Drive

Έχετε οδηγήσει ποτέ νύχτα, σε άδεια πόλη, με τα φώτα τον κτηρίων να τρέχουν και να χάνονται δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο, κι εσείς να βυθίζεστε υπνωτιστικά σ' ένα ταξίδι που δε θέλετε να τελειώσει ποτέ; Κάπως έτσι θα νιώσετε παρακολουθώντας το «Drive» του Nicolas Winding Refn. Ένας λιγομίλητος νεαρός με πάθος και φυσική τάση προς τα αυτοκίνητα, η μονότονη καθημερινότητά του, η σκοτεινή βραδινή δουλειά του, μια όμορφη γειτόνισσα, ο αντίζηλός του, ένα 'τελευταίο κόλπο' και μια βρώμικη δουλειά που πάει πολύ, πολύ στραβά.

Από τις πρώτες υπνωτιστικές synth νότες, τους ξεδιαντροπα 80ς τίτλους αρχής και μια αρχική σκηνή που μας συστήνει, χωρίς πολλά λόγια, μα με ταχύτητες που κόβουν την ανάσα, τον ανώνυμο Οδηγό-πρωταγωνιστή (Ryan Gosling), καταλαβαίνουμε ότι αυτή είναι μια ταινία πρωτίστως αισθητικής. Εμμονικά προσεγμένη, αριστοτεχνικά γυρισμένη και με φετιχιστική αφοσίωση στις λεπτομέρειες, το φιλμ του Refn είναι μια (ακόμα) ταινία που αποδεικνύει ότι η αγάπη ενός σκηνοθέτη για το σινεμά και η αφοσίωση του στην αισθητική, μπορούν να πλημμυρίσουν τις εικόνες με συναίσθημα, ακόμα κι όταν αφηγείται μια ήδη ειπωμένη ιστορία.

Αν για τον Γκοντάρ αρκούσε 'μια γυναίκα κι ένα όπλο' για να φτιάξεις μια ταινία, στον Refn αρκεί ένας άντρας κι ένα αυτοκίνητο. Συνεπικουρούμενος, για να είμαστε ακριβείς, από μια πλειάδα εξαιρετικών δεύτερων χαρακτήρων: τη σιωπηλή, γλυκιά γειτόνισσα Irene (Carey Mulligan) που με το ντροπαλό της βλέμμα λέει όσα δεν τολμούν να ομολογήσουν οι δύο πλατωνικοί εραστές στο σύντομο φλερτ τους. Τον πολυμήχανο Shannon (Bryan Cranston), αφεντικό και μέντορα του πρωταγωνιστή μας, που κρύβει την απογοήτευση για το ματαιωμένο παρελθόν του και το θαυμασμό για τον νεαρό υπάλληλό του σε διφορούμενα, δουλικά χαμόγελα. Το μεγαλομαφιόζο Nino (Ron Pelmann), απειλητικό μα εντέλει ανεπαρκή για τις βρωμοδουλειές που αναλαμβάνει πίσω από την βιτρίνα της παρακμιακής πιτσαρίας του. Και κυρίως τον απρόβλεπτα αδίστακτο Bernie Rose (ο πάντα κωμικός Albert Brooks σε μια πιθανότατα οσκαρική στροφή), που καλείται να καθαρίσει με τα 'βρώμικα χέρια' του το ματωμένο μακελειό.

Μα πέρα από τους ενδιαφέροντες δεύτερους χαρακτήρες, πίσω από την αισθητική, τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα φαντεζί χρώματα και τις βιρτουόζικες λήψεις, αυτό που τελικά μας καθηλώνει στη θέση του συνοδηγού καθώς παρακολουθούμε το «Drive» είναι ο ίδιος ο Οδηγός. Ένας χαρακτήρας ελλιπής, με παρελθόν άγνωστο κι ένα παρόν του περιορίζεται σε δυσερμήνευτες σιωπές και ξερά λόγια. Ένας χαρακτήρας μοναχικός, που νιώθεις από το βλέμμα του πως ξέρει πολλά, πως έχει ζήσει πολλά, πως ξέρει να νιώθει -μα που έχει επιλέξει ν' απωθήσει ό,τι τον κάνει ανθρώπινο και ζει ανώνυμα, ψυχρά, οδηγώντας τις ζωές άλλων. Χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, παίζει τους ρόλους άλλων σαν κασκαντέρ σε ταινίες δράσης, οδηγεί αυτοκίνητα άλλων στους αγώνες δρόμου, συμμετέχει στις ληστείες άλλων στις βρώμικες νυχτερινές του εξορμήσεις. Και σ' αυτόν τι μένει; Σ' αυτόν τι ανήκει τελικά; Μοναχά η οδοντογλυφίδα του, το τζάκετ του και το πόδι του στο πατημένο γκάζι. Και, πάνω απ' όλα, η πολύτιμη, αδιαπραγμάτευτη ελευθερία του.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 22-09-2011  |  Διανομή: Σπέντζος  |  Επίσημο Site