Sucker Punch

Μία νεαρή κοπέλα (Emily Browning) κλείνεται σε ψυχιατρείο από τον πατριό της, προκειμένου να καρπωθεί την κληρονομιά που άφησε η μητέρα της. Όντας πια φυλακισμένη κι ενώ την ετοιμάζουν για λοβοτομή, το μόνο που της απομένει είναι να πολεμήσει για την ελευθερία της. Και ο τρόπος είναι ένας και μοναδικός: να ελευθερώσει τη φαντασία της. Ταξιδεύοντας κι επιβιώνοντας μαζί με τις υπόλοιπες τροφίμους σε άλλους, εξίσου επικίνδυνους όμως κόσμους.

Πραγματοποίησε απίστευτο ντεμπούτο με το «Dawn Of The Dead», σκηνοθετώντας - χωρίς υπερβολή - ένα από τα κορυφαία remakes όλων των εποχών. Η συνέχεια έφερε τους περιβόητους «300», με την πρώτη θέαση να σε αιφνιδιάζει και τη δεύτερη να σε κλοτσά σαν τον Butler στο πηγάδι από το 10λεπτο. Έπειτα αποτολμά το φαινομενικά ακατόρθωτο: να κινηματογραφήσει το un-filmable comic αριστούργημα των Alan Moore και Dave Gibbons, τους «Watchmen». Κι εδώ, όπως και στις προηγούμενες δύο περιπτώσεις οι κριτικοί συνεχίζουν να σφάζονται για το φαινόμενο Zack Snyder, ενός από τους πλέον ενδιαφέροντες filmmakers της γενιάς του. Μία γενιά που - καλά τα λέει ο Γιάννης Βασιλείου - συναπαρτίζεται από χαρισματικούς storytellers (Nolan, Greengrass, Yates) και που το έχει βάλει σκοπό να ανατρέψει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα blockbusters.

Για να το ξεκαθαρίσουμε από νωρίς: το «Sucker Punch» αποτελεί την πιο αδύναμη δουλειά του. Παίρνει μία στρατιά από ζουμερές ανερχόμενες ηθοποιούς (Emily Browning, Abbie Cornish, Jena Malone, Vanessa Hudgens και Jamie Chung), στα φεμινιστικά πρότυπα του Tarantino με το «Death Proof», στήνοντας γύρω τους μία δική του κατακερματισμένη ιστορία που φέρνει σε μία πειραγμένη 'Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων', με όπλα. Να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί δικό του σενάριο.

Αρχικά γνωρίζουμε τον πραγματικό κόσμο, του ψυχιατρείου. Από κει, η κεντρική ηρωίδα δραπετεύει φαντασιακά σε ένα καμπαρέ το οποίο λειτουργεί ένας αδίστακτος νταβατζής (πρόκειται για τον ίδιο διεφθαρμένο νοσοκόμο που ο πατριός λάδωσε για να οδηγηθεί η κόρη του στη λοβοτομή). Εκεί γνωρίζει τα υπόλοιπα κορίτσια του 'μαγαζιού', με τα οποία θα στήσει ένα σχέδιο απόδρασης, το οποίο μπαίνει σε εφαρμογή κάθε φορά εκείνη αρχίζει το μαγικό χορό της που την 'ταξιδεύει' σε νέους, εμπόλεμους κόσμους αυτή τη φορά. Μπερδευτήκατε; Καθόλου περίεργο. Και, παρεμπιπτόντως, μην κάνετε το λάθος να μπείτε καθυστερημένοι στην αίθουσα: από κάποιο σημείο και μετά δε θα καταλαβαίνετε τίποτα.

Όλο το εγχείρημα μοιάζει σαν ο Snyder να σκηνοθετεί μονομιάς μερικές από τις ταινίες που θα ήθελε κάποτε να γυρίσει και στη συνέχεια εφευρίσκει ένα σεναριακό πρόσχημα που να τις ενοποιεί. Μερικές συνιστούν όντως ωραίες ιδέες, η συνοχή ωστόσο που θα έπρεπε να τις διέπει είναι ριψοκίνδυνα χαλαρή. Αναφορικά με την αισθητική, και πάλι τα ερεθίσματα είναι αμφιλεγόμενα. Χρησιμοποιεί εκπληκτικές διασκευές κλασσικών hits (Where is my mind, Sweet dreams, White rabbit) και μαγνητίζει ξανά με τα χαρακτηριστικά slow-motion και πάντοτε άψογα σε φωτογραφία πλάνα του, αλλά το αποτέλεσμα μπερδεύεται συχνά με βιντεοκλίπ. Επίσης, μερικοί 'κόσμοι' θα άξιζε να αναδειχθούν ως αυτόνομες φιλμικές οντότητες (όπως εκείνη που τοποθετείται στη δίνη του α' παγκόσμιου πολέμου), ενώ άλλοι λειτουργούν είτε ως προφανείς αναφορές (βλ. «Kill Bill») είτε ως διεκπεραιωτικές πίστες ενός φουτουριστικού video-game όπου στόχος είναι η βαρετή εξολόθρευση των 'κακών'.

Οι κριτικές από το εξωτερικό που συνοδεύουν το «Sucker Punch» φτάνουν ως και τα όρια του εχθρικού. Εν μέρει αναμενόμενο, μιας και πρόκειται για μία κατά γενική ομολογία δύσκολη περιπέτεια φαντασίας για να παρακολουθήσει κανείς, χωρίς ταυτόχρονα να αιτιολογεί επαρκώς την αναγκαιότητα αυτής της δυσκολίας. Η περίπτωση του Snyder, παρόλα αυτά, προβλέπω πως θα μας απασχολήσει πολύ στο εγγύς μέλλον, καθώς είναι εμφανές πως απέχει μερικές στροφές ακόμα προτού περάσει το κατώφλι της δημιουργικής του ωριμότητας.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 07-04-2011  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site