Είδαμε: Jar City.  Στο δωμάτιο ενός ισλανδικού νοσοκομείου, ένας καταρρακωμένος πατέρας (Atli Rafn Sigurdsson) νανουρίζει, για τελευταία φορά, την ετοιμοθάνατη κόρη του, θύμα μιας σπάνιας γενετικής ασθένειας. Το πτώμα ενός δολοφονημένου άνδρα ανακαλύπτεται από δυο παιδιά στο σπίτι του και ένας λιγομίλητος επιθεωρητής (Ingvar Eggert Sigurdsson) προσπαθεί με την ομάδα του να βρει κάποια στοιχεία για τη μοναχική ζωή του προκειμένου να φτάσει στη λύση του μυστηρίου. Παράλληλα, ο πατέρας του νεκρού, πια, κοριτσιού κάνει έρευνες για τη γενετική ανωμαλία που σκότωσε την κόρη του. Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι δύο θάνατοι;
Διασκευάζοντας το διάσημο ομότιτλο αστυνομικό μυθιστόρημα του συντοπίτη του Arnaldur Indridason, ο ισλανδός Baltasar Kormakur επιτίθεται για τέταρτη φορά στη μεγάλη οθόνη μόλις έξι χρόνια μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο του, «101 Reykjavik». Αυτή τη φορά τα πράγματα έχουν σοβαρέψει αρκετά και από νωρίς είναι εμφανές ότι το «Jar City» δεν είναι ένα συνηθισμένο αστυνομικό μυστήριο. Ο Kormakur χρησιμοποιεί την αστυνομική έρευνα σαν το βασικό του αφηγηματικό όχημα (χωρίς, ωστόσο, να τη μειώνει στο ελάχιστο) για να μιλήσει για τις ψυχολογικές προεκτάσεις της εγκληματικής πράξης και το πώς μπορεί να επηρεάσει την κοινωνία και τις επερχόμενες γενιές. Δεν είναι τυχαίο που ένα βασικό στοιχείο για την εξιχνίαση του φόνου και τη σύνδεσή του με το θάνατο του κοριτσιού έρχεται από το παρελθόν, θαμμένο για τρεις δεκαετίες. Η κινηματογράφηση υπνωτίζει από την αρχή το θεατή με τον αργό, βαρύ και παγωμένο ισλανδικό ρυθμό, δημιουργώντας απαράμιλλη ατμόσφαιρα που στηρίζεται από τις δυνατές ερμηνείες (ειδικά αυτή του αστυνομικού Sigurdsson) και ενισχύεται από τις επικές χορωδιακές μελωδίες της μουσικής επένδυσης.
Σπύρος Θωμόπουλος - 22/11/2007 |
