Μουσική και Ελληνικός κινηματογράφος - Μέρος 2: Από τα λαμπερά μιούζικαλ στη μουσική του σήμερα

Μια παλιά ορχήστρα, ένας χορός, μια κοσμική ταβέρνα, ένα ρομαντικό τραγούδι: αμέτρητες μουσικές στιγμές που μας συνδέουν με τις αναμνήσεις μιας ελληνικής ταινίας, με το μπουζούκι να αποκτά αναπόσπαστη θέση στην κινηματογραφική αφήγηση. Ο ελληνικός κινηματογράφος αγάπησε τη μουσική (αλλά και αγαπήθηκε από τους συνθέτες), όπως είδαμε στο πρώτο μέρος της αναδρομής μας. Τι όμως ήταν εκείνο που έκανε τους θεατές να δεθούν ακόμη πιο πολύ με τον ελληνικό κινηματογράφο και τη μουσική του σε αυτόν; Ποια ήταν η εξέλιξη που έκανε τους θεατές πλέον να σχηματίζουν ουρές έξω από τους κινηματογράφους και τα έσοδα των ταινιών μαζί με τα εισιτήρια να ανέβουν θεαματικά;

Στα μέσα της δεκαετίας του 60 κάνει επίσης την εμφάνισή του στον ελληνικό κινηματογράφο, ένα νέο είδος το "μιούζικαλ", με τις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη και αλλάζει το σκηνικό. Στο είδος αυτό κυριαρχεί το ταλέντο, η γνώση και η δεξιότητα του Μίμη Πλέσσα. Οι ηθοποιοί γίνονται ερμηνευτές οι ίδιοι στις περισσότερες ταινίες και υπάρχει πλέον τραγούδι, χορός και διάλογος. Είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία, να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενό της, το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό. «Κάτι Να Καίη», «Ραντεβού Στον Αέρα», «Μερικοί Το Προτιμούν Κρύο», «Μαριχουάνα Στοπ» είναι ταινίες που ξεσηκώνουν τους θεατές, και το μιούζικαλ γίνεται το πιο δημοφιλές κινηματογραφικό είδος εκείνης της περιόδου.

Αξίζει να αναφερθούμε και στους νέους χορούς της εποχής (όπως το σέηκ) που έρχονται μαζί με τα νέα συγκροτήματα της ποπ μουσικής σε αρκετές ταινίες. Idols, Charms, Πελόμα Μποκιού, Jaguars, Δάκης, Μαρίνα, Forminx και πολλοί μοντέρνοι τραγουδιστές που ξεσηκώνουν τη νεολαία. Την ίδια περίοδο, πολλοί τραγουδιστές προσπάθησαν και έκαναν ταινίες για να προωθήσουν σε πωλήσεις ταυτόχρονα και τους δίσκους τους, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Τόλη Βοσκόπουλο, τη Δούκισσα και τη Μαρινέλλα. Ήταν μια καλή ευκαιρία να τους δουν κάποιοι από τους θαυμαστές τους, οι οποίοι δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πάνε στα νυχτερινά κέντρα όπου εμφανίζονταν για να τους ακούσουν από κοντά.

Επιπλέον, μέσω της μεγάλης οθόνης, οι εταιρίες δίσκων είχαν τη δυνατότητα να "διαφημίζουν" τα καινούργια τραγούδια που κυκλοφορούσαν και το σινεμά λειτουργούσε γι' αυτές ως ένα τρόπο "σφυγμομέτρησης". Αλλά οι τραγουδιστές ήταν "χρυσωρυχείο" και για τις κινηματογραφικές εταιρείες, καθώς η εμφάνισή τους σε μια ταινία ήταν, κατά κανόνα, κράχτης για περισσότερα εισιτήρια. Μην ξεχνάμε ότι επί τούτου τα ονόματά τους αναγράφονταν στις διαφημιστικές αφίσες και καταχωρήσεις στον Τύπο της εποχής. Μέσα από τις ταινίες έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στο ευρύ κοινό και οι εκπρόσωποι μιας νέας γενιάς τραγουδιστών, όπως οι Γιάννης Πάριος, Φίλιππος Νικολάου, Πετρή Σαλπέα, Γιώργος Γερολυμάτος, Κώστας Χατζής, Λευτέρης Μυτιληναίος κ.α.

Ωστόσο δεν έλλειψε και το ηχόχρωμα του Νέου Κύματος, με εμφανίσεις σε αρκετές ταινίες ερμηνευτών όπως ο Μιχάλης Βιολάρης (21 ταινίες), η Καίτη Χωματά (5 ταινίες), η Πόπη Αστεριάδη (7 ταινίες), και ο Γιάννης Πουλόπουλος (20 ταινίες). Μεγάλη επιτυχία έκανε σε αυτό το είδος η ταινία «Σκιές Στην Αμμο» σε μουσική του Γιάννη Σπανού. Αρχές της δεκαετίας του 70 και γίνεται μεγάλη μόδα ο ερωτικός/αισθησιακός κινηματογράφος με μουσική από συνθέτες όπως ο Γιώργος Χατζηνάσιος («Ψυχή και Σάρκα», «Το Αγκίστρι»), ο Σταύρος Ξαρχάκος («Κορίτσια Στον Ήλιο») και ο Γιάννης Σπανός («Εκείνο το Καλοκαίρι», «Αναζήτησις», «Ερωτική Συμφωνία»). Ερμηνευτές όπως Μαρία Δημητριάδη, Δήμητρα Γαλάνη, Αφροδίτη Μάνου κάνουν μεγάλες επιτυχίες και οι δίσκοι με τη μουσική αυτών των ταινιών κάνουν τεράστιες πωλήσεις.

Επίσης ο σκηνοθέτης Κώστας Ασημακόπουλος παντρεύει το 1969 και 1970 πολλούς ηθοποιούς και τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Μαρίνος, ο Γιώργος Γερολυμάτος, η Μαρίζα Κωχ, ο Μανώλης Μητσιάς, και η Δήμητρα Γαλάνη σε μουσική του Γιάννη Σπανού. Αξιοποιώντας όμορφα τοπία της Ελλάδας και πολλά τραγούδια δημιουργείται ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα στις ταινίες «Όμορφες Μέρες» και «Νυφοπάζαρο». Βέβαια μην ξεχνάμε ότι το 1968 την αρχή είχε κάνει η ταινία «Επιχείρηση Απόλλων» με μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου και πολλά επίσης τουριστικά αξιοθέατα.

Αξίζει να αναφερθούμε και στα τραγούδια που αποτέλεσαν επιτυχία παράλληλα με την ταινία και όταν ο κόσμος τα ακούει θυμάται αμέσως τις ταινίες από που προέρχονται. Τραγούδια όπως Τι σου 'κανα και Πίνεις με την Πόλυ Πάνου ή Βρέχει Φωτιά στη Στράτα Μου παραπέμπουν αυτόματα στις ταινίες «Όλγα Αγάπη Μου» και «Ορατότης Μηδέν». Το Ζωγραφισμένα στο Χαρτί από την «Παριζιάνα», το Η αγάπη θέλει δυο από το «Η Αρχόντισσα Και Ο Αλήτης» και η Καμαρούλα από το «Γοργόνες και Μάγκες» είναι τέτοια παραδείγματα.

Περνώντας στον -λεγόμενο- Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο και στη δεκαετία του 80, το ρεύμα της εποχής απαιτεί είτε επανεμφάνιση του λαϊκού τραγουδιού που είναι στη μόδα, είτε της μουσικής ροκ (Σιδηρόπουλος, 2002 GR, Μουσικές Ταξιαρχίες), ενώ η εμφάνιση της ντισκοτέκ είναι απαραίτητο συστατικό κυρίως στις νεανικές ταινίες σε συνδυασμό με τις χορευτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών. Το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη κάνει θραύση ενώ την ίδια περίοδο έχουμε τις πρώτες εμφανίσεις του Σταμάτη Σπανουδάκη στις ταινίες ορόσημο «Ξαφνικός Έρωτας» και «Αντε Γεια» με τις φωνές καταξιωμένων καλλιτεχνών όπως ο Γιάννης Πάριος και η Ελένη Βιτάλη. Στα χρόνια που ακολούθησαν δεν έλλειψαν κάποιες αξιότιμες προσπάθειες να παντρευτεί το ελληνικό τραγούδι με κάποια ταινία, όπως στο «Εφάπαξ» με τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, «Safe Sex» με τον Χρήστο Δάντη και «Πολίτικη Κουζίνα» με τη Νατάσα Θεοδωρίδου.

Πολλά είναι τα τραγούδια που ακούστηκαν, αγαπήθηκαν και έγιναν επιτυχίες μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο. Επίσης πολλοί και οι τραγουδιστές που καταξιώθηκαν ερμηνεύοντας τραγούδια ενώ άλλοι παρουσίασαν ουσιαστικά τη δισκογραφική τους δουλειά μέσα από τις ταινίες. Πολλοί επίσης ηθοποιοί απέδειξαν ότι διαθέτουν ερμηνευτικές ικανότητες (ασχέτως αν διέθεταν καλή φωνή).

Είτε μέσα από ένα μιούζικαλ, είτε μέσα από μια δραματική ταινία, η μουσική επένδυση και τα τραγούδια πολλές φορές προσήλωσαν το κοινό και έδωσαν μια ακόμα πτυχή για διασκέδαση μέσα από την επίσκεψη στην κινηματογράφο. Οι θεατές άκουγαν τα τραγούδια που αγαπούσαν (ή τις επιτυχίες του "αύριο"), έβλεπαν τα ινδάλματά τους, μάθαιναν να τραγουδούν και διασκεδάζουν, αποδεικνύοντας πόσο σημαντικό ήταν το πάντρεμα ελληνικού κινηματογράφου και μουσικής.