Λαγονήσι: Η πισίνα που «αγάπησε» ο Ελληνικός κινηματογράφος.

Καταμεσής του Αυγούστου ας φορέσουμε τα μαγιό μας για να πάμε στην πισίνα που «αγάπησε» να επισκέπτεται για γυρίσματα ο Ελληνικός κινηματογράφος. Φύγαμε λοιπόν για Λαγονήσι με δεκατέσσερις κινηματογραφικές «βουτιές» απλωμένες σε διάστημα 20 χρόνων.

Η αξιοποίηση της περιοχής χερσονησίδος Λαγονησίου εντάχθηκε στο πρόγραμμα έργων τουρισμού που εξαγγέλθηκε το 1960. Η κατασκευή του Τουριστικού Συγκροτήματος Λαγονησίου (αρχιτέκτονες Π. Τσολάκης, Αλ. Ζάννος) προχώρησε μάλλον γρήγορα και ήταν σε μεγάλο βαθμό έτοιμο από το 1962.

Το Τουριστικό Συγκρότημα Λαγονησίου λειτούργησε στην πληρότητά του την τουριστική περίοδο 1963. Όμως ήδη από το καλοκαίρι του 1962 είχαν ξεκινήσει να λειτουργούν η πλαζ, οι καμπάνες και το εστιατόριο Κοχύλια. Κι εννοείται πως η νέα αυτή παραθαλάσσια δομή τράβηξε από την πρώτη στιγμή την προσοχή των ανθρώπων του Ελληνικού κινηματογράφου.

Έτσι ο Ερρίκος Θαλασσινός γυρίζει το «Ο Μπαμπάς Μου Κι Εγώ» (1963) με πολλές σκηνές στους χώρους του Τουριστικού Συγκροτήματος στο Λαγονήσι. Μάλιστα η ταινία ξεκινά με πλάνο από την είσοδο επί της λεωφόρου Αθηνών - Σουνίου με την χαρακτηριστική επιγραφή "Ακτή Λαγονήσι" και τις (καλλιγραφικές) θερμές ευχαριστίες προς τη Διεύθυνσιν του συγκροτήματος.

Στο «Ο Μπαμπάς Μου Κι Εγώ» (1963) έχουμε και τις πρώτες σκηνές που γυρίζονται στην πισίνα του Ξενία Λαγονήσι. Με την Ξένια Καλογεροπούλου να γίνεται αντικείμενο φλερτ ενώ απολαμβάνει τον ήλιο δίπλα στην πισίνα, ενώ έχουμε και τα απαραίτητα πλάνα τολμηρών που βουτάνε από την ψηλή εξέδρα.

Την ίδια χρονιά (1963) ο Ορέστης Λάσκος γυρίζει κι αυτός σκηνές για το «Τρίτη και 13» στο Ξενία Λαγονησίου. Η κάμερα έχει ανέβει πάνω στον βατήρα και μας δίνει ωραίες λήψεις από ψηλά, σε συνδυασμό και (πάλι) με βουτιές τολμηρών. Τα πλάνα αυτά είναι φευγαλέα πριν ο Λάσκος περάσει στις επόμενες σκηνές που γυρίστηκαν λίγα μέτρα πιο πέρα, στην παραλία "Καμπάνες" του συγκροτήματος.

Το 1965 ο Αλέκος Σακελλάριος χρησιμοποιεί την πισίνα στο Λαγονήσι στο «Υπάρχει και Φιλότιμο». Είναι η χαρακτηριστική σκηνή που βλέπουμε τη Νίκη Λινάρδου να διασκεδάζει χορεύοντας "Το Χειμώνα Δεν Τον Θέλω" (που τραγουδά η Πόπη Μαρέλλι) γύρω από την πισίνα ενώ ο Μάκης Δεμίρης με τον Ντίνο Καρύδη οργανώνουν το σχέδιό τους μπας και γλιτώσουν την αποβολή "απ' όλα τα γυμνάσια λόγω τεντιμποϊσμού".

Την ίδια χρονιά (1965) ο Ορέστης Λάσκος επιστρέφει στο Λαγονήσι με πολλά πλάνα για την κωμωδία «Το Πρόσωπο Της Ημέρας» με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά. Η (μισογεμάτη) πισίνα αυτή τη φορά χρησιμοποιείται ως σκηνικό για μια σκηνή κυνηγητού (σκηνοθετική χρήση που θα δούμε ξανά και σε άλλες ταινίες αργότερα).

Το 1966 ο Κώστας Βουτσάς επιστρέφει στο Λαγονήσι, αυτή τη φορά "έγχρωμος" υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Δαλιανίδη. Το «Ξυπόλητος Πρίγκηψ» διαδραματίζεται ουσιαστικά στο Ξενία Λαγονησίου (που δεν ονοματίζεται) μόνο που για τις ανάγκες των εσωτερικών χώρων η Finos Film χρησιμοποιεί σκηνικά στα στούντιό της. Στην πισίνα σγυρίζονται αρκετές σκηνές του φιλμ μόνο που πάντοτε η κάμερα είναι με την "πλάτη" στο νερό και βλέπουμε τους χώρους πέριξ με τα χαρακτηριστικά έπιπλα φερ-φορζέ. Μόνο μια φευγαλέα στιγμή βλέπουμε το γνώριμο περίγραμμα της πισίνας, με τον Κώστα Βουτσά να παραμονεύει τη Μάρθα Καραγιάννη και την παρέα της.

Την ίδια χρονιά (1966) ο Γιάννης Δαλιανίδης διαλέγει και πάλι την πισίνα του Ξενία στο Λαγονήσι για πολλές σκηνές στο «Ραντεβού Στον Αέρα». Έχουμε την Ελένη Προκοπίου να αναδύεται από την πισίνα εκθαμβωτική με το πορτοκαλί σκουφάκι της, ενώ δεν λείπουν οι λήψεις "σήμα κατατεθέν" με βουτιές από την εξέδρα και χορό γύρω από την πισίνα.

Το 1967 οι χώροι του Ξενία στο Λαγονήσι χρησιμοποιούνται για να γίνουν "ξενοδοχείο στη Ρόδο" στο «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια» του Ντίνου Δημόπουλου. Και αυτή τη φορά οι εσωτερικοί χώροι του ξενοδοχείου είναι σκηνικό, όμως στη γνώριμη πισίνα γυρίζεται η εμβληματική σκηνή της βουτιάς με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο βατήρα να το σκέφτεται πριν αλλάξει γνώμη και τον Χρόνη Εξαρχάκο να αναφωνεί "Παναγιά μου θα σκάσει σαν καρπούζι!".

Την επόμενη χρονιά (1968) ο Λάμπρος Κωνσταντάρας επιστρέφει στο Λαγονήσι. Αυτή τη φορά με σκηνοθέτη τον Κώστα Καραγιάννη στο «Ο Τρελός Τα 'Χει 400». Διαφορετική προσέγγιση με όμορφα κορίτσια, χορευτικά γύρω από την πισίνα και βουτιές από την εξέδρα. Μέχρι που τελικά πέφτει και ο ίδιος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο νερό...

To 1968 πηγαίνει στο Λαγονήσι και ο Χρήστος Κυριακόπουλος για το «Οι Mνηστήρες της Πηνελόπης». Εκεί ο φωτογράφος Οδυσσέας (Σταύρος Παράβας) κάνει φωτογράφιση εν μέσω (ενός ακόμα) μουσικοχορευτικού κομματιού. Δε λείπει το γνώριμο πανοραμικό πλάνο με λήψη από το κυρίως κτήριο του Ξενία ενώ σε μια στιγμή όλα τα μοντέλα ανεβαίνουν στο βατήρα για να συνεχίσουν το χορευτικό τους.

Στο «Το Λεβεντόπαιδο» του Ντίνου Δημόπουλου (1969) πολλοί χώροι του Ξενία Λαγονησίου αλλά και η πισίνα χρησιμοποιούνται για σκηνές του φιλμ. Στην πισίνα (όπως πάντα) κάποιοι κάνουν βουτιές από την εξέδρα, η Έλενα Ναθαναήλ αναδύεται από το νερό για να μιλήσει με τη φίλη της Μαίρη Κυβέλου, ενώ μερικές φορές τρυπώνουν στο πλάνο αδιάκριτοι παραθεριστές που κοιτάζουν την κάμερα.

Μπαίνοντας στα 70s ο Κώστας Ανδρίτσος χρησιμοποιεί το Ξενία Λαγονησίου για αρκετές σκηνές του «Ο Αγαθιάρης και η Ατσίδα» (1971). Έχουμε για παράδειγμα ένα πανοραμικό πλάνο που δείχνει την πισίνα και τη βλάστηση γύρω της να έχει φουντώσει (λήψη από την ταράτσα του Ξενοδοχείου). Αργότερα, ο Μάκης Δεμίρης (μόλις έξι χρόνια από όταν ήταν μαθητής λυκείου στο ίδιο σημείο για το «Υπάρχει και Φιλότιμο») βολτάρει γύρω από την πισίνα και βλέπουμε την τσουλήθρα που έχει τοποθετηθεί, ενώ λίγο αργότερα ο Γιάννης Γκιωνάκης συμμετέχει σε ένα (ακόμα) κυνηγητό γύρω από το νερό.

Το 1972 ο Ερρίκος Ανδρέου γυρίζει πολλές σκηνές του «Αναζήτησις» στους χώρους του Ξενία Λαγονησίου. Όμορφα πλάνα της πισίνας τραβηγμένα από την εξέδρα χρησιμοποιούνται στους τίτλους του φιλμ, ενώ αργότερα γύρω από την πισίνα συζητούν ο Ντίνος Καρύδης και ο Βάσος Ανδρονίδης. Τα πανοραμικά πλάνα με την κάμερα πάνω στην εξέδρα συνεχίζονται (όπως τόσες άλλες φορές)...

Ο Γιάννης Δαλιανίδης επιστρέφει και πάλι στο Λαγονήσι στο (σχετικά αδιάφορο) «Ο Τρομοκράτης» το 1975. Εκτός της βασικής πλοκής του φιλμ, ο Δαλιανίδης βάζει την Μπέτυ Αρβανίτη να περνά το χρόνο της στην πισίνα του Ξενία με το φλερτ της. Πλέον δίπλα στην πισίνα βλέπουμε να έχει χτιστεί και το μπαράκι, εκεί όπου η Αρβανίτη δέχεται το τηλεφώνημα που την ενημερώνει για την απαγωγή του συζύγου της.

Και όπως φαίνεται ο Γιάννης Δαλιανίδης είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στο Ξενία Λαγονησίου καθώς είναι πίσω και από την τελευταία ταινία της λίστας. Στο «Καμικάζι Αγάπη Μου» (1983) η γνώριμη πισίνα εμφανίζεται αρκετές φορές, ενώ δεκάδες πιτσιρίκια τσαλαβουτούν στα νερά της. Μάλιστα βλέπουμε ότι ο ψηλός βατήρας έχει ήδη σταματήσει να χρησιμοποιείται και (μάλλον) να αποκαθηλώνεται. Στο μπαράκι δουλεύει σερβιτόρος ο Στάθης Ψάλτης, ενώ δίπλα στην πισίνα είναι που τραγουδά ο Σταμάτης Γαρδέλης "Με Λένε Αλέξη Σε Λένε Σοφία" στη Σοφία Αλιμπέρτη. Εκεί καταλήγει και το βραδινό ραντεβού τους.

Στα χρόνια που ακολούθησαν το Ξενία Λαγονησίου ακολούθησε την συνολική απαξίωση των Ξενία. Το 1999 παραχωρήθηκε σε ιδιώτη και πλέον είναι γνωστό ως Grand Resort Lagonissi. Η ιστορική πισίνα είναι ακόμα στη θέση της ενώ στα τραπέζια δίπλα της σερβίρει το εστιατόριο La Piscina.

Εκτός από τις παραπάνω δεκατέσσερις ταινίες υπάρχουν άλλες τόσες που χρησιμοποίησαν εξωτερικούς (και εσωτερικούς) χώρους του Ξενία Λαγονησίου για να γυρίσουν σκηνές τους. Όμως γι' αυτές τις ταινίες θα τα πούμε μια άλλη φορά. Ως τότε, καλές βουτιές!

Ευχαριστίες:
Για να μπω στο κλίμα της περιοχής (και της εποχής) σημαντική ήταν η βοήθεια του Ανδρέα Καράμπελα (συγγραφέα του βιβλίου "Το Λαγονήσι που Αγαπήσαμε") και των μελών της ομότιτλης ομάδας στο Facebook. Πληροφορίες για κάποιες από τις ταινίες που γυρίστηκαν βρήκα στην κοινότητα του retromaniax και πολύτιμο αρχειακό υλικό για την ιστορία της ανάπτυξης του τουριστικού συγκροτήματος εντόπισε και γενναιόδωρα προσέφερε ο @manchurian στο twitter.