Jurassic World

22 χρόνια μετά τα γεγονότα του Jurrasic Park, το όνειρο του John Hammond έχει πραγματοποιηθεί και το νησί Nublar έχει μετατραπεί σε θεματικό πάρκο με ξενοδοχεία, εστιατόρια, ζωολογικό κήπο, γήπεδο γκολφ και δεινόσαυρους! Ο αριθμός των επισκεπτών όμως συνεχώς μειώνεται και ο Owen (Chris Pratt) προσπαθεί να ελέγξει τη συμπεριφορά των φονικών Velociraptors. Παράλληλα οι ιδιοκτήτες του πάρκου για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του κοινού δημιουργεί μια νέα ατραξιόν, ένα γενετικά μεταλλαγμένο δεινόσαυρο συνδυάζοντας DNA πολλών δεινοσαύρων. Ο Indominus Rex είναι γεγονός όμως σύντομα το σχέδιο τους εκτρέπεται από την πορεία του.

Αν είχες δει το «Safety Not Guaranteed» στις προπέρσινες Νύχτες Πρεμιέρας, ήξερες ότι με τον Colin Treverrow το franchise βρίσκεται σε καλά χέρια. Επρόκειτο για ανεξάρτητο φιλμάκι σπιλμπεργκικής ευαισθησίας, στο φινάλε του οποίου ο ονειροπόλος δικαιώνεται και οι αρχές καταποντίζονται. Ε, παρακολουθώντας το «Jurassic World» είναι στιγμές που νιώθεις ότι ο Spielberg δεν έφυγε ποτέ από το τιμόνι.

Το φιλμ ξεκινά μιλώντας για τον εαυτό του, με τους ήρωες να σχολιάζουν πώς μπορεί να φαίνεται η αναβίωση του «Jurassic Park» στο σημερινό κοινό, τον έναν εκ των δύο εφήβων να αδιαφορεί επιδεικτικά μπρος στα εκθέματα -όπως ο σημερινός έφηβος θεατής ίσως;-, μα στην πορεία αφήνει στην άκρη τους μοντερνισμούς για να (επαν)αφηγηθεί με κλασσικό τρόπο την ιστορία που όλοι ξέρουμε.

O Treverrow αγαπάει το σινεμά. Ανατρέχει τακτικά στον Spielberg, όχι μόνο στο πρωτότυπο αλλά και σε άλλες ταινίες της φιλμογραφίας του, αναφέρεται και στον Hitchcock με ένα εξαιρετικό set-piece και τελειώνει με ένα φινάλε βγαλμένο από mash-up monster movies του παρελθόντος. Οι σκηνές δράσης είναι σχεδιασμένες προσεκτικά, κινηματογραφημένες καθαρά, μονταρισμένες με τρόπο που να αναδεικνύεται ο σχεδιασμός της δράσης και διαθέτουν ευρήματα, ότι θα περίμενες δηλαδή από τον Spielberg.

Το μόνο που θα έκανε διαφορετικά ο Spielberg είναι ότι θα σταματούσε λίγο την δράση και θα έκανε ένα βήμα πίσω, προκειμένου να αναδείξει το σκηνικό και τα πλάσματα που το απαρτίζουν και να αναπαράγει αυτή την αίσθηση του δέους, που νιώθεις σαν παιδί, όταν ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο ή στέκεσαι μπροστά σε κάτι αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακό. Kι αυτό κάνει την ταινία του Treverrow να υστερεί λίγο σε σχέση με τον προκάτοχο της και το πρώτο του sequel. Όπως λέει όμως και Renato de Rossi στην Katharine Hepburn στο «Summertime», που κυκλοφορεί σε επανέκδοση στις αίθουσες αυτή την περίοδο, "είσαι σαν πεινασμένο παιδί, που του δίνουν να φάει ραβιόλια κι εκείνο γκρινιάζει λέγοντας πως προτιμάει μοσχαρίσιο φιλέτο. Καλή μου, είσαι πεινασμένη. Φάε τα ραβιόλια". Μακάρι τα blockbuster που ακολουθούν μέχρι το τέλος του φετινού καλοκαιριού, να είναι εξίσου καλομαγειρεμένα με ετούτα εδώ τα ραβιόλια.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-06-2015  |  Διανομή: UIP  |  Επίσημο Site