Bonus: Let The Right One In

Στην παγωμένη Σουηδία των '80s, ο δωδεκάχρονος Oskar (Kare Hedebrant), ένα μοναχικό παιδί χωρισμένων γονιών, υπομένει τη χλεύη και τη βία των συμμαθητών του αρκούμενος στο να συσσωρεύει την οργή του και να φαντασιώνεται εκδίκηση. Η μόνη που δείχνει ενδιαφέρον είναι ένα σχεδόν συνομήλικο κοριτσάκι που πρόσφατα μετακόμισε στο διπλανό διαμέρισμα. Σύντομα ο πιτσιρικάς θα καταλάβει πως η νυχτόβια Eli (Lina Leandersson) είναι βαμπίρ. Η αποκάλυψη αυτή όμως αφήνει ανεπηρέαστη την ολοένα και ισχυρότερη σχέση τους, την ώρα που η πόλη συγκλονίζεται από μία σειρά ανεξιχνίαστων φόνων.

Η ταινία-έκπληξη του Tomas Alfredson έχει μαζέψει μερικές δεκάδες βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο γνωρίζοντας την αποθέωση από κοινό και κριτικούς. Καθόλου άδικα, φυσικά, για αυτό το διαμαντάκι σουηδικής έμπνευσης κι αισθητικής που συνθέτει με θαυμαστή πρωτοτυπία το στοιχείο του φανταστικού, μία ιστορία εκδίκησης κι ένα εξαιρετικό love story.

Κάποιοι ίσως αναρωτηθείτε τι το ξεχωριστό μπορεί να διαθέτει ένα φιλμ που αναμειγνύει μερικά από τα πιο πολυχρησιμοποιημένα genres. Η απάντηση κρύβεται στη συνταγή που έγινε best-seller κι έπειτα σενάριο από τον John Ajvide Lindqvist, για να παραδοθεί τελικά στα θαυματουργά χέρια του Alfredson. Στον κόσμο του «Let The Right One In» δεν υπάρχει στοιχείο που να ξοδεύεται άσκοπα. Η οπτική γωνία της - στατικής συνήθως - κάμερας, τα κάδρα, τα χρώματα και η υφή τους, ως το ξυραφένιο μοντάζ και τη μουσική επένδυση, όλα είναι ζυγισμένα με μαθηματική ακρίβεια. Η σκηνοθεσία του Alfredson, χαρακτηριστικά σκανδιναβική, λιτή και αταλάντευτα στοχευμένη στην ουσία, συνδυάζει άψογα τις δύο φύσεις της ταινίας, την τρομακτική και την ανθρώπινη. Ανθρώπινη, επειδή μέσα από τη σκληρή αλληγορία της ιστορίας, ξεπηδά η τρυφερή ανάγκη για κατάργηση της μοναξιάς. Τρομακτική, όχι λόγω της μεταφυσικής διάστασης, αλλά επειδή αντικρίζει κατάματα συναισθήματα οργής και μίσους φωλιασμένα σε παιδικές ψυχές που τα φέρουν χωρίς να καθίστανται αποκρουστικές.

Εξάλλου, οι μεταφυσικές παράμετροι της υπόθεσης αρχίζουν και τελειώνουν στη φύση της Eli, που την καθιστά μοναδική και μόνη, σαν τον Oskar, ανάγοντας τα δύο παιδιά σε μία καταραμένη χημική ένωση, a priori καταδικασμένη, απόκοσμη, απειλητική για τους τρίτους, την ίδια στιγμή που απολύτως φυσιολογικά εκλαμβάνεται ως τρυφερή, αθώα και κρυστάλλινη, όσο το χιόνι που επικρατεί στο χειμερινό φόντο. Καθόλου τυχαία, ο ξανθούλης Oskar δένει απόλυτα με το μόνιμα χιονισμένο τοπίο και ταυτόχρονα παραπέμπει ανοικτά σε ήρωα του Gus Van Sant από το «Elephant», ξεχειλισμένος από οργή και δίψα για αίμα. Μία δίψα παρόμοια με εκείνη της μελαχρινής Eli που ως βαμπίρ ανήκει στο σκοτάδι. Οι δύο μικροί ήρωες που ερμηνεύονται υπέροχα από τους 14χρονους πρωταγωνιστές, ξεχασμένοι ουσιαστικά από γονεϊκές φιγούρες και όντας εξόριστοι στο περιθώριο της κοινωνίας των συνομηλίκων, καλούνται να περισώσουν τη μισοσκοτωμένη τους αθωότητα μέσω της ένωσής τους, καταργώντας μέσα από το ευαίσθητο αλλά σίγουρο βλέμμα του Alfredson κάθε συμβατική έννοια αγάπης.

Είτε θυμίσει σε κάποιους Stephen King (στα καλύτερά του), είτε Van Sant είτε οτιδήποτε άλλο, η μόνη αλήθεια αναφορικά με αυτό το σουηδικό κομψοτέχνημα είναι πως προσφέρει αμέτρητους λόγους για να το προτιμήσετε. Από τη σκηνή ανθολογίας στο φινάλε που θα σας ενθουσιάσει έως την υπέροχα δοσμένη ιστορία που αφηγείται, όλα συνηγορούν στο ότι το φιλμ του Alfredson είναι καταδικασμένο να γίνει αν όχι κλασσικό, τουλάχιστον αγαπημένο.