Love Actually - 31/10/2003

Πώς μπορεί μια γυναίκα να επηρεάσει τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Ηνωμένων Πολιτειών; Ποια υπόσχεση πρέπει να δώσει ένας ξεπεσμένος τραγουδιστής προκειμένου να πετύχει ένα χριστουγεννιάτικο νούμερο ένα στα charts; Πώς ένα μικρό αγόρι μπορεί να τραβήξει την προσοχή της πιο δημοφιλούς κοπέλας στο σχολείο; Γιατί κάποιος αποφεύγει τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου; Πόσο μακριά χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς προκειμένου να βρει μια, δυο, τρεις, τέσσερις κοπέλες να τον αγαπήσουν; Πώς μπορεί να ευδοκιμήσει μια ερωτική σχέση, όταν το ζευγάρι μιλάει διαφορετικές γλώσσες; Αυτά και άλλα ... φλέγοντα ερωτήματα απαντώνται στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου και παραγωγού των αγαπητών στο είδος τους Four Weddings and a Funeral, Notting Hill, Bridget Jones’s Diary. Συγκεντρώνοντας ένα εντυπωσιακό cast ο Richard Curtis αφηγείται τις παράλληλες ιστορίες ανδρών και γυναικών, οι οποίες έχοντας αφετηρία πέντε εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα, κλιμακώνονται στη μεγάλη αυτή γιορτή της αγάπης. Με ένα πλήθος χαρακτήρων έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει διάφορες πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αγάπη βρίσκεται παντού γύρω μας. Εκείνος που κλέβει με ευκολία την παράσταση είναι ο Bill Nighy στο ρόλο ενός ασυμβίβαστου rock star, που είναι αποφασισμένος να κάνει ένα επιτυχημένο comeback, ενώ ο Hugh Grant επαναλαμβάνει το γνώριμο στυλάκι του, αυτή την φορά υποδυόμενος τον πρωθυπουργό της Αγγλίας. Πολλές είναι και οι σύντομες εμφανίσεις ηθοποιών από τον Billy Bob Thornton και Rowan - λέγε με και Mr.Bean - Atkinson μέχρι τις Claudia Schiffer και Denise Richards. Ωστόσο μερικές ιστορίες είναι περισσότερο ενδιαφέρουσες από κάποιες άλλες, ενώ ορισμένοι χαρακτήρες θα μπορούσαν να λείπουν ή να έχουν συμπτυχθεί. Η ταινία έχει τη γνωστή συνταγή των ρομαντικών κομεντί: λίγο δράμα, περισσότερο χιούμορ, μερικές γλυκανάλατες ατάκες, ενώ δεν είναι κρατικό μυστικό, ότι στο τέλος όλοι οι χαρακτήρες θα βρεθούν λίγο ή πολύ «τακτοποιημένοι». Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, το Love Actually παρακολουθείται ευχάριστα και η πρεμιέρα του κοντά στην περίοδο των γιορτών θα συμβάλλει σημαντικά στην επιτυχία του.

Χριστόδουλος Πριμηκύρης

Dogville - 26/09/2003

Λέγεται ότι ο Πλάτων έσκισε όλα τα ποιήματα του όταν γνώρισε το Σωκράτη επειδή ένοιωσε ότι ματαιοπονεί. Μια ανάλογη αίσθηση (τηρουμένων των αναλογιών για να μην παρεξηγηθώ) έχω και εγώ προσπαθώντας να γράψω κριτική για το πιο πρόσφατο δημιούργημα του σημαντικότερου ίσως σύγχρονου σκηνοθέτη. Το dogville είναι το απόλυτο κινηματογραφικό ραντεβού σας για αυτή τη χρονιά. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβληθεί το τρέχον έτος ταινία σημαντικότερη από αυτή. Σπεύσατε.

O Lars Von Trier τοποθετεί το πρώτο μέρος (U) της τριλογίας του U.S.A. την εποχή του κραχ. Η Grace (Χάρις) καταφεύγει στη Dogville αναζητώντας προστασία. Οι «φιλήσυχοι» άνθρωποι της απομονωμένης πόλης αποδέχονται να της δώσουν άσυλο με αντάλλαγμα να εργάζεται για αυτούς. Δυστυχώς όμως πολύ σύντομα αποκαλύπτεται το αληθινό τους πρόσωπο.

Γυρισμένο σε ένα απομονωμένο studio στη Σουηδία με μπρεχτική λιτότητα (το σκηνικό είναι η κάτοψη της πόλης) και βαριά θεατρική καταγωγή το Dogville είναι μια ταινία που σε καθηλώνει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Η επική διάρκεια της ταινίας δεν αποτελεί σε κανένα σημείο τροχοπέδη. Ο τρομερός Δανός τα βάζει με όλους και με όλα: την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, την υποκρισία της αμερικάνικης κοινωνίας (ζουν χωρίς τοίχους αλλά κάνουν πως δε βλέπουν), τη διανόηση που έχει αναλάβει το ρόλο του αμέτοχου παρατηρητή, την εκπαίδευση που δημιουργεί ανθρώπους τέρατα. Και κυρίως καταφέρεται εναντίον ενός ψευδο-φιλελευθερισμού που στο όνομα δήθεν της ανεκτικότητας και του κοινωνικού πλουραλισμού αρνείται να δει πολλώ δε μάλλον να καθαρίσει το απόστημα. Για τον Trier από τη στιγμή που ο κόσμος θα είναι καλύτερος χωρίς αυτή την πόλη, η λύση είναι η φωτιά. Κύριε Trier υποκλινόμαστε και σας ζητάμε ταπεινά συγγνώμη που η κριτική μας δεν είναι αντάξια της ταινίας σας.

Νίκος Σκούταρης