Οι 'Desperate Optimists' μας Συστήνονται

Οι 'Desperate Optimists', κατά κόσμον Christine Molloy και Joe Lawlor, βρέθηκαν στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με σκοπό να παρουσιάσουν δύο μέρη της δουλειάς τους στο πλαίσιο των 'Ημερών Ανεξαρτησίας'. Με το πέρας των προβολών, το ζευγάρι απ' την Ιρλανδία που καταπιάνεται με την αστική ζωή σε μία αξιοπρόσεκτα συνεπή υφολογικά προσέγγισή της, απάντησε στις ερωτήσεις που έθεσε το κοινό. Κύριο θέμα αυτών ήταν οι τεχνικές απαιτήσεις των γυρισμάτων, ο τρόπος χρηματοδότησής τους, οι αιτίες που τους παρακινούν να δουλεύουν πάνω στη δεδομένη θεματική και ύφος αλλά και τα επόμενα σχέδιά τους - που για την ώρα πάντως δε δείχνουν ξεκάθαρα.

Το «Civic Life» αποτελεί μία συλλογή οκτώ ταινιών μικρού και μία μεσαίου μήκους, γυρισμένα σε μονοπλάνα των 35mm. Όντας απαλλαγμένοι απ' την αναζήτηση σκηνικής τελειότητας ένεκα των περιορισμών που επιφέρει ο χαμηλός προϋπολογισμός, εμπλέκουν το φυσικό περιβάλλον με το αστικό, το θεατρικά προσεγμένο ρεαλισμό με τον κινηματογραφικό σουρεαλισμό και τη σιωπή με το διάλογο. Υποστηριζόμενοι οικονομικά από τοπικές κοινότητες, προσεγγίζουν καθημερινά προβλήματα αστικής φύσεως με μία καταδεικτική ματιά αισιοδοξώντας αμυδρά για έναν πιο ανθρωποκεντρικό κόσμο με λιγότερη μοναξιά και εσωστρέφεια. Το «Who Killed Brown Owl», ένα σατιρικά ζωηρό, υπερρεαλιστικό δρώμενο που λαμβάνει χώρα σε κατακλυσμένο από διαφορετικά άτομα πάρκο, κέρδισε βραβείο καλύτερης βρετανικής ταινίας μικρού μήκους το 2004 στο Εδιμβούργο.

Το «Helen», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους, βασίζεται στο μικρού μήκους «Joy» (το μόνο απ' τα παραπάνω που 'σπάει' το μονοπλάνο). Η υπόθεση ακολουθεί την Helen, μία ορφανή κοπέλα που καλείται να αναπαραστήσει τη Joy προκειμένου να βοηθήσει τις Αρχές στις έρευνες εντοπισμού της. Η αρχική αδιαφορία της για την υπόθεση καταλήγει στο να μπει στο πετσί του ρόλου ζώντας βαθμιαία τη ζωή της αγνοουμένης. Αν και αφηγηματικά οι Molloy και Lawlor παραμένουν αταλάντευτοι εν σχέσει με τη συλλογή τους και η κίνηση της κάμερας συνεχίζει να λειτουργεί εναρμονισμένα και υπνωτικά ανάλογα με την κίνηση κι έκφραση των ηρώων, το «Helen» βρίσκεται δέσμιο μιας επαγωγικής λογικής που υπαγορεύει πως ό,τι λειτουργεί στην κλίμακα του μικρού μήκους μπορεί να πετύχει κατ' αντιστοιχία και στην κλίμακα του μεγάλου. Φιλότιμο ως πείραμα, αλλά όχι αρκετό για να θεωρηθεί σφιχτοδεμένη ταινία και να κρατήσει το θεατή μέσα στο παιχνίδι των αναζητήσεων.

Νεκτάριος Σάκκας - 19.11.2008

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο