Γράφει: Νεκτάριος Σάκκας | 29.09.2012

Δε συνιστά έκπληξη το ότι η πρώτη προβολή της ταινίας του Αντώνη Μποσκοΐτη για τη ζωή της Κατερίνας Γώγου ήταν ένα από τα sold-out των φετινών Νυχτών. Σε έναν κατάμεστο Δαναό, το κοινό έσπευσε να (επανα)προσεγγίσει την ιστορία μίας πολυτάλαντης και ασυμβίβαστης προσωπικότητας, δίνοντας το παρόν στην "αποκατάσταση" των άγνωστων ή παρεξηγημένων πτυχών της ζωής της, όπως ίσως υπονοεί και ο παρμένος από δικό της στίχο υπότιτλος της ταινίας. Πέραν όμως της ταινίας, μία μουσική έκπληξη περίμενε τους θεατές μετά το τέλος της προβολής, καθώς η Μαρίζα Κωχ, ο Λόλεκ και ο Παντελής Θεοχαρίδης ερμήνευσαν μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου που ακούγονταν και στο ντοκιμαντέρ.

Στην ταινία του με τίτλο «Κατερίνα Γώγου, Για Την Αποκατάσταση Του Μαύρου», ο Μποσκοΐτης επιλέγει να συνδυάσει αποκλειστικά σε ασπρόμαυρο κάδρο, αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις πολλών φίλων και συνεργατών της Γώγου, μαζί με δραματοποιημένα σκετς εμπνευσμένα από τη ζωή της (πρωταγωνιστεί η Λουκία Μιχαλοπούλου) καθώς και γνωστά, μελοποιημένα ποιήματά της. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί ως επί το πλείστον μία χρονολογική σειρά, ξεκινώντας από τα νεανικά της χρόνια και τα πρώτα βήματα στον λεγόμενο "παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο", για να περάσει στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τη στροφή της στην ποίηση, την ακαταπόνητη κοινωνική και πολιτική της δράση, προτού φτάσει εν τέλει στο πρόωρο τέλος που η ίδια όρισε σε ηλικία 53 ετών.

Η χρήση του πλούσιου και εν μέρει σπάνιου αρχειακού υλικού περιορίζει τον θεατή από την υπερέκθεση στα αναρίθμητα talking heads, ενώ το πάθος όλων εκείνων που έζησαν την Κατερίνα Γώγου και μίλησαν στην κάμερα του Μποσκοΐτη τροφοδοτούν σταθερά την ταινία με την απαιτούμενη ένταση και συναίσθημα. Ξεχωριστή μνεία αξίζει στον ηθοποιό Νίκο Καλογερόπουλο, ο οποίος απαγγέλει ποιήματα που ο ίδιος έγραψε για τη Γώγου. Αντίθετα, δε μπορούμε να πούμε ότι προσφέρει κάτι στο όλο εγχείρημα η ιδέα των ιδιαίτερα φορμαλιστικών σκετς και ειδικά η υπερβολική ερμηνεία της Μιχαλοπούλου.

Σε κάθε περίπτωση, όσα θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα πορτρέτο για την Κατερίνα Γώγου μπορεί ασφαλώς να τα αναζητήσει στο ντοκιμαντέρ του Μποσκοΐτη, ειδικότερα σε μία εποχή που η απουσία της καθίσταται όλο και πιο έντονη. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να υπογραμμιστεί η σημαντικότατη παράλειψη της ταινίας να μη συστήσει ποτέ τους συνεντευξιαζόμενούς της στο κοινό, ωσάν να αφορά μονάχα ένα μικρό πυρήνα φίλων και γνωστών.