The Revenant

Σε μια αποστολή στην αχαρτογράφητη, άγρια φύση της Αμερικής, ο έμπειρος εξερευνητής Hugh Glass (Leonardo DiCaprio) δέχεται επίθεση από μια αρκούδα και εγκαταλείπεται από τα μέλη της ομάδας του. Μόνος και βαρύτατα τραυματισμένος, ο Glass αρνείται να αποδεχτεί αυτό που μοιάζει αναπόφευκτο. Με οδηγό την δύναμη της θέλησης και την αγάπη για την ιθαγενή γυναίκα του και τον γιο τους, ξεκινά μια Οδύσσεια στην παγωμένη άγρια Δύση αναζητώντας τον John Fitzgerald (Tom Hardy), τον άνδρα από την ομάδα του που τον πρόδωσε. Αυτό που ξεκινά ως μια ανελέητη αποστολή για εκδίκηση θα εξελιχθεί σε ένα ηρωικό ταξίδι προς τη λύτρωση.

Σχεδόν ένα στα δύο κείμενα, που έχουν γραφτεί για το Revenant, μνημονεύει τον Malick. Ο κοινός διευθυντής φωτογραφίας - ο Emmanuel Lubezki είναι μόνιμος συνεργάτης του Malick από το «The New World» κι έπειτα - παίζει, ασφαλώς, σημαντικό ρόλο, ωστόσο υπάρχει και κάτι ακόμα που ενώνει τη νέα ταινία του Inarritu με το σινεμά του Malick. Είναι η επίκληση στο θείο.

Ενώ όμως ο Malick απευθύνεται στον Θεό, ψάχνοντας να βρει το φως, ο Inarritu τον ρωτά για το σκοτάδι. Έπειτα από κάθε σκηνή ανείπωτης σκληρότητας ο φακός του στρέφεται στον ουρανό, σα να ρωτά Αυτόν που κατοικεί εκεί, γιατί σιωπά, γιατί μένει απλός παρατηρητής κι επιτρέπει την κτηνωδία να εκτυλίσσεται ατάραχη κι απάντηση δεν βρίσκει άλλη, πλην εκείνη της βεβαιότητας, πως όλα θα κυλήσουν σύμφωνα με το Σχέδιο. Το λες και μοιρολατρικό, η μοιρολατρία άλλωστε είναι αναπόσπαστο στοιχείο της κοσμοθεωρίας του Inarritu. Σε σχέση όμως με το -για μένα επαίσχυντο- «Biutiful» στο «The Revenant» διαφοροποιεί την στάση του απέναντι στο αναπόφευκτο της Μοίρας. Εκείνο κηρύττει την αποδοχή και βλέπει τον θάνατο σαν λύτρωση από τα δεινά της ζωής , ετούτο προτάσσει την μάχη και τον αγώνα για επιβίωση. Η ανάσα του ήρωα συνεχίζει να ακούγεται, αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους, έχει σημασία αυτό.

Ανθρωποκεντρικό σινεμά όμως δεν το λες, σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η μεταφυσική, η Φύση, στην αισθητή και στην αθέατη μορφή της, μοιάζει να υπερτερεί των ανθρώπων και για αυτό - για μένα πάλι - η εκδίκηση, που κινητοποιεί τον ήρωα, μοιάζει να υποχωρεί αρκετά επίπεδα στην κατάταξη των πραγμάτων. Η πνευματικότητα της δημιουργίας υπερβαίνει εκείνα που θα καταχωρούσαν το «The Revenant» αδιαμαρτύρητα και αποκλειστικά στο είδος του γουέστερν - το οποίο πάντως υπηρετεί κάτι (πολύ) παραπάνω από αξιοπρεπώς ο Inarritu - και τo κάνουν συγγενέστερo με ένα σινεμά σαν εκείνο του Malick. Κι αν ο Inarritu μπορούσε να τιθασεύσει λίγο ακόμα την ροπή του προς το σινεμά της μιζέριας, εκείνου που αντλεί ηδονή από την εκμετάλλευση της δυστυχίας και παραδίδεται με ζήλο στην ευκολία του σοκ, θα στεκόταν σαν ίσος προς ίσο απέναντι στον ακριβοθώρητο αμερικανό δημιουργό, παρουσιάζοντας την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 21-01-2016  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site