Η 88η απονομή των βραβείων Oscar ανήκει πλέον στην ιστορία. Με κάποιες αλλαγές σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, η τελετή κατάφερε να υπερβεί μόνο κατά δύο λεπτά τον στόχο για διάρκεια 3,5 ωρών. Και επειδή ποτέ δεν είναι νωρίς για μια πρώτη αποτίμηση, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε σε μια τάξη τις καλές και τις κακές στιγμές της βραδιάς.

Η νίκη έκπληξη του «Spotlight» στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας. Όπως όλα δείχνουν η ψηφοφορία με preferential ballot δεν βοήθησε μια ταινία που δίχασε τους θεατές («The Revenant») να ανέβει στην πρώτη θέση των προτιμήσεων. Σε αντίθεση με την crowdpleaser ταινία του Tom McCarthy.

Η νίκη του «Ex-Machina» στην κατηγορία των Καλύτερων Ειδικών Εφέ, απέναντι σε πολύ δυνατούς αντιπάλους. Η ταινία του Alex Garland είχε το μικρότερο προϋπολογισμό από τις συνυποψήφιές της, γεγονός που αποδεικνύει ότι τα καλά ειδικά εφέ δεν χρειάζονται απαραιτήτως εξωφρενικά budget (και τη "δύναμη" της ILM).

Ο Chris Rock, ο οποίος ξεπέρασε τις προσδοκίες και τα έφερε εις πέρας σε μια χρονιά όπου οι παγίδες ήταν πολλές. Με έναν υποδειγματικό εναρκτήριο μονόλογο έθεσε στη σωστή βάση το θέμα του αποκλεισμού μειονοτήτων από τις υποψηφιότητες, χωρίς να ξεχνά να προσθέτει χιουμοριστικές πινελιές. Επέλεξε το ζήτημα αυτό να αποτελέσει συνδετική γραμμή για όλη την τελετή με videos, ατάκες και άλλα σχόλια. Δεν ήταν όλα επιτυχημένα, αλλά η παρουσία του καταγράφεται στα θετικά.

Η επιλογή να εμφανιστούν στη σκηνή αγαπημένοι χαρακτήρες τριών κινηματογραφικών γενιών: η ομάδα των ρομπότ από το «Star Wars», o Woody και ο Buzz από το «Toy Story» και η τριάδα των «Minions». Μας τράβηξαν την προσοχή, είχαν καλές ατάκες και ενσωματώθηκαν άρτια μέσα στην τελετή.

Είτε την αγαπάμε είτε την μισούμε, η εμφάνιση της Lady Gaga και η ερμηνεία του υποψήφιου για Oscar τραγουδιού Til It Happens to You ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη, ιδίως με το κλείσιμο-έκπληξη, όπου εμφανίστηκαν επί σκηνής δεκάδες θύματα κακοποίησης με μηνύματα στα χέρια τους. Μάλιστα πολλοί από αυτούς στα παρασκήνια ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί απέναντι στη Brie Larson (λόγω της συναφούς θεματολογίας του «Room»).

Στις καλές στιγμές του Chris Rock βάζουμε το video με εμβόλιμους μαύρους χαρακτήρες σε φετινές υποψήφιες ταινίες και η ιδέα με την πώληση μπισκότων από προσκοπίνες στους θεατές της πλατείας. Μπορεί να θύμισε τον πιτσαδόρο της Ellen, αλλά ήταν έξυπνο και έδωσε συνοχή πάνω που η τελετή ήταν στο μέσο της βραδιάς.

Οι ευχαριστίες του Pete Docter, ο οποίος ενθάρρυνε όσους εφήβους αισθάνονται άσχημα για τον εαυτό τους, να εκτονώσουν την ενέργειά τους σε οτιδήποτε δημιουργικό. Να κάνουν ταινίες, να γράψουν, να ζωγραφίσουν. Ήταν ο μόνος που εκμεταλλεύτηκε πρωτότυπα την δυνατότητα να εμφανίζονται κάποιες ευχαριστίες στο κάτω μέρος της οθόνης, βάζοντας ένα εμβόλιμο μήνυμα προς τις κόρες του: "Εντάξει. Ναι. Ας πάρουμε ένα σκύλο".

Οι μουσικές επιλογές της ζωντανής ορχήστρας που περιελάμβαναν από γνωστά κινηματογραφικά θέματα, έως το Bittersweet Symphony. Μοναδικό "φάλτσο" η επιλογή να ακουστεί Wagner ως υπόκρουση για τη νίκη του «Son Of Saul».

Η εισαγωγή του Louie C.K. πριν απονείμει το βραβείο για το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους. Έπλεξε το εγκώμιο όσων διαγωνίζονται, καθώς είναι οι μόνοι που δεν έχουν ελπίδα να ανέβει το κασέ τους αν νικήσουν. Αντιθέτως ο νικητής (κατά τον Louie C.K.) θα γυρίσει σπίτι του με το ίδιο ταπεινό αυτοκίνητο και το μόνο που θα έχει ένα αγαλματάκι και μια τρομερή ιστορία να λέει στα παιδιά και τα εγγόνια του.

Η νίκη έκπληξη των Sam Smith και Jimmy Napes για το μέτριο και παντελώς άχρωμο τραγούδι The Writing's On The Wall από το «Spectre». Σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και η λανθασμένη αναφορά του Smith "όπως διάβασα σε ένα άρθρο του Sir Ian McKellen δεν έχει κερδίσει ποτέ Oscar κάποιος δηλωμένος gay". Μόνο και μόνο στην κατηγορία του Καλύτερου Τραγουδιού εύκολα θυμόμαστε δύο ανοιχτά gay νικητές: την Melissa Etheridge (2007) και τον Elton John (1995).

Η ήττα έκπληξη του Sylvester Stallone («Creed») από τον Mark Rylance («Bridge Of Spies»). Αν δεχτούμε ότι υπήρχε κάποιος καλύτερος στην κατηγορία Β' Ανδρικού, αυτός ήταν ο Christian Bale («The Big Short»).

Η πρακτική της παραγωγής να εξαντλεί την αυστηρότητά της με τους ευχαριστήριους λόγους των νικητών, ξεκινώντας νωρίς να παίζει μουσική ως συνθηματικό αποχώρησης. Δεν χρονομετρήσαμε αλλά φάνηκε σαν να δίνονταν λιγότερος χρόνος από άλλες χρονιές. Η μουσική αποχώρησης έπαιξε για όλους εκτός από τον Ennio Morricone, τον Leonadro DiCaprio και (φυσικά) τους νικητές Καλύτερης Ταινίας για το «Spotlight». Κάποιοι απλά αγνόησαν την ορχήστρα με κορυφαίο τον Alejandro G. Inarritu που συνέχισε να μιλάει αναγκάζοντας τη μουσική να σταματήσει.

Ήταν παραπάνω από αισθητή η απουσία ευχαριστήριων λόγων που θα θυμόμαστε σε μερικές εβδομάδες. Ακόμα και η αναφορά του DiCaprio στην κλιματική αλλαγή έμοιαζε προβαρισμένη όσο δεν πάει και χωρίς πάθος.

Στις κακές στιγμές του Chris Rock, το κάλεσμα στη σκηνή της Stacey Dash (όπου η πλειοψηφία των τηλεθεατών αναρωτήθηκε wtf), το video με συνεντεύξεις θεατών από το Compton και η δήθεν εμφάνιση στον εξώστη του φυλακισμένου Suge Knight από το «Straight Outta Compton» (ήταν ο ηθοποιός Marcos Taylor).

Οι (αναπόφευκτες) αναφορές από σκηνής, στην εκλογική μάχη των ΗΠΑ. Ο Adam McKay παραλαμβάνοντας το Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, αναφέρθηκε αρνητικά (αν και χωρίς να πει ονόματα) σε Trump και Clinton. Ο Andy Serkis (πριν απονείμει το Oscar Ειδικών Εφέ) επέλεξε να εστιάσει τα βέλη του μόνο στον Donald Trump.

Η εμφάνιση στη σκηνή του απονεμητή Sasha Baron Cohen με την περσόνα του Ali G. Χιούμορ για λίγους και κλείσιμο με ατυχή παραπομπή στις γροθιές των Μαύρων Πανθήρων.

Μπορεί να είναι ενδυματολόγος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Jenny Beavan έχει το αλάθητο. Η νικήτρια του Oscar Κοστουμιών ανέβηκε στη σκηνή με δερμάτινο σακάκι και ένα απλό φουλάρι (όπως ακριβώς είχε κάνει και στα BAFTA), αγνοώντας επιδεικτικά το dress code μιας Οσκαρικής απονομής.

Ο ατυχής τρόπος που παρουσιάστηκε το υποψήφιο τραγούδι Earned It (από το «Fifty Shades Of Grey») με τον The Weeknd να τραγουδά ανάμεσα σε μοντέλα με κολάρα στο λαιμό και μια χορεύτρια δεμένη με κορδέλες από την οροφή. Φοβερά σεξιστική επιλογή (ασχέτως αν εδράζονταν στη θεματολογία της ταινίας) και μεγάλη αντίθεση με την εμφάνιση της Lady Gaga και το μήνυμα κατά της κακοποίησης.