Trespass
Trespass
Θρίλερ | Παραγωγή: 2011 | Διάρκεια 91'
Σκηνοθεσία: Joel Schumacher
Πρωταγωνιστούν: Nicolas Cage, Nicole Kidman, Ben Mendelsohn, Liana Liberato, Cam Gigandet
Η ζωή ενός καλοβαλμένου εμπόρου πολύτιμων λίθων και της οικογένειάς του διαταράσσεται, όταν μερικοί μασκοφόροι κακοποιοί εισβάλλουν στο πολυτελές σπίτι του και το καταλαμβάνουν. Οι ληστές γνωρίζουν τα πάντα για την οικογένεια, το σπίτι και τις συναλλαγές του εμπόρου. Αφού αρπάζουν μερικά μικροαντικείμενα, τον προκαλούν να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο που βρίσκεται πίσω από το γραφείο του. Η άρνησή του προκαλεί μια έκρηξη αλυσιδωτών αντιδράσεων: Η γυναίκα του φαίνεται να γνωρίζει έναν από τους ληστές, η κόρη του λείπει αδικαιολόγητα από το σπίτι και η οικονομική κατάσταση του ίδιου δεν είναι αυτή που φαίνεται. Τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η δυσπιστία μεταξύ των μελών της οικογένειας, αλλά και μεταξύ της συμμορίας των ληστών, φτάνουν την κατάσταση στα άκρα, ενώ οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη...
Ο Joel Schumacher συνεργάζεται για δεύτερη φορά τόσο με τον Nicolas Cage μετά το «8MM», όσο και με την Nicole Kidman μετά το «Batman Forever». Η ιστορία του «Trespass» δεν είναι πρωτότυπη. Οι αμερικάνοι αρέσκονται στο να ασχολούνται με ταινίες που θέμα τους έχουν κάθε είδους "κατ οίκον' παρενοχλήσεις". Κατ' αρχήν η λέξη του τίτλου ανακαλύπτεται στο λεξιλόγιο των νομικάριων και σημαίνει παραβίαση. Εμπεριέχει έξι τρόπους παραβιάσεων: Απειλή, Προσβολή, Βιαιοπραγία, Τραυματισμό, Καταστροφή περιουσιακών στοιχείων, Σωματική Βλάβη. Οι εισβολείς στην ταινία διαπράττουν και τα έξι αδικήματα!
Στο ξεκίνημα, η δράση περιορίζεται στην ληστεία. Καθώς όμως αποκαλύπτονται σταδιακά τα ενδοοικογενεικά μυστικά, η δράση περνάει στην ψυχολογική βία και σε ένα καταστροφικό mind game. Ένας από τους κύριους στόχους του σκηνοθέτη είναι να αναδείξει την απομόνωση του ατόμου μέσα στην οικογένεια και την κρίση των ανθρώπινων σχέσεων σε όλα τα επίπεδα. Όμως, από συνήθεια, προτιμά να βάλει την επιγραφή "θρίλερ" πιο ψηλά, με μεγαλύτερα και πιο φωτεινά γράμματα. Εκεί είναι που χαλάει το "γλυκό"...
Η επιμονή στην ανακύκλωση του μυστηρίου είναι πραγματικά κουραστική. Μέχρι κάποιο σημείο το μυστήριο είναι, εκ των πραγμάτων, αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής. Όμως, καθώς τα μυστικά βγαίνουν στη φόρα και η ιστορία γίνεται προβλέψιμη, τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν σασπένς είναι εντελώς αποτυχημένα. Ο Cage θα έπρεπε να είναι νεκρός από την μέση της ταινίας, αλλά επιστρέφει συνεχώς από βέβαιο θάνατο για να σώσει την κατάσταση. Ο Mendelsohn ακόμα (!) δεν έχει αποφασίσει το ακριβές σχέδιο της ληστείας. Κάθε προσπάθεια προσθήκης της φιληδονικής παρουσίας του σασπένς έχει τραγικά αποτελέσματα. Το τέλος φυσικά δείχνει να συγχωρεί μια οικογένεια η οποία είχε το ψέμα για πρωινό. Γιατί άραγε; Μήπως τελικά ο ψεύτης, σε αντίθεση με τον κλέφτη, χαίρεται και μετά τον πρώτο χρόνο;
Ο Cage, με τα γυαλιά μυωπίας αλα James Garner στο «The Notebook», ερμηνεύει, με λιγότερη υπερβολή από όση μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, ένα ρόλο που σιχαινόμαστε, το ρόλο του κερατά που τελικά δεν είναι κερατάς, και του εύπορου εμπόρου που τελικά είναι ο John McClane. Οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένης και της Kidman, δεν προσθέτουν αυτό το κάτι που λείπει από την ταινία για να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό 'ψυχολογικό θρίλερ'.
Ναι, το νόημα της αδικαιολόγητης δυσπιστίας στην οικογένεια και της απομόνωσης των μελών της, έχει κάποιο ενδιαφέρον. Όχι, δεν μεταφέρεται όπως πρέπει, γιατί δίνεται περισσότερη σημασία σε άλλα πράγματα. Στο ανύπαρκτο σασπένς και το ημιτελές μυστήριο...
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 01-12-2011 | Διανομή: Odeon | Επίσημο Site
Σας Προτείνουμε Ακόμη
Το Πρόγραμμα των Προβολών