Είδαμε: Waltz With Bashir

Ο επίμονος εφιάλτης ενός φίλου, φέρνει το σκηνοθέτη Ari Folman να αναζητήσει τις χαμένες του μνήμες απ' την περίοδο που οι δυο τους υπηρετούσαν στον ισραηλινό στρατό κατά τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο εν έτη 1982. Η ισραηλινή εισβολή και οι σφαγές στους καταυλισμούς των Παλαιστινίων αποτελούν γεγονότα απωθημένα απ' τη συνείδηση του Ari, γι' αυτό κι αρχίζει να αναζητά πληροφορίες από φίλους και συμπολεμιστές του.

Καλύτερο ξεκίνημα για το Φεστιβάλ δύσκολα θα μπορούσαμε να αναμένουμε απ' το ύπουλα ανατριχιαστικό animation του ισραηλινού Ari Folman. Ο χαρακτηρισμός 'ύπουλο' συνίσταται φυσικά στον τρόπο εξιστόρησης αλλά και στο βαθύτερο νόημα που αποκτά η χρήση της δεδομένης μαγευτικής τεχνοτροπίας, η οποία θυμίζει κάπως τις δουλειές του Linklater («A Scanner Darkly»), σ' ένα επίπεδο ανάλυσης όμως μακρύτερα απ' την αληθοφάνεια. Ένα ψυχολογικό, σκληρό, τραυματικό παιχνίδι ντοκιμαντερίστικης αφήγησης που σε χαζεύει καλά-καλά με τον animated χαρακτήρα του πριν σε 'σφάξει' πρόστυχα με την βασανιστικά κυνική αποκάλυψη/ολική επανάκτηση μνήμης για τον αμνήμονα πρωταγωνιστή. Πρωτίστως, μάλιστα, σε προκαλεί να αναρωτηθείς για την αναγκαιότητα-εμμονή της συγκεκριμένης, εντυπωσιακής οπτικής παράθεσης μίας σειράς αληθινών τραγικών γεγονότων, προτού σε πείσει με τον πλέον υποχθόνιο και ψυχολογικά χειριστικό τρόπο ως προς τη σκοπιμότητα.

Η ιστορία ενός βαρύτατα τραυματισμένου μνημονικού ελέω αφόρητων ενοχών, προκαλεί ανοικτό διάλογο τόσο με το θεατή και το κινηματογραφικό είδος όσο και με το ίδιο το μέσο. Πέρα απ' τα προφανή περί μίας ολοκληρωμένης σε κάθε επίπεδο ταινίας, η αληθινή παρακαταθήκη που αφήνει το «Waltz With Bashir» είναι το καυστικότατο σχόλιο πάνω στην προσέγγιση κι απόδοση της αλήθειας, των συνθηκών που την κρατούν κρυμμένη και τον τρόπο που ο άνθρωπος, η κοινωνία και τα μέσα επιλέγουν να τη διαχειριστούν. Καθόλου περίεργο που ο κατάμεστος 'Σταύρος Τορνές', την ώρα που οι τίτλοι τέλους έπεφταν, παρέμενε εν πολλοίς βουβός. Τα σποραδικά χειροκροτήματα δεν είχαν ένταση και τα πρόσωπα κατά την έξοδο επικοινωνούσαν με τα μάτια. Τα οποία μαρτυρούσαν πως κάτι σπουδαίο είχαν μόλις δει.

Νεκτάριος Σάκκας - 17.11.2008

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο