Είδαμε: I Served The King Of England.

Ο ηλικιωμένος Jan Dite αποφυλακίζεται και με τη στωικότητα που τα χρόνια προσφέρουν γυρνά στο παρελθόν του επιχειρώντας έναν απολογισμό ζωής. Βλέπετε, ο νεότερος Jan ήταν ένας ξερακιανός, χαμογελαστός, οξυδερκής, φιλόδοξος για προκοπή και πλούτο νέος που η τύχη έδειχνε να ευνοεί. Έβρισκε πάντα τρόπους να βγαίνει κερδισμένος κι αν αυτό δεν προέκυπτε εύκολα οι συγκυρίες ήταν πάντα εκεί, πρόθυμες να συνδράμουν. Έφτασε μάλιστα να παρασημοφορηθεί κι από τον ίδιο το βασιλιά της Αβησσυνίας! Τι τον οδήγησε όμως στο ζοφερό κόσμο της φυλακής; Το ερώτημα αυτό λίγη σημασία έχει εν σχέσει με τη λεπτολόγα κοινωνική σάτιρα που επιδέξια χειρίζεται ο Jiri Menzel. Αυτό που φαίνεται να εμπερικλείει την ουσία της ζωής αποτυπώνεται στο πρόσωπο του γερασμένου πλέον Jan. Το όνομα αυτής της αποτύπωσης ονομάζεται χαμόγελο...

Ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος του festival βραβεύτηκε στο πλαίσιο της προβολής από τον πρόεδρο κ. Γιώργο Χωραφά και την διευθύντρια κ. Δέσποινα Μουζάκη για να μας παραδώσει στη λίγο αργότερα στη θέα της τελευταίας του ταινίας. Ο Τσέχος σκηνοθέτης κέρδισε το κοινό που κατέκλεισε τη 'Φρίντα Λιάππα' με μία πλούσια σε συναισθήματα και σκέψεις δουλειά που ακολουθεί την επαγγελματική και ερωτική πορεία ενός συμπαθούς, μικρού στο δέμα νεαρού. Μέσα απ' τη ματιά του Jan, ο Menzel στήνει ένα θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές μέλη της καλής κοινωνίας και όσους τους περιβάλλουν τα οποία και σφάζει με το γάντι. Ο ήρωας παίρνει το ρόλο του παρατηρητή τέμνοντας ιστορικά γεγονότα με προσωπικές εμπειρίες εργαζόμενος σε μέρη που σφύζουν από ζωή, όπως σταθμάρχης σε σιδηροδρομικό σταθμό και υπάλληλος σε ξενοδοχείο. Η σατιρική διάθεση του Menzel είναι εμφανής σε κάθε πλάνο έχοντας αποσπάσει μία αξιόλογη κωμική ερμηνεία από τον Ivan Barnev. Δεν είναι όμως μόνο σατιρικός ο τρόπος που επιλέγει ο Menzel να εκφραστεί για παγιωμένες κοινωνικές αλήθειες καθώς μία βαθιά καλοσυνάτη διάθεση δείχνει να γεμίζει κάθε πτυχή της ταινίας. Τόσο ο ήρωας όσο και οι περί αυτόν αγκαλιάζονται από το σκηνοθέτη με αγάπη και αισιοδοξία, αφήνοντας για το τέλος ένα πεισματικά αισιόδοξο σχόλιο για τη ζωή.
 

Νεκτάριος Σάκκας - 24/11/2007