O Pi Patel πιστεύει σε πολλούς θεούς. Είναι φιλοπερίεργος, φιλομαθής και αγαπά την περιπέτεια. Από μικρός, στο ζωολογικό κήπου που συντηρούσε η οικογένειά του στην Ινδία, είχε πνευματικές αναζητήσεις που τον οδήγησαν σε περισσότερες από μία θρησκείες. Και αυτό που του έμαθαν -όχι ο κάθε θεός χωριστά, μα όλες οι θρησκείες στις οποίες στράφηκε μαζί- είναι ότι την πίστη μπορείς να την βρεις παντού και ότι η πίστη αυτή, η εσωτερική, μπορεί να κάνει τα πάντα δυνατά. Έτσι, όταν βρεθεί καραβοτσακισμένος μέσα σε μια σωσίβια λέμβο στη μέση του Ειρηνικού έχοντας χάσει τα πάντα στο ναυάγιο και με μοναδικούς συν-επιζώντες κάποια από τα άγρια ζώα του ζωολογικού κήπου, το μόνο που του απομένει είναι η πίστη. Και η φαντασία του.

Όταν ο πολυσχιδής και ταυτόχρονα φιλοπερίεργος σκηνοθέτης Ang Lee (χαρακτηριστικό του εξάλλου, είναι ότι βουτάει διαρκώς σε διαφορετικές θεματικές και κινηματογραφικά είδη, από τις πολεμικές τέχνες του «Τίγρης και Δράκος» στον εσωτερικό σπαραγμό του «Brokeback Mountain», στην κομιξίστικη περιπέτεια του «Hulk» και την ταινία εποχής στη «Λογική κι Ευαισθησία») καταπιάστηκε με το πολυβραβευμένο και πολυδιαβασμένο bestseller του Yann Martell, χρειάστηκε να επιστρατεύσει και τις δύο ιδιότητες του Pi: πίστη, απέναντι σ' αυτούς που αμφισβητούσαν ότι ένα τόσο πνευματικό βιβλίο θα μπορούσε να κινηματογραφηθεί, και φυσικά φαντασία, ούτως ώστε να πλάσει τις εικόνες όπως αυτές ξεπηδούσαν μέσα από τις -φαινομενικά αδύνατον να κινηματογραφηθούν- σελίδες του βιβλίου. Και τις αξιοποίησε και τις δύο στο έπακρο.

Πράγματι, καθώς παρακολουθούμε τις απερίγραπτα όμορφες εικόνες που έχει πλάσει ο Ang Lee (εικόνες που θα έκαναν το National Geographic να κοκκινίσει από ζήλεια που δεν τις έχει συμπεριλάβει στις ιλουστρέ σελίδες και στα ντοκιμαντέρ του), με το 3D να μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του φιλμ και με τα ψηφιακά εφέ να κάνουν θαύματα (και όμως, η τίγρης Richard Parker είναι εξολοκλήρου κατασκευασμένη σε υπολογιστή), δεν μπορούμε να φανταστούμε μια ιστορία πιο 'κινηματογραφική' από τη ζωή του Pi: ένας δυνατός πρωταγωνιστής, περιπέτεια, μάχες για επιβίωση, θεαματικά τοπία.

Οι θαυμαστές εικόνες του Ang Lee μεταμορφώνουν ιδανικά τα θαύματα της φαντασίας και εκεί ακριβώς (θα έπρεπε να) κρύβεται η πνευματικότητα που πολλοί ανησυχούσαν ότι δεν θα μπορούσε να μεταφερθεί από το βιβλίο στο πανί: η απίστευτη ιστορία του Pi, αποτυπωμένη σε εικόνες (και μάλιστα τέτοιας θεϊκής ομορφιάς) και ανεπτυγμένη σε όλη της την έκταση, κάνουν το μήνυμα του Martell για τη δύναμη της φαντασίας και για μια ζωή διαποτισμένη από πίστη, πιο δυνατό και ζωντανό από ποτέ. Η αλληγορία, χωρίς περιττούς διδακτισμούς, βρίσκεται στην ίδια τη δύναμη του κινηματογράφου να μετατρέπει μια τέτοια αφήγηση σε μια τόσο αληθοφανή ιστορία. Γι' αυτό και η μεγαλύτερη (και ίσως μόνη) αδυναμία της ταινίας είναι πως μοιάζει να φοβάται ότι αυτός ο εγγενής συμβολισμός δεν ήταν αρκετός κι έχει βαλθεί να μας τον υπενθυμίζει εμμέσως αλλά και ρητώς περισσότερες φορές από όσες χρειάζεται.

Όπως όμως μας διδάσκει και ο ίδιος ο Pi, η ιστορία που μένει είναι αυτή που επιλέγουμε οι ίδιοι να κρατήσουμε. Και αυτό τελικά που μένει από το «Life of Pi» και που θα κουβαλάμε ως θεατές για καιρό μετά είναι πολλή, πολλή κινηματογραφική ομορφιά.