Γράφει: Νεκτάριος Σάκκας | 26.09.2011

Ύστερα από δέκα ημέρες ασφυκτικά γεμάτες σινεμά (175 ταινίες), η μεγαλύτερη κινηματογραφική γιορτή της Αθήνας έφτασε για ακόμα μία φορά στο τέλος της. Το ραντεβού είχε δοθεί στο σύνηθες σημείο αναφοράς της διοργάνωσης: το επιβλητικό Αττικόν. Εκεί, η τελετή λήξης με την απονομή των βραβείων αλλά και το βραβευμένο με Χρυσή Αρκτο δράμα του Asghar Farhadi, "Ένας Χωρισμός", περίμενε τους θεατές που κατέκλεισαν τόσο το Αττικόν όσο και τον Απόλλωνα, για μία τελευταία κινηματογραφική βραδιά προτού άπαντες ανανεώσουν το ραντεβού τους για του χρόνου. Και φυσικά, προτού "ξορκίσουν" τον... (από)χωρισμό με ένα full χορευτικό πάρτι στο Pasaji.

Βεβαίως, κάθε απονομή βραβείων που θέλει να σέβεται τον εαυτό της οφείλει να περιλαμβάνει εκπλήξεις. Σε αυτές ωστόσο δεν περιλαμβάνονται τα δύο μεγάλα βραβεία του φεστιβάλ, οι δύο Χρυσές Αθηνές. Η πρώτη, που αφορούσε το Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα κατέληξε μάλλον αναμενόμενα στην Αργεντινή και τις δημοφιλείς «Medianeras» (Μεσοτοιχίες) του Gustavo Taretto. Από το Μουσικό Διαγωνιστικό, η αρμόδια κριτική επιτροπή έκρινε την τύχη της έτερης Χρυσής Αθηνάς (Μουσική & Φιλμ), η οποία βρέθηκε στα χέρια του Βρετανού Michael Radford για το ντοκιμαντέρ του με τίτλο «Michel Petrucciani», ένα κινηματογραφικό πορτραίτο του πιανίστα-φαινόμενο της jazz, Μισέλ Πετρουτσιανί.

Αλλά όπως προαναφέραμε, πέραν από τις δύο μάλλον αναμενόμενες βραβεύσεις, η πενταμελής επιτροπή Νέων του Διαγωνιστικού Τμήματος βρήκε τρόπο να μας ξαφνιάσει. Έτσι, απένειμε το Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών στον Αμερικανό William Eubank του υπερφιλόδοξου «Love» το οποίο εν πολλοίς μας απογοήτευσε, ενώ τίμησε με το Βραβείο Σεναρίου τον Simon Arthur και το «Silver Tongues», πιθανότατα την πλέον αμφιλεγόμενη (σεναριακά) ταινία του φετινού Διαγωνιστικού, που αν μη τι άλλο προσφερόταν για μπόλικη σινε-κουβέντα.

Εμείς πάντως μείναμε ευχαριστημένοι μόνο και μόνο που το αγαπημένο μας «Natural Selection» του Robbie Pickering πήρε το άκρως τιμητικό Βραβείο Κοινού. Ακόμη και αν η επίσης αξιολογότατη, αυστριακή "Αναπνοή" («Atmen») του Karl Markovics που έκανε αίσθηση αγνοήθηκε επιδεικτικότατα.