Γράφει: Μαριτίνα Παπαμήτρου | 30.09.2012

"Εάν είναι κηδεία, ας κάνουμε την καλύτερη κηδεία που έγινε ποτέ". Και κάπως έτσι ξεκινά το «Shut Up And Play The Hits», το documentary των Will Lovelace και Dylan Southern γύρω από την τελευταία συναυλία των dance punk (αν οπωσδήποτε πρέπει να κατηγοριοποιηθούν) LCD Soundsystem, στις 2 Απριλίου 2011 στο Madison Square Garden, και τους λόγους για τους οποίους ο "εγκέφαλος" James Murphy αποφάσισε να διαλύσει την μπάντα ακριβώς τη στιγμή που βρισκόταν στο απόγειό της.

Το «Shut Up And Play The Hits» δεν είναι ένα κλασσικό μουσικό documentary. Δεν μαθαίνεις λεπτομέρειες για την πορεία των LCD Soundsystem και τις ένδοξες μέρες τους ούτε χαίρεσαι με backstage αποκαλύψεις για την αγαπημένη σου μπάντα. Αποτίθεται φόρος τιμής στον ιθύνοντα νου που κρύβεται πίσω από την επιτυχία και γίνεται μια προσπάθεια αποτύπωσης του τρόπου με τον οποίο βλέπει αυτός τα πράγματα.

Ο γκριζομάλλης -πλέον- James Murphy δεν είναι ροκ σταρ με την κλασσική έννοια του όρου. Είναι μεν αναγνωρίσιμος στο κοινό στο οποίο απευθύνεται η μουσική του, αλλά δεν είναι ο Mick Jagger. Και απ' ότι φαίνεται ούτε θα ήθελε να είναι. Η απόφαση να διαλύσει την μπάντα του, σε μια περίοδο που τον προσκυνά όλη η indie και όχι μόνο μουσική σκηνή, είναι το λιγότερο θαρραλέα. Ακόμα και ο ίδιος αναρωτιέται μήπως τελικά το να τα παρατήσει αποτελεί το μεγαλύτερό του λάθος. Φταίει το γήρας, που βλέπει με πλήρη συνείδηση να πλησιάζει απειλητικά ενώ δεν έχει προλάβει να κάνει όλα όσα ήθελε στην προσωπική του ζωή; Φταίει η ματαιοδοξία του "να φύγεις όσο είσαι στα high σου"; Οι απαντήσεις δίνονται στη συνέντευξη που παραχώρησε στο δημοσιογράφο Chuck Klosterman, αποσπάσματα της οποίας παρεμβάλλονται είτε κανονικά είτε με voice over καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά και σε πλάνα από τη ζωή του κυρίου Murphy αμέσως πριν και μετά τη μεγαλειώδη συναυλία.

Το υπόλοιπο υλικό της ταινίας, ήτοι η συναυλία καθαυτή, δεν μπορεί παρά να συγκινήσει κάθε φαν των LCD Soundystem, δημιουργώντας ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν για το προαποφασισμένο τέλος που ξέρεις ότι έφτασε, από την άλλη φαντασιώνεσαι ότι ξαφνικά θα σηκωθεί όλη η αίθουσα και θα αρχίσει να χορεύει στους ρυθμούς του 'Losing My Edge'.

Με λίγα λόγια το «Shut Up And Play The Hits» αφορά έναν ευφυή μουσικό που έκανε σοβαρή μουσική. Και αυτό είναι πραγματικά δυσεύρετο μέσα στο συρφετό των one-hit-bands που χαρακτηρίζει το σύγχρονο μουσικό κατεστημένο. Ακόμα και όσοι δε γνωρίζουν ιδιαίτερα τη μπάντα, βλέποντας το θα καταλάβουν ότι πολλές φορές η επιτυχία δεν είναι απλά θέμα τύχης.