O Georges (Jean-Louis Trintignant) και η Anne (Emmanuelle Riva) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι καθηγητών μουσικής. Είναι ευκατάστατοι και καλλιεργημένοι, όπως μαρτυρά το αξιοζήλευτο παριζιάνικο διαμέρισμά τους, γεμάτο παρτιτούρες, δίσκους, βιβλία και άλλα μικρά μνημεία της πλούσιας κοινής τους ζωής. Δεν ξέρουμε τίποτα για το κοινό τους παρελθόν, για τα νεανικά χρόνια του έρωτά τους και για τα χρόνια της κοινής τους συμβίωσης. Ξέρουμε όμως εξαρχής το αναπόδραστο τέλος τους.

Ό,τι υπήρξε πριν τον προαναγγελθέντα θάνατο (μια απότομη, μακάβρια, σχεδόν αποκρουστική υποδοχή από το πρώτο πλάνο), μπορούμε μόνο να το υποθέσουμε, καθώς παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες της ζωής της Anne μετά από ένα εγκεφαλικό. Ο Georges είναι μονίμως στο προσκεφάλι της φροντίζοντάς την ευλαβικά και στωικά, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των αποξενωμένων συγγενών (στο ρόλο της κόρης τους η Isabelle Huppert) και των περίεργων τρίτων. Η πορεία προς το θάνατό της Anne, και συνακόλουθα, το θάνατο του ζευγαριού, γίνεται μια διαδικασία ολοένα και πιο κλειστή, ιδιωτική, προσωπική. Και όσο συνειδητοποιούμε -περισσότερο μέσα από συμπεριφορές παρά μέσα από αφηγήσεις και λόγια- την αγάπη και την αλληλοκατανόηση που τους έδενε και τους δένει, τόσο αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμα και αυτή, η τόσο απτή, φαινομενικά ακλόνητη αγάπη τους, δεν μπορεί παρά να επηρεαστεί από την αναπόφευκτη, αλύπητη φθορά του γήρατος και της αρρώστιας.

Ο Michael Haneke, διαβόητος για την σκληρότητα των θεματικών του, δεν θα μπορούσε να διαλέξει ένα τόσο ευαίσθητο και ρομαντικό θέμα όπως η "Αγάπη" και να μην την εξερευνήσει κινηματογραφικά υπό τις πιο ακραίες συνθήκες. Ακραίες συνθήκες δεν είναι, ωστόσο, για τον κυνικό αυστριακό σκηνοθέτη ούτε ο αποχωρισμός, ούτε η σύγκρουση, ούτε καν η απώλεια. Η πραγματική δοκιμασία για κάθε διαπροσωπική σχέση είναι η από κοινού αντιμετώπιση της φθοράς -αυτής που φέρνει ο χρόνος, η αναγκαστική συνύπαρξη και τα γηρατειά. Η αληθινή αγάπη μπορεί να αναμετρηθεί μόνο με τον φόβο απέναντι στην ανημπόρια που φέρνει η αρρώστια, με το ξεγύμνωμα και τη μοναξιά που νιώθει κανείς όταν, μέσα σ' ένα συνονθύλευμα τύψεων και αυτολύπησης, προδίδεται από το σώμα του και το μυαλό του μπροστά στους ανθρώπους που τον νοιάζονται. Στην ύστατη αυτή μάχη απέναντι στον χρόνο και τη φθορά, αυτός που διατείνεται ότι αγαπά αληθινά, καλείται να αποδείξει ότι η συμπαράσταση και η αφοσίωση δεν είναι συμπεριφορές εγωιστικές και ότι η αγάπη δεν είναι απλώς μια σανίδα σωτηρίας απέναντι στην μοναξιά, ή αντίστροφα, τον πόνο.

Αυτήν τη σκληρή και επίπονη δοκιμασία επιλέγει να καταγράψει, απολύτως νατουραλιστικά, με κλινική ακρίβεια και δυσβάσταχτη ειλικρίνεια στην τελευταία του ταινία ο Haneke. Και μας προκαλεί, εάν διαθέτουμε τη δύναμη και την αντοχή, να δοκιμάσουμε τα πραγματικά όρια της αγάπης, απογυμνωμένης από κάθε συμβατική ωραιοποίησή της.

Και εάν η ψυχοφθόρα, σε σημεία σχεδόν αφόρητα επίπονη παρακολούθηση της δύσβατης πορείας του Georges και της Anne προς τον αιώνιο αποχωρισμό (ή, αντίστροφα, προς την αιώνια ένωση) μας αφήνει μ' έναν κόμπο στον λαιμό που ούτε λυγμός δεν του επιτρέπεται να γίνει, ο Haneke φαίνεται να πιστεύει ακράδαντα πως μας έδωσε μια σκέψη παρηγορητική κι ανακουφιστική: πως, εντέλει, η άσβεστη, ακαταπόνητη αγάπη (amour) των γηρατειών, είναι πιο δυνατή από τον παθιασμένο, παροδικό έρωτα (amour) των νιάτων.

Και ίσως, τελικά, η σκέψη αυτή όντως να μας παρηγορεί. Μα θα χρειαστούμε πολύ χρόνο μετά την προβολή για να το συνειδητοποιήσουμε. Ίσως και χρόνια ζωής, μαζί μ' ένα πλήθος βιωμάτων. Που, στο μεταξύ, εκείνος κατάφερε να συμπυκνώσει σε 127, επίπονα μα και αποκαλυπτικά, κινηματογραφικά λεπτά.