Ισπανία 1939. Εμφύλιος πόλεμος. Ο δεκάχρονος Carlos (Fernardo Tielve) χωρίς να το γνωρίζει, εγκαταλείπεται σε ένα ορφανοτροφείο από κάτι φίλους του πατέρα του. Το απομονωμένο στη μέση της ερήμου ορφανοτροφείο, διευθύνεται από την Carmen (Marisa Paredes) και τον καθηγητή Casares (Federico Luppi). Στην αρχή, ο Carlos τα βρίσκει λίγο δύσκολα αφού ο επιστάτης Jacinto (Eduardo Noriega) καθώς και μερικά από τα ορφανά δεν δείχνουν να τον συμπαθούν, αλλά με τον καιρό, καταφέρνει να κάνει νέους φίλους, μεταξύ των οποίων και τον καθηγητή Casares. Ένα βράδυ ο μικρός πηγαίνει στην κουζίνα, για να γεμίσει μια κανάτα με νερό, όταν ακούει κάποιον να φωνάζει το όνομά του. Περίεργος να δει ποιος είναι, ακολουθεί την φωνή και κατεβαίνει στο υπόγειο όπου βλέπει μια περίεργη φιγούρα να τον πλησιάζει. Τρομαγμένος, τρέχει πίσω στο δωμάτιό του. Ποιος ήτανε που τον φώναζε και πως ήξερε το όνομά του; Γιατί ο επιστάτης δεν θέλει κανέναν στο υπόγειο; Σίγουρα, κάτι μυστήριο συμβαίνει.
Το El Espinazo del Diablo είναι ένα πολύ καλογυρισμένο θρίλερ από τον σκηνοθέτη/σεναριογράφο Guillermo del Toro (Cronos, Blade IΙ). Στη θέση του παραγωγού, ο Pedro Almodovar. Η εξαίσια φωτογραφία, οι πολύ καλές ερμηνείες καθώς και τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ιδανική για ταινία μυστηρίου. Το cast αποτελείται από δυνατά ονόματα του ισπανικού κινηματογράφου. Η Marisa Paredes είναι μία από τις αγαπημένες ηθοποιούς του Pedro Almodovar και ο Eduardo Noriega είναι γνωστός από το Abre Los Ojos (Άνοιξε Τα Μάτια), την ταινία του Alejandro Amenabar πάνω στην οποία βασίστηκε το Vanilla Sky. Τα μόνα ψεγάδια της ταινίας βρίσκονται στο σενάριο, το οποίο σε μερικά σημεία μου φάνηκε κάπως απότομο.
Τα τελευταία χρόνια, ο ισπανικός κινηματογράφος μας έχει παρουσιάσει αρκετά αξιόλογα θρίλερ, που μπορούν να κοντράρουν άνετα τα αντίστοιχα έργα που έρχονται από την Αμερική. Το El Espinazo del Diablo είναι σίγουρα ένα από αυτά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν βγάζουμε και εμείς κανένα θριλερακι. Τι δηλαδή, πιο μάγκες είναι αυτοί οι ισπανοί; Ε...μάλλον είναι.
Παναγιώτης Ροντογιάννης
