Γράφει: Πέτρος Καλογεράς | 22.09.2011

Ο δεκατετράχρονος Robbie (William Ruffin) ήθελε πάντα να έχει μια κανονική οικογένεια. Φαίνεται όμως πως είναι ο μόνος. Η μητέρα του φεύγει από το σπίτι στα πρόθυρα κατάρρευσης από την κατάθλιψη και έτσι εκείνος αναλαμβάνει να προσέχει την γιαγιά του και τον μικρό αδελφό του Fess. Με μια αξιοθαύμαστη σοβαρότητα αναλαμβάνει της ευθύνες ολόκληρης της οικογένειας ακόμα και όταν ο αποτυχημένος μεγαλύτερος αδελφός του επιστρέφει στο σπίτι. Πιάνει δουλειά, δεν χάνει τον καιρό του σε καμία διασκέδαση που επιδίδονται οι συνομήλικοί του και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη μέχρι να επιστρέψει η μητέρα του. Εκείνη όμως δεν φαίνεται πουθενά. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, η παρουσία του αδελφού του κάνει το όνειρό του να μοιάζει ακόμα πιο ακατόρθωτο...

Το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά έχει πολλά να προσφέρει. Ίσως είναι κλισέ να το λέμε αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Το «The Dynamiter» ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που είναι απλά απολαυστικές. Λιτή αφήγηση ενός οικογενειακού δράματος χωρίς καμία επιτήδευση που πολλές φορές χαλάει την διάθεση. Ακέραιοι χαρακτήρες ποτισμένοι με αληθοφάνεια. Προσωπική σκηνοθεσία που επικεντρώνεται στην εξελικτική πορεία των χαρακτήρων και της ιστορίας. Τι άλλο θέλετε; Μια ταινία γεμάτη με ειλικρίνεια δεν μπορεί παρά να σε κερδίσει απόλυτα. Ο μικρός Robbie μετατρέπεται σε πρότυπο άντρα αλλά και πατέρα, δείχνοντας σημάδια ωριμότητας και ενός συνειδητοποιημένου ανθρώπου που δεν ταιριάζουν με την ηλικία του. Θα είναι πραγματικά κρίμα αν η ερμηνεία του William Ruffin περάσει απαρατήρητη. Έχει μέλλον που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πάει χαμένο.

Όταν ο Robbie περιβάλλεται από κορίτσια φεύγει για να γυρίσει σπίτι στον μικρό αδελφό του που είναι μόνος. Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του μεθάει και ξυπνάει το μεσημέρι, εκείνος ξεκινάει από τα χαράματα για να φέρει λεφτά στο σπίτι. Ο Matthew Gordon στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, φαίνεται να ξέρει που ακριβώς να στρέψει την κάμερα για να καταγράψει κάθε συναίσθημα και να μην το αφήσει να χαθεί. Υπάρχει πάντοτε μια γοητεία σε μια ιστορία της υπαίθρου με ήρωες που δεν βλέπουμε κάθε μέρα και που μας εκπλήσσουν με το πείσμα τους να κατακτήσουν αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Ή είμαστε κακομαθημένοι ή έχουμε χάσει το νόημα...