Essential Killing

Ένας μουσουλμάνος ταλιμπάν συλλαμβάνεται από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν, έχοντας σκοτώσει τρείς Αμερικανούς στρατιώτες. Αφού μεταφέρεται για ανάκριση σε μια απροσδιόριστη χώρα κάπου στην ανατολική Ευρώπη, επιτυγχάνει να δραπετεύσει και έτσι γίνεται σεσημασμένος φυγάς σε μια ήπειρο που δε γνωρίζει. Ταυτόχρονα τον καταδιώκει ένας 'στρατός' που επισήμως... δεν υπάρχει.

To «Essential Killing», το πολυαναμενόμενο τελευταίο έργο του Πολωνού Jerzy Skolimowski, έτυχε ιδιαίτερα ευνοϊκής αντιμετώπισης στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2010 όπου και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του, κερδίζοντας το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής, το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού για την ερμηνεία του Vincent Gallo καθώς και το βραβείο Cinemavveniere για το καλύτερο φιλμ στο διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ (Award for Best Film in Competition). Και πώς να μην είναι πολυαναμενόμενο όταν κατάφερε να σπάσει την παράδοση της βενετσιάνικης διοργάνωσης που θέλει το βραβείο καλύτερου ηθοποιού να μη συνοδεύεται ποτέ από άλλα βραβεία. Και μάλιστα έχοντας αφήσει πίσω ένα σύννεφο ανεπιβεβαίωτων φημών να πλανάται ότι για την ανωτέρω 'περίεργη' απονομή παρενέβη ο ίδιος ο πρόεδρος του φεστιβάλ Κουέντιν Ταραντίνο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Ανεξάρτητα από το τι πράγματι συνέβη, έχουμε ενώπιον μας ένα thriller με κοινωνικό - πολιτικό background βασισμένο σε ένα σενάριο φαινομενικά απλό και συνηθισμένο. Ξεκινώντας με αποστασιοποιημένα πλάνα που καταγράφουν το εναρκτήριο επεισόδιο ανάμεσα στον πρωταγωνιστή (Vincent Gallo) και τους Αμερικανούς στρατιώτες, ο Skolimowski με την κάμερά του ακολουθεί σταδιακά το φυγά - πρωταγωνιστή, την πορεία του οποίου παρακολουθούμε με εξαιρετική αγωνία μέσα στα χιονισμένα δάση της Νορβηγίας και της Πολωνίας (όπου και γυρίστηκε η ταινία). Ωστόσο, τίποτα δεν προετοιμάζει το θεατή γι' αυτό που θα ακολουθήσει.

Το «Essential Killing» είναι αυτό ακριβώς που υπονοεί και ο τίτλος του: μια ταινία για το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το πως ο άνθρωπος στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να μείνει ζωντανός με κάθε κόστος, μπορεί να διαπράξει τις πιο αποτρόπαιες πράξεις. Η κινηματογράφηση, μάλιστα, είναι τέτοια που δεν κρίνει τις κινήσεις του πρωταγωνιστή, ορισμένες από τις οποίες είναι ομολογουμένως σοκαριστικές, ενίοτε τραγελαφικές, θέλοντας ενδεχομένως να τονίσει ότι στη θέση αυτού του ανθρώπου θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Αφήνει έτσι στην κρίση του θεατή τι είναι θεμιτό και τι αθέμιτο σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι δεν αποσαφηνίζεται εάν τελικά ο πρωταγωνιστής είναι ένας απλός μουσουλμάνος πολίτης ή μέλος των Ταλιμπάν.

Όσον αφορά το casting, o Vincent Gallo δε μιλά ούτε σε μια στιγμή της ταινίας. Σίγουρα ένας τέτοιος ρόλος αποτελεί πρόκληση για κάθε ηθοποιό, καθώς εναπόκειται στην εκφραστική του δεινότητα για να τα βγάλει εις πέρας. Και ο Gallo που δε φημίζεται - η αλήθεια είναι- για τις υποκριτικές τους ικανότητες μας ξαφνιάζει ευχάριστα, δείχνοντας ότι μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από το να κρατά επιδεικτικά τα σκήπτρα του αμερικάνικου indie ειδώλου. Να αναφέρουμε επίσης ότι στο δεύτερο μέρος της ταινίας εμφανίζεται και η Emmanuelle Seigner αναλαμβάνοντας πειστικά το ρόλο μιας κωφάλαλης Ανατολικοευρωπαίας.

Περισσότερο ως μια αλληλουχία εικόνων και καταστάσεων θα μπορούσε να εκλειφθεί εν γένει, παρά ως μια ταινία με συγκεκριμένη πλοκή και κορύφωση, κάτι που σίγουρα θα ξενίσει μια μερίδα του κοινού. Από την άλλη, αν κάτι αξίζει αδιαμφισβήτητα είναι η πανέμορφη φωτογραφία από τις αχανείς ερήμους της Μέσης Ανατολής και τις πάλλευκες εκτάσεις της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, που σε κάνει να ξεχνάς τις όποιες ενστάσεις.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 16-06-2011  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site