.
 

Νεκτάριος Σάκκας