Η Ιστορία Του Φεστιβάλ

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου κρατά τα πρωτεία του μακροβιότερου αδιάλειπτου κινηματογραφικού φεστιβάλ στον κόσμο. Βέβαια, πολλά έχουν αλλάξει από τότε που ο θεσμός πρωτοσυστάθηκε, το 1947. Αρχικά εστιασμένο στον τομέα των ντοκιμαντέρ, το φεστιβάλ στράφηκε σταδιακά προς το σινεμά μυθοπλασίας και συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του έργα, τα οποία πλέον θεωρούνται κλασικά. Το «Ugetsu Monogatari» του Mizoguchi και το «Germany Year Zero» του Roberto Rossellini, είναι κάποια από τα διαμάντια του παγκόσμιου σινεμά, που έκανα πρεμιέρα στις πρώτες διοργανώσεις του Φεστιβάλ.

Την δεκαετία του '60, ο θεσμός εμπλουτίστηκε με την ενότητα Retrospective- ένα παράτολμο βήμα, καθώς η πρακτική των ρετροσπεκτίβων δεν είχε ακόμη την σημερινή της αίγλη. Το Φεστιβάλ ανακήρυττε τους δικούς του κλασικούς και επανασύστηνε την πλήρη φιλμογραφία τους στο κοινό: ο μεγάλος Αμερικανός, John Ford, ο μαιτρ του μελοδράματος των fifites, Douglas Sirk, ακόμα κι ένας πρώιμος Martin Scorsese εισέπραξαν κατά το παρελθόν την έμπρακτη εκτίμηση του θεσμού.

Από την δεκαετία του '70 και έπειτα, το φεστιβάλ ανοίγει πλέον τους ορίζοντές του προς όλα τα κινηματογραφικά μήκη και πλάτη: το νέο Γερμανικό σινεμά, οι ανεξάρτητοι δημιουργοί των ΗΠΑ, οι πρωτοπόροι του Ιαπωνικού κινηματογράφου και κάθε φωνή από το σινεμά του περιθωρίου, όλοι έβρισκαν μία θέση στο πρόγραμμα του θεσμού. Επικεντρωμένο στις ανεξάρτητες φωνές, αλλά και με ενδιαφέρον για τις νέες mainstream προτάσεις, το Φεστιβάλ Εδιμβούργου δεν επιζήτησε ποτέ τα πολύκροτα blockbusters ή τους πολυδιαφημισμένους "εναλλακτικούς". Αυτό άλλωστε δείχνει και η αναδρομή στις σημαντικότερες επιλογές των τελευταίων διοργανώσεων: «Amelie» του Jeunet, «Run Lolla Run» του Tykwer, «Motorcycle Diaries» του Salles και τα Ασιατικά «Old Boy» και «Hero», συμπληρώνουν ένα προφίλ συγκρατημένο (ίσως το μετριοπαθέστερο ανάμεσα στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ), αλλά καλά ενημερωμένο και με διαίσθηση.

Η φετινή διοργάνωση υπόσχεται πολλές μεγάλες στιγμές, ενώ σημαντικές προσωπικότητες -εγχώριες και μη- θα παρουσιάσουν από κοντά τις νέες τους δουλειές. Με το πλούσιο πρόγραμμα στα χέρια και τις εναλλακτικές να μοιάζουν εξίσου δελεαστικές, μοιραζόμαστε την πρώτη "γκρίνια" μας, που μακάρι να είναι και η τελευταία. Ελληνική συμμετοχή δεν υπάρχει, όπως και δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια. Ο νέος διευθυντής προγράμματος, Shane Danielsen, είχε εξηγήσει πριν λίγους μήνες, πως η κινηματογραφική παραγωγή της Ελλάδας δεν έχει κάτι το αξιόλογο να επιδείξει. Με αυτή τη σκέψη στην άκρη, αναμένουμε να ζήσουμε και να καταγράψουμε τις καλύτερες στιγμές του 59ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Εδιμβούργου, το οποίο σε λίγες ώρες ανοίγει και επίσημα τις πύλες του.