 Πριν λίγες μέρες το 15o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, «Νύχτες Πρεμιέρας» μας άφησε για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του φθινοπώρου, να ξεχειμωνιάσουμε σε κρύες αίθουσες και «κανονικές» προβολές, με «κανονικούς» ανθρώπους. Ας είναι. Τόσα χρόνια στηρίζουμε το festival και τόσα χρόνια ξέρουμε ότι μετά την αυλαία του, όλοι οι cinephile αυτής της πόλης θα χαθούν στα πολύβουα δρομάκια της, περιμένοντας και πάλι το σάλπισμα της επόμενης χρονιάς, για να βγουν από τις τρύπες τους. Το ετήσιο meeting έγινε όμως, οι φάτσες διασταυρώθηκαν, οι απουσίες πάρθηκαν. Γιατί και φέτος, για άλλη μια χρονιά, οι Νύχτες ήταν μια σύναξη των junkies του κινηματογράφου, με τους απλούς θεατές για ντεκόρ. Υπερβολή; Ας πάμε να δούμε...
Για αρχή οφείλουμε να τονίσουμε πως το festival πρέπει φέτος να είχε αυξημένη προπώληση και προσέλευση, γιατί οι αίθουσες είχαν μεγάλο βαθμό πληρότητας και οι ουρές ήταν και πάλι μεγάλες. Αναμφίβολα πολλούς θα τράβηξαν τόσο ο πολυσυζητημένος «Κυνόδοντας», όσο και το «White Ribbon» και το «Κακό Στην Εποχή Των Ηρώων», για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Για να μην ξεχάσω και τις 'Ραγισμένες Αγκαλιές' του αγαπημένου όλων των Ελλήνων, Pedro.. Αυτά αναφορικά με τους κράχτες...
Φέτος πιστεύω ότι ήταν - τουλάχιστον για τις ταινίες που παρακολούθησα - μια καθαρά γυναικεία χρονιά. Στα «Adventureland», «An Education», «Flickan», «Girlfriend Experience», «Millenium» οι πρωταγωνίστριες και δη οι νεαρές, κέρδισαν τις εντυπώσεις με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους. Από τις επανεκδόσεις ξεχώρισα εύκολα τις «πέντε δοκιμασίες» των Leth/Trier - αυτή είναι μια ταινία που σίγουρα πρέπει να αναζητήσετε τόσο οι οπαδοί του μεγάλου Δανού (έρχεται και ο 'Αντίχριστος' οσονούπω) όσο και οι οπαδοί της Σκανδιναβικής σκηνής γενικότερα.
Στα καθαρά οργανωτικά του festival τώρα, σίγουρα φέτος οι δημοσιογράφοι ζορίστηκαν - και έχασαν - αρκετές από τις ταινίες που ήθελαν να δουν, καθώς το σύστημα της κράτησης εισιτηρίων ανήμερα ή μια μέρα πριν, σαφέστατα περιόρισε τις επιλογές μας. Ας είναι όμως, πριμοδοτήθηκε το κοινό. Αλλά ποιο κοινό;
Δυστυχώς και φέτος το festival δεν κατάφερε να επιβάλλει μια κινηματογραφική παιδεία στο εξωφεστιβαλικό κοινό του, με αποτέλεσμα να μπαίνουν στην αίθουσα αργοπορημένοι άνθρωποι 25 λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας, να ψάχνουν τη θέση τους, να απαιτούν να κάτσουν ακριβώς εκεί και στη συνέχεια να σηκώνουν και μια ολόκληρη σειρά για να το καταφέρουν. Αυτές είναι τακτικές multiplex και σε μια εποχή που το cinema κόβει όλο και λιγότερα εισιτήρια, καλό θα ήταν οι διοργανωτές και οι αίθουσες να σέβονται περισσότερο το κοινό που τους στηρίζει - και έχει πάει 15 λεπτά νωρίτερα στην προβολή που τους ενδιαφέρει - και να κλείνει τις πόρτες στους καθυστερημένους, καθυστερημένους (!). Το ίδιο έχουν κάνει τόσο το Μέγαρο Μουσικής, όσο και πολλές μεγάλες αίθουσες συναυλιών και έχουν κερδίσει το κοινό τους, γιατί προσφέρουν ένα προϊόν που δείχνουν να σέβονται.
Είδαμε κάτι πραγματικά μεγάλο; Κατά τη γνώμη μου, ναι το «The Girlfriend Experience» ήταν κάτι το πραγματικά μεγάλο, από τις ταινίες που είδα τουλάχιστον. Από τις αντιδράσεις του κοινού και συζητήσεις με φίλους και συνεργάτες, σίγουρα θα αναζητήσω και τον «Κυνόδοντα», το «Moon», το «White Ribbon» και το «In The Loop» σε κάποια αίθουσα τον φετινό χειμώνα...
Καλή μας κινηματογραφική season!
Λουκιανός Κοροβέσης - 01.10.2009 |
