Γράφει: Νεκτάριος Σάκκας | 25.09.2011

Μετά τον πρωταγωνιστή, συναντηθήκαμε και με τον σκηνοθέτη του «Love», William Eubank. Ο νεαρός Αμερικανός μας μίλησε αποκλειστικά για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, τα παρασκήνια της... homemade παραγωγής καθώς και το πώς πρόεκυψε η ιδέα για αυτήν την ιδιόμορφη ταινία...

Νεκτάριος Σάκκας: Αναφορικά με την αρχική ιδέα της ταινίας, τι ήταν αυτό που σε έκανε να την τοποθετήσεις στο διάστημα;
William Eubank: Η βασική ιδέα για το φιλμ μου ήρθε από ένα τραγούδι των Angels & Airwaves, οι οποίοι κατέληξαν να είναι οι παραγωγοί του «Love». Τότε λοιπόν μου τηλεφώνησαν από το συγκρότημα, ζητώντας μου να δημιουργήσω μία σειρά ιστοριών που να συνοδεύει το άλμπουμ τους.

Ν.Σ.: Κάτι σαν video-clips;
W.E.: Ήθελαν και βίντεο αλλά όχι μόνο αυτό, ήθελαν κάτι που να βρίσκεται μέσα στο άλμπουμ. Κάποια στιγμή λοιπόν, οδηγούσα από το San Diego που βρίσκονταν εκείνοι πίσω στο σπίτι μου, στο Los Angeles και άκουγα τη μουσική τους. Υπήρχε λοιπόν ένα κομμάτι, το "Love Like Rockets", το οποίο διηγείτο μία ιστορία στο διάστημα, αρκετά διαφορετική ωστόσο από την ταινία που τελικά θα έκανα. Παρόλα αυτά, με έβαλε σε σκέψεις πόσο μοναχικά θα ήταν να είχε ξεμείνει κάποιος στο διάστημα. Εκεί λοιπόν αποφάσισα ότι δε με ενδιέφερε να κάνω απλά μερικά video-clips, θέλω να γυρίσω ταινία με ένα τέτοιο θέμα. Έτσι, τους αντιπρότεινα να γυρίσω εγώ το φιλμ και εκείνοι να αναλάβουν το score εν λευκώ. Δέχτηκαν και ύστερα από περίπου 4 χρόνια είμαστε εδώ!

Ν.Σ.: Μιλώντας με τον πρωταγωνιστή σου, μας πληροφόρησε πως έφτιαξες μόνος σου το διαστημικό σταθμό...
W.E.: Ναι, βασικά ήταν και λόγω ανάγκης. Έψαχνα αρχικά να νοικιάσω ένα στούντιο στο Los Angeles. Βρήκα ένα αλλά μου το παραχωρούσαν για, ξέρω 'γω, πέντε μέρες. Δεν μπορείς να κάνεις ταινία σε πέντε μέρες! Οπότε κατάλαβα πως πρέπει να το κάνω μόνος μου, να φτιάξω τα δικά μου σκηνικά. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, ήταν πρωτίστως θέμα budget αλλά και ζήτημα άνεσης χρόνου αυτό που με οδήγησε στο να βάλω τόση προσωπική δουλειά.

Ν.Σ.: Διαβάζοντας το δελτίο τύπου πριν από την προβολή, έβλεπα να τοποθετούν το φιλμ σου δίπλα από το «2001» του Κιούμπρικ, το «Solaris» του Ταρκόφσκι αλλά και το πιο πρόσφατο «Moon». Σε αγχώνει καθόλου αυτή η σύγκριση;
W.E.: Αχ! Ειλικρινά φίλε μου, δεν ξέρω τι να πω. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει αλλά ο Κιούμπρικ είναι ανεπανάληπτος και γενικά μόνο και μόνο που αναφέρουν την ταινία μου στην ίδια πρόταση με αυτά τα φιλμ είναι τεράστια τιμή για μένα! Καθένα από αυτά τα φιλμ πάντως είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και το μόνο που τα συνδέει ουσιαστικά είναι ότι επιχειρούν να εξερευνήσουν τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, όλα αυτά τα προαιώνια ερωτήματα του ποιοι ήμαστε, από πού προερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Υπό μία ευρύτερη έννοια, το ίδιο το είδος του sci-fi ασχολείται ως επί το πλείστον με αυτά τα ερωτήματα. Και το ενδιαφέρον είναι όταν ο κόσμος συναντά τον όρο "επιστημονική φαντασία", το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό είναι βρικόλακες, εξωγήινοι και μάχες μέχρις εσχάτων. Οπότε, όταν κάποιος αντιμετωπίζει το είδος αυτό βάσει των υπαρξιακών ερωτημάτων που θέτει, καταλαβαίνω γιατί μπορεί να συσχετίζει την ταινία μου με αυτές που προανέφερες. Αλλά το να συγκρίνεται με ταινία του Κιούμπρικ, πάει πάρα πολύ και είναι τεράστια τιμή.

Ν.Σ.: Η ταινία σου λέγεται "Love", εκτυλίσσεται ως επί το πλείστον στο διάστημα με έναν μοναχικό αστροναύτη, ενώ παράλληλα εντάσσονται σκηνές από πολέμους και αρρώστια. Ποια είναι η σύνδεση όλων αυτών των στοιχείων;
W.E.: Βασικά υπάρχουν δύο ιστορίες που λαμβάνουν χώρα. Η μία είναι ένα είδος μεταφοράς, μία αναπαράσταση της κατάστασης στην οποία περιέρχεται το ανθρώπινο είδος. Αναφέρομαι στην ιστορία του αστροναύτη, που είναι ένας άνδρας μόνος στο διάστημα, έχει χάσει κάθε επαφή με τη Γη, δεν ξέρει το λόγο και αρχίζει να τρελαίνεται. Η κατάσταση αυτή τον κάνει να αναρωτιέται ακόμα και αν υπάρχει στην πραγματικότητα. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει πως κάτι τρομερό έχει συμβεί στη Γη ενώ εκείνος βρίσκεται εγκλωβισμένος στο διαστημικό σταθμό. Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με έναν ήρωα που ελλείψει κάθε δυνατότητας επικοινωνίας, βλέπει την καταστροφή του ανθρώπινου γένους. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα που αποτελεί και το δεύτερο κομμάτι της υπόθεσης: υπάρχει κακή επικοινωνία ή και παντελής έλλειψη μεταξύ των ανθρώπων, δεν κοιταζόμαστε στα μάτια, έχουμε διαφορετικές απόψεις για τη θρησκεία, οικονομία, πολιτική κλπ και η αντίδραση του ανθρώπου σε όλα τα παραπάνω είναι το μίσος και η βία, το αντίθετο δηλαδή της αγάπης. Είμαστε δηλαδή ικανοί για το απόλυτο κακό, την καταστροφή. Και γι αυτό στην ταινία υπάρχει στη μικρή κλίμακα ένας άνδρας μόνος, αποκομμένος στο διάστημα, ενώ στη μεγάλη υπάρχει ο πόλεμος, η ασθένεια, η δυστυχία και εν τέλει ο αφανισμός. Και εκεί βρίσκεται η ειρωνεία της υπόθεσης, την ώρα δηλαδή που είμαστε ικανοί για σπουδαία πράγματα, όπως π.χ. το να ταξιδέψουμε στο σύμπαν, μπορούμε ταυτόχρονα να αφανιστούμε.

Ν.Σ.: Αυτό που περιγράφεις θυμίζει πολύ τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπου ταυτόχρονα με την περίφημη κούρσα κατάκτησης τους διαστήματος υπήρχε η διάχυτη απειλή του πυρηνικού πολέμου.
W.E.: Μα είναι τεράστια η ειρωνεία που βγήκε από εκείνη την κόντρα, ακριβώς γιατί αποδείκνυε περίτρανα πόσο ικανό είναι το ανθρώπινο είδος και ταυτόχρονα πόσο πολύ φλέρταρε με τον όλεθρο. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η εξερεύνηση του διαστήματος έχει επί της ουσίας παγώσει. Τότε όμως - και αυτό είναι κάτι που βγαίνει μέσα από την ταινία - ήμασταν έτοιμοι να ανατιναχθούμε μεταξύ μας με διάφορες ρουκέτες ανά πάσα στιγμή, ενώ μπορούσαμε να πετάμε στο διάστημα και να πηγαίνουμε στο φεγγάρι με άλλου είδους ρουκέτες. Έτσι, η ταινία εξελίσσεται σαν ένα μήνυμα για την απουσία αγάπης, είναι κάτι σαν προειδοποίηση, ότι αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα για να μπορέσουμε να ζήσουμε ειρηνικά, πιθανότατα θα οδηγηθούμε στην καταστροφή προτού καν έχουμε την οποιαδήποτε δυνατότητα αντίδρασης. Έχουμε μία δυνατότητα, να πάμε σε άλλους πλανήτες, να γνωρίσουμε νέους κόσμους, να πάμε μπροστά, και ως νοήμονα όντα είμαστε μοναδικοί στο να το καταφέρουμε αυτό, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε.

Ν.Σ.: Στο φιλμ βλέπουμε πλάνα τόσο από τον αμερικανικό εμφύλιο όσο και από σύγχρονους πολέμους...
W.E.: Ναι, περισσότερο αναφέρομαι στον πόλεμο που κάνουμε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Και, παρεμπιπτόντως, θέλεις να ακούσεις ένα τρελό παράδειγμα για αυτή την αηδία; Το μπάτζετ για τον κλιματισμό των αμερικανικών δυνάμεων πέρυσι στο Αφγανιστάν ήταν 20 δις δολάρια. Αντίθετα, το ετήσιο μπάτζετ της NASA για την εξερεύνηση του διαστήματος φτάνει στα 19 δις, ένα λιγότερο δηλαδή! Το πιστεύεις; Όπως είπα, είναι τελείως τρελό! Και ώρες-ώρες σκέφτομαι, μακάρι να ζούσαμε 300, 400 χρόνια. Νομίζω πως ζώντας περισσότερο οι αποφάσεις μας θα ήταν λιγότερο βιαστικές, περισσότερο σώφρονες, δε θα εμπεριείχαν τόσο εγωισμό και τόση υστεροβουλία. Αλλά αυτό είναι μία σκέψη, δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος...

Ν.Σ.: Θα σε ρωτήσω κάτι που ρώτησα και τον Gunner, πώς ήταν για σένα η "μετάβαση" από την αυλή του σπιτιού σου όπου γίνονταν τα γυρίσματα, στον αφιλόξενο κόσμο του διαστήματος;
W.E.: Λοιπόν, είχαμε διάφορα ζητήματα να αντιμετωπίσουμε: είχε πάρα πολύ ζέστη, πάρα πολλά έντομα και φυσικά είχε... βαρύτητα! Αλλά, τι να κάνουμε; Όταν γυρίζαμε τη νύχτα, για να αποφύγουμε τη ζέστη, υπήρχαν γύρω μας πυγολαμπίδες, όπου προσπαθούσαμε να τις διώξουμε. Όταν το ξανασκέφτομαι, ήταν τρελό όλο αυτό, ειδικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γυρίσαμε με την ταινία, αλλά τότε ήμουν εντελώς μέσα σε αυτό, είχα αφοσιωθεί στις σκέψεις μου. Φυσικά βοηθούσαν πολύ και όσοι συνέδραμαν εθελοντικά, αλλά και ο ίδιος ο Gunner, ο οποίος ήταν πολύ υπομονετικός κάθε φορά που ήθελα να γυρίσουμε ξανά και ξανά κάποια σκηνή. Καμιά φορά φτάναμε να κάνουμε μέχρι και 20 λήψεις. Δυστυχώς, επειδή υπήρχαν ενδιάμεσα και άλλα projects που δουλεύαμε, δεν είχαμε πάντα τη δυνατότητα να δουλέψουμε εντατικά όσο θα ήθελα, να κάνουμε πρόβες κλπ, όμως το ευτύχημα ήταν ότι ο Gunner ήταν πολύ συνεργάσιμος και βοηθούσε πραγματικά αυτό.