Είδαμε: Without

Without/πρόθ. - με στέρηση, άνευ, δίχως, χωρίς.

Χωρίς: οι άνθρωποι χωρίς ονόματα, οι χώροι χωρίς ζωή. Και η ζωή χωρίς περιεχόμενο. Ένα ζευγάρι αποξενωμένο, με τον άντρα να κυνηγά μια απροσδιόριστη επαγγελματική επιτυχία και τη γυναίκα να μένει πίσω, παρακολουθώντας τον να απομακρύνεται και να χάνεται, ακίνητη και ανίκανη να συμμετέχει σε μια ζωή που δε μοιάζει πια να είχε χώρο γι' αυτήν. Ποιους στόχους κυνηγούν αυτοί οι άνθρωποι, για ποια όνειρα παλεύουν; Τι έχει απομείνει στη ζωή τους για να τους κρατά σε κίνηση, εκτός από μια μηχανική ανάγκη να επιβιώνουν και να πετυχαίνουν βραχυπρόθεσμους στόχους που έχουν θέσει οι άλλοι γι' αυτούς; Ο Αλεξάνδρος Αβρανάς βομβαρδίζει έμμεσα, σιωπηλά μα επίμονα με ερωτήματα, αρνούμενος όμως να δώσει απαντήσεις μέσα από το φιλμ του. Το «Without» είναι απλά ένα σχόλιο, είναι η αφορμή. "Το φινάλε είναι απόλυτα ανοιχτό. Όποιος χρειάζεται λύσεις ή λύτρωση μπορεί να τη βρει μόνος του, όχι μέσα από την ταινία", είπε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης μετά το τέλος της προβολής.

Παρά τα υπαρκτά κενά στο σενάριο και το μεγάλο έλλειμμα σε κάθε σημείο όπου υπήρχε διάλογος, το «Without» είναι κάτι παραπάνω από μια άσκηση ύφους, όπως έσπευσαν να το κατηγορήσουν πολλοί. Η έλλειψη δράσης, διαλόγου, συναισθήματος και η φετιχιστική επιμονή στο φόντο, στις λεπτομέρειες των απογυμνωμένων από ανθρώπινη παρουσία χώρων, είναι μια συνειδητή επιλογή που πράγματι πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να αποτυπώσει αυτή την έλλειψη επικοινωνίας, την έλλειψη ανθρωπιάς που είναι η καρδιά της ταινίας. "Και ένας άνθρωπος της νέας γενιάς έχει δικαίωμα να μιλήσει για την αποξένωση, είναι άλλωστε ένα σημείο της δικής μας εποχής, όχι τόσο της προηγούμενης", συνέχισε ο νεαρός σκηνοθέτης. "Ήθελα να δείξω αυτούς τους κλειστούς και φοβισμένους ανθρώπους, αυτό που είμαστε σήμερα. Το φιλμ είναι απρόσωπο, άτοπο, άχρονο, θα μπορούσε να συμβαίνει οπουδήποτε". Κι όσο γι' αυτούς που τον κατηγόρησαν πως το θέμα του εξαντλείται σε λίγη ώρα και ότι το φιλμ του είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια απ' όσο χρειάζεται; "Αν θεωρούσα πως η ταινία έπρεπε να είναι μικρότερη, θα την έκανα μικρότερη. Προφανώς το κάθε πλάνο έχει μπει στην ταινία με συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Δε θα μπορούσα να πω αυτά που ήθελα σε 15 λεπτά. Είναι μια ταινία δεύτερης ανάγνωσης". Αναμφίβολα πάντως παρά το διχασμένο κοινό, πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες που προβλήθηκαν στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Μαριάννα Ράντου - 23.11.2008

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο