Είδαμε: Sonic Youth: Sleeping Nights Awake  Αν είσαι νέος, μέχρι 40 χρονών, αγαπάς τη Νέα Υόρκη, εκτιμάς τους Iggy Pop και Patti Smith και πιστεύεις πως η τέχνη δεν έχει όρια τότε πιθανότατα έχεις ακούσει έστω μια φορά στη ζωή σου το όνομα Sonic Youth. Αν πάλι ξέρεις απ' έξω τα ονόματα όλων των παρακμιακών venues που φιλοξένησαν το παρεξηγημένο No Wave κίνημα της Νέας Υόρκης, θεωρείς 'μητέρα' σου τη Lydia Lunch, 'πατέρα' σου τον Lou Reed και έτυχε να βρίσκεσαι στη Θεσσαλονίκη την περίοδο του 49ου φεστιβάλ κινηματογράφου τότε μπορώ με σιγουριά να πω πως υπήρξαμε για 90 λεπτά στην ίδια αίθουσα.
Δευτέρα 17 Νοέμβρη, ώρα 23:15, τα τελευταία μπλοκ της πορείας μνήμης για τα γεγονότα του πολυτεχνείου τερματίζουν την διαδρομή τους στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Όλες οι θέσεις της αίθουσας κατειλημμένες, και οι διάδρομοι αποκλεισμένοι. Είναι προφανές, κάποιοι έχουν άμεση ανάγκη για τη δόση τους. Ένα πλήθος ανυπόμονων ανθρώπων, περιμένει τη λύτρωση. Όλοι μας ζούμε στην αναμονή για το ταξίδι στο χρόνο. Αγωνία για την πρώτη παρατεταμένη παραμόρφωση του Lee, την «ιδιαίτερη» ερμηνεία της Kim και το παρθενικό παρασκηνιακό αστείο του Thurston που θα σπάσει τον πάγο, θα εκτονώσει την ένταση και θα δώσει στο ντοκιμαντέρ την επιθυμητή του ροή.
Ο Lee χτυπιέται, ο Thurston τα σπάει και η Kim ψέλνει, αλλά η ένταση παραμένει. Λίγη ώρα αργότερα τα πρώτα σχόλια ξεκινάνε. Μια αγανακτισμένη wannabe groupie διαμαρτύρεται συνεχώς για την ένταση του ήχου, αρχίζουν και οι πρώτες αποχωρήσεις. Η φλύαρη περιήγηση στα παρασκήνια δεν μας ηρεμεί, οι ιστορίες της Kim για την κόρη της και η ανεξήγητη middle age καλοσύνη του Thurston καταφέρνουν να κουράσουν ακόμη και τον πιο άσχετο θεατή.
Οι παρενέργειες ξεκινάνε, η Kim φαλτσάρει, ο Thurston χάνει το distortion του και το βάρος πέφτει στα παιδιά του Moonshine Project. Εναλλαγή σκηνών backstage με actual performance, κιθαριστικά αρπίσματα και προσωπικές στιγμές στα παρασκήνια, πειραματικά lo fi πλάνα και σταθερές λήψεις, έφηβοι και μεσήλικες παλεύουν στα νυσταγμένα φώτα της άλλοτε ονειρεμένης πόλης. Το όνειρο έσβησε, και τι έμεινε; Η προσπάθεια... Μια ευγενική χορηγία του Michael Albright, σε συνεργασία με το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου.
Ευχαριστούμε πολύ που μας υπενθυμίσατε το θνησιγενές της φύσης των ειδώλων μας, αλλά προτιμάμε να τους θυμόμαστε όπως τους γνωρίσαμε. Ρομαντικούς και απροσάρμοστους.
Α hundred dollars used to be more than enough
and now a hundred times a day and still it's not enough
people always tell me you get what you deserve
all I know is all and all is all I've heard.
Οι εποχές αλλάζουν, οι αρπαχτές παραμένουν ίδιες. Ορέστης Πλακιάς - 21.11.2008
Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο
| 
