Έπειτα από μία αποτυχημένη επιχείρηση στην Κωνσταντινούπολη, ο James Bond (Daniel Craig) εξαφανίζεται από το προσκήνιο και θεωρείται επισήμως νεκρός. Ωστόσο, μία σφοδρή επίθεση στα κεντρικά της Mi6 στο Λονδίνο και η απειλή διαρροής μίας απόρρητης λίστας τον αναγκάζουν να επανέλθει, την ώρα που η αμφισβήτηση στο πρόσωπο της M (Judi Dench) εντείνεται, με την πολιτική ηγεσία της Βρετανίας να ζητά το κεφάλι της επί πίνακι για τους χειρισμούς της στην υπόθεση. Κι ενώ το παρελθόν της M απειλεί να κλονίσει ακόμα και την εμπιστοσύνη του Bond απέναντί της, ο πεισματάρης πράκτορας καλείται να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που προσιδιάζει στο σκοτεινό alter ego του.

Μπορεί να είχε έρθει απλώς το πλήρωμα του χρόνου για την ανανέωση. Η χρονική συγκυρία, ωστόσο, έδειχνε πως ενώ ο πράκτορας του Ian Fleming πλησίαζε τον μισό αιώνα παρουσίας στο πανί, ένας άλλος πράκτορας, ο Bourne του Liman (2002) και του Greengrass (2004), του πέταγε το γάντι. Τότε, αρκετοί ήταν εκείνοι που αντιλαμβάνονταν ότι τα παλαιομοδίτικα εφέ, οι εκκεντρικοί "σατανικοί" εχθροί, η διατήρηση σε βαθμό μουμιοποίησης ενός ψυχροπολεμικού κλίματος που μας είχε αφήσει από καιρό χρόνους και τα εξεζητημένα gadgets που εξόπλιζαν τον Βρετανό πράκτορα, δεν αποτελούσαν πλέον τη βασιλική οδό για μία χορταστική πρακτορο-περιπέτεια. Εντός της συγκεκριμένης συγκυρίας, ένα γενναίο reboot στο μύθο του 007 έμοιαζε επιβεβλημένο. Και να 'ναι καλά εκείνος που πρότεινε τον Daniel Craig στο ρόλο του Bond, καθώς με εκείνον μπροστάρη είδαμε έναν θρυλικό κινηματογραφικό ήρωα να επαναπροσδιορίζεται εκ βάθρων, αρχής γενομένης από το εξαιρετικό για το είδος του «Casino Royale» (2006).

Μπορεί το «Quantum Of Solace» (2008) που ακολούθησε να μην ήταν αυτό που θα περίμεναν οι περισσότεροι, τουλάχιστον από πλευράς fun value, ωστόσο οι βάσεις για μία δομική (επανα)προσέγγιση της περσόνας του James Bond είχαν πλέον τεθεί. Στη σύγχρονη εκδοχή του, ο ήρωας είναι τρωτός, ματώνει, έχει κρίση ταυτότητας, τα όποια gadgets του δε φλερτάρουν πια με την ακραία επιστημονική φαντασία, οι εχθροί του δεν κατασκευάζουν βάσεις στη σελήνη ή το βυθό και δεν σκοπεύουν αναγκαστικά να εκτοξεύσουν χημικά ή πυρηνικά όπλα, ενώ τα περίφημα και πάντα υπέροχα Bond girls μπορούν να πιάνουν απλώς χώρο στο κρεβάτι του (βλ. Τόνια Σωτηροπούλου στο «Skyfall»), να εξυπηρετούν τον απώτερο σκοπό του (Caterina Murino στο «Casino Royale») ή να τρυπώνουν στην καρδιά του (Eva Green), χωρίς απαραίτητα η παρουσία τους να λειτουργεί καταλυτικά ως το τελευταίο λεπτό της ταινίας. Κι ενώ τα κλεισίματα του ματιού στο πλούσιο φιλμικό παρελθόν του ήρωα δε λείπουν ποτέ, το «Skyfall» έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο Bond του Craig έχει ανοίξει πλέον ουσιαστικό διάλογο με τη νέα εποχή και τις ταινίες που την αποτυπώνουν.

Το ευτύχημα είναι ότι στο τιμόνι του «Skyfall» βρίσκεται ένας σκηνοθέτης με ταυτότητα. Ο Sam Mendes δείχνει να αντιλαμβάνεται πλήρως τη διττή φύση του εγχειρήματος που αναλαμβάνει και που χαρακτηρίζει πια κάθε σύγχρονο blockbuster που σέβεται τον εαυτό του, όπως συνέβη με την τριλογία-ορόσημο του Batman από τον Nolan. Από τη μία προσφέρει απλόχερα στον θεατή γερές δόσεις αδρεναλίνης, την ώρα που η προσοχή του παραμένει προσηλωμένη στην αποκαλυπτική σκιαγράφηση των κεντρικών χαρακτήρων της ταινίας και το προσεγμένα ευμετάβλητο δυναμικό των μεταξύ τους σχέσεων. Με προεξάρχοντες τους συνήθεις υπόπτους Craig και Dench (η τελευταία εμφανίζεται σε έναν κομβικό και εξαιρετικά ενισχυμένο ρόλο), τους Ralph Fiennes και Ben Whishaw να ακολουθούν επάξια και τη Berenice Marlohe να γκρεμίζει σαγόνια με το σεξαπίλ της, ο νέος κινηματογραφικός Bond, πενήντα ολόκληρα χρόνια από την πρώτη του παρουσία στο πανί με τον «Dr. No» και τον εμβληματικό Sean Connery στο ρόλο του ακατάβλητου κοσμοπολίτη πράκτορα, πορεύεται με θάρρος και ανυπέρβλητο βρετανικό αυτοσαρκασμό στα πιο ρεαλιστικά όσο και γοητευτικά σκοτεινά νερά που κολύμπησε ποτέ. Τόσο σκοτεινά, όσο σκοτάδι μπορεί να επιφυλάσσει το σκωτσέζικο τοπίο που φιλοξενεί την από κάθε άποψη απολαυστική τελική μάχη της ταινίας.

Όχι τυχαία, επέλεξα να αφήσω για το τέλος ένα κρίσιμο κομμάτι της 23ης ταινίας του Bond. Ο "κακός" της υπόθεσης βρίσκεται στα πολλά υποσχόμενα χέρια του Javier Bardem, ενός αναμφίβολα ταλαντούχου ηθοποιού, όμως όχι κατ' ανάγκη μεγάλου, ο οποίος μπορεί το ίδιο εύκολα να σε καθηλώσει (όπως καλή ώρα στο «No Country For Old Men») όσο και να κινδυνεύσει να εκτεθεί (όπως κακή ψυχρή κι ανάποδη ώρα στα ούτως ή άλλως προβληματικά «Love In The Time Of Cholera» και «Goya's Ghosts»). Στο «Skyfall», ο Bardem πραγματοποιεί μία εξόχως επιβλητική είσοδο, ενώ συμβάλλει αποφασιστικά στη σύνθεση ενός αμφίρροπου και έντονα υπαινικτικού δίπολου με τον Craig. Το πρόβλημα όμως έγκειται στο ψυχολογικό υπόβαθρο του χαρακτήρα που του "επιφυλάσσουν" οι σεναριογράφοι κι από το οποίο δεν επιχειρεί να τον "προστατεύσει" ο Mendes. Το να "φορτώνουν" στον ήρωα του Bardem ένα κλασσικό σύνδρομο προδοσίας "μητρικής" προελεύσεως, παραείναι φτηνιάρικο και τετριμμένο για να αιτιολογήσει τα "σκοτεινά" του κίνητρα, ειδικά σε μία εποχή που οι περιπέτειες του Bond (υποτίθεται πως) έχουν αφήσει πίσω τους "κακούς" που φλερτάρουν με την καρικατούρα και τα ανέξοδα ψυχοπαθολογικά δεκανίκια. Ανάλογο ζήτημα θυμίζω πως αντιμετώπισε κι ο Amalric στο «Quantum Of Solace», ενώ μόνο ο Mikkelsen του «Casino Royale» κατάφερε να ξεπεράσει αυτή τη χρόνια "παγίδα" (κατ' άλλους ευπρόσδεκτο χαρακτηριστικό) της saga. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα, εν όψει και των δύο εξασφαλισμένων συνεχειών της σειράς ταινιών Bond με τον Daniel Craig στις επάλξεις, που ο ήρωας θα ενταχθεί πλήρως στη νέα εποχή με την οποία έχει ανοίξει από καιρό πια διάλογο;