Στο Final Destination 2 χρησιμοποιείται η
ίδια ακριβώς ιδέα με την πρωτότυπη ταινία χωρίς κανένα πρόβλημα, αφού
το Hollywood διαθέτει στρατιές από αναλώσιμα κολεγιόπαιδα πρόθυμα να
συναντήσουν το δημιουργό τους πριν ακόμα πάρουν το πτυχίο τους. Αυτή τη
φορά η Kimberly πηγαίνοντας εκδρομή με τους φίλους της οραματίζεται ότι
ένα μεγάλο ατύχημα πρόκειται να συμβεί στο δρόμο και καταφέρνει πέρα
από τη ζωή της να σώσει και τη ζωή μερικών ακόμα οδηγών. Ο Χάρος όμως
όταν "βγαίνει παγανιά" δεν κάνει βιαστικές δουλειές αλλά λειτουργεί
έχοντας οργανωμένο σχέδιο. Για το λόγο αυτό οι επιζώντες αν θέλουν να
γλιτώσουν από το θάνατο θα πρέπει να ξεφύγουν από το σχέδιο του έχει
καταστρώσει ο θάνατος για αυτούς. Το πιο δυνατό σημείο της ταινίας
είναι οι σκηνές που πεθαίνουν οι διάφοροι χαρακτήρες. Από την
εντυπωσιακή εναρκτήρια σεκάνς και από τις επιμέρους ευρηματικές και
άριστα ενορχηστρωμένες σκηνές θανάτου φαίνεται η ικανότητα του
σκηνοθέτη David R. Ellis να χτίζει σταδιακά την ένταση, σε βαθμό που ο
θεατής περιμένει με αγωνία τον τρόπο με τον οποίο θα πεθάνει το επόμενο
θύμα. Πάντως είναι πιθανό ορισμένοι θεατές να ενοχληθούν από τη γραφική
βία, το αίμα (και τα διάφορα ανθρώπινα μέλη που κατά καιρούς
διασκορπίζονται στην οθόνη). Στο Final Destination 2 επιστρέφουν
μερικοί χαρακτήρες από το πρώτο μέρος στην προσπάθεια να δημιουργηθεί
ένα αίσθημα ενότητας στο όλο εγχείρημα ενώ οι σεναριογράφοι κατορθώνουν
να συνδέσουν τις δύο ταινίες με έναν αρκετά έξυπνο τρόπο. Αν
εξαιρέσουμε μερικά από τα κλισέ του είδους, το Final Destination 2
είναι πιο βίαιο και σκοτεινό από τον προκάτοχό του, και γιατί όχι
καλύτερο. Με το σκοτεινό και μακάβριο χιούμορ που διαθέτει, ποτέ ξανά
τα ξεκοιλιάσματα και οι σκοτωμοί δεν θα είχαν τόση πλάκα.
Χριστόδουλος Πριμηκύρης
