Ο Norman Jewison διηγείται την ιστορία του Ρούμπιν "Τυφώνα" Κάρτερ, πρωταθλητή μεσαίων βαρών τη δεκαετία του 60. Ο Κάρτερ, και ενώ βρίσκεται στο αποκορύφωμα της καριέρας του, καταδικάζεται στις 27 Μαίου του 1967 σε ισόβια για ένα έγκλημα που δε διέπραξε. 7 χρόνια αργότερα, μέσα από τη φυλακή ο Κάρτερ κυκλοφορεί την αυτοβιογραφία του η οποία γίνεται αφορμή για μεγάλες διαδηλώσεις υποστήριξής του. Μεταξύ άλλων, τον Κάρτερ στήριξαν ο Μοχάμεντ Άλι και βέβαια ο Μπομπ Ντύλαν με το ομώνυμο τραγούδι-διαμαρτυρία του 1976. Παρ' όλα αυτά όμως οι εφέσεις του Κάρτερ απορρίπτονται η μία μετά την άλλη, μέχρι που μία ομάδα καναδών ακτιβιστών ξεκινάει μία μεγάλη προσπάθεια που τελικά καταλήγει στην απελευθέρωσή του, στις 26 Φεβρουαρίου του 1988.
Η αφήγηση στην ταινία είναι βασισμένη σε δύο βιβλία (συμπεριλαμβανομένου αυτού του Κάρτερ) και δεν ακολουθεί πιστά την πραγματική ροή των γεγονότων, αφού οι συντελεστές της προτίμησαν να προσαρμόσουν γεγονότα και χαρακτήρες ώστε να τα χρησιμοποιήσουν προς όφελος της ταινίας. Η ερμηνεία του Ντένζελ Ουάσινγκτον είναι από κάθε άποψη εκπληκτική και ίσως θα έπρεπε να είχε σταθεί αρκετή για να του χαρίσει το δεύτερο όσκαρ της καριέρας του. Καθώς όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω του, καταφέρνει και μεταδίδει με τόσο έντονο και ρεαλιστικό τρόπο τα συναισθήματά του, που υπάρχουν στιγμές που νομίζει κανείς ότι στην ταινία πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Κάρτερ και όχι ένας ηθοποιός. Πρόκειται σίγουρα για την καλύτερη ερμηνεία του Ουάσινγκτον στην καριέρα του και μία από τις καλύτερες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Η ταινία αν και όχι πιστό αντίγραφο της πραγματικότητας, είναι αρκετά καλά σκηνοθετημένη και παρά το μεγάλο της μέγεθος δεν κουράζει το θεατή, αφού του προκαλεί μέσω του πρωταγωνιστή μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και του κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, αποδεικνύοντας τη δυνατότητα του ανθρώπινου πνεύματος να επιβιώνει κόντρα στις πιθανότητες.
