Γράφει: Νεκτάριος Σάκκας | 24.09.2012

Οι τέχνες εν γένει και το σινεμά ειδικότερα συνιστούσαν ανέκαθεν πεδίο δόξης λαμπρό για όσους είχαν την τάση να αναζητούν κρυφά μηνύματα και να παιδεύουν το μυαλό τους με κάθε λογής θεωρίες συνομωσίας. Με τo «The Shining» (Η Λάμψη) του Stanley Kubrick να είναι μία από τις πιο "εγκεφαλικές" και πολυεπίπεδες ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ, δεν είναι περίεργο που πολλοί μπήκαν στο τριπάκι να την αποκρυπτογραφήσουν. Εδώ που τα λέμε, ανάλογες λαβές δίνει όλη σχεδόν η φιλμογραφία του, για να μην πούμε και η ίδια η εν πολλοίς αχαρτογράφητη ζωή του ιδιοφυούς σκηνοθέτη. Είναι άλλωστε περίφημη η εξαντλητική εμμονή του ακόμα και για την πιο ασήμαντη φαινομενικά λεπτομέρεια, που σχεδόν αποκλείει την πιθανότητα τα διάφορα παράδοξα και οι συμπτώσεις που εντοπίζονται στις ταινίες του να αποτελούν απλώς προϊόν παράλειψης.

Στο «Room 237» (Δωμάτιο 237) του Rodney Ascher, μία στρατιά από λάτρεις του «The Shining» προσεγγίζουν το αριστούργημα του Kubrick με αχαλίνωτη αναλυτική διάθεση, η οποία συχνά φτάνει έως το αρκούντως διασκεδαστικό συνομωσιολογικό παραλήρημα. Ο καθένας από τους συνεντευξιαζόμενους έρχεται σε επαφή με το θεατή αποκλειστικά μέσω του voice-over, αφήνοντάς τον έτσι προσηλωμένο στο αστείρευτων ερεθισμάτων οπτικό υλικό της ταινίας. Ο δημοσιογράφος Bill Blakemore, ο ιστορικός Geoffrey Cocks, η συγγραφέας Juli Kearns, ο κινηματογραφιστής Jay Weidner καθώς και άλλοι, καταβυθίζονται ως τις πιο αμυδρές λεπτομέρειες της "Λάμψης", συνδέοντάς τες με κάθε λογής ιστορικά, επιστημονικά και κοινωνικά σημαίνοντα, ο καθένας πάντα από τη δική του επαγγελματική και επιστημονική σκοπιά. Από τη γενοκτονία των Ινδιάνων, το Ολοκαύτωμα και τους Ναζί, μέχρι τον Φρόιντ, την πολιτική των ΗΠΑ και την προσελήνωση του Apollo 11, όλα βρίσκουν το χώρο και το νόημά τους μέσα από "απρόσεκτα" ρακόρ, συμβολικούς αριθμούς και λέξεις, γραφομηχανές, παράθυρα και κάθε λογής "παράδοξα" αντικείμενα που εντοπίζονται διάσπαρτα σε ολόκληρο το φάσμα της ταινίας.

Αρκετές από τις θεωρίες και τα κρυφά μηνύματα που οι συνεντευξιαζόμενοι αποκαλύπτουν στο κοινό είναι καταφανώς αστήρικτα και υποκειμενικά, όπως εκείνο με το ξεχωριστό νόημα που βγάζει (;) το "συμμετρικό δίπλωμα" της αρχής και του φινάλε της ταινίας. Αλλες πάλι είναι εξαιρετικά γαργαλιστικές, όπως αυτή που θέλει τον Kubrick να "μαρτυρά" εμμέσως στο κοινό ότι εκείνος σκηνοθέτησε το περίφημο φιλμάκι της προσελήνωσης του Apollo 11. Σε κάθε περίπτωση, αν ανήκετε σε αυτούς που ένιωσαν έστω και μία φορά να τους κυριεύει η αφανής γοητεία της "Λάμψης", το πιθανότερο είναι να βρεθείτε κι εσείς κλεισμένος στο περιβόητο δωμάτιο 237 του στοιχειωμένου ξενοδοχείου, απολαμβάνοντας με την ψυχή σας το ντοκιμαντέρ του Ascher. Αλλωστε, δύο πράγματα είναι σίγουρα: ότι το «Room 237» αποτυπώνει ανάγλυφα την ακαταμάχητη έλξη που μπορεί να ασκήσει ένα φιλμικό σύμπαν στο μυαλό του θεατή και ότι πλησιάζει η ώρα που θα ξαναβρεθείτε εκτεθειμένοι στο χαρακτηριστικά καθηλωτικό βλέμμα του Nicholson...