Battle: Los Angeles

Ο επικελευστής Michael Nantz (Aaron Eckhart) έχει μόλις επιστρέψει από το Ιράκ ύστερα από τη συμμετοχή του σε μια αποστολή που δεν πήγε καθόλου καλά. Έχει ζητήσει την απομάκρυνσή του από το στρατό κάτι που γίνεται δεκτό από τους ανωτέρους του. Όμως η απόλυση του πρέπει να περιμένει, αφού ο κελευστής ενός τάγματος είναι σε άδεια και διατάσσεται να πάρει την θέση του σε μια τελευταία αποστολή. Τα δελτία ειδήσεων κάνουν λόγο για μια βροχή μετεωριτών, όμως όσο περνάει η ώρα αποδεικνύεται οτι πρόκειται για μια μαζική εξωγήινη εισβολή. Το τάγμα μεταφέρεται στον πεδίο της μάχης με στόχο να σώσει σε συγκεκριμμένο χρόνο έναν αριθμό αμάχων που έχει εγκλωβιστεί σε ένα αστυνομικό τμήμα, πρίν η αεροπορία επιχειρήσει 'σάρωση' της περιοχής. Η τελευταία αποστολή για τον επικελευστή είναι η πιο δύσκολη της καριερας του...

Εξωγήινη εισβολή. Πάλι;. Ίσως κάτι τέτοιο να έλεγαν μερικοί πριν παρακολουθήσουν το «Battle: Los Angeles». Η αλήθεια είναι ότι από το trailer φαίνονταν τα κοινά σημεία που θα είχε με το «Independence Day». Όντως. Μια πρώτη ανάγνωση της ταινίας θα μπορούσε να συνοψίσει την ανάλυση της στην φράση: "Το «Independence Day» με καλύτερα οπτικά και ηχητικά εφέ". Όμως όπως πάντα η πρώτη ανάγνωση δεν μπορεί να σχεδιάσει μια ολοκληρωμένη εικόνα. Η ταινία του Jonathan Liebesman έχει αρκετά στοιχεία άξια αναφοράς και μια επίσκεψη στις λεπτομέρειές της θα μπορούσε να αλλάξει κάπως τα δεδομένα της πρώτης εντύπωσης...

Το Old School κυριαρχεί κατά κράτος. Οι εξωγήινοι παρουσιάζονται απρόσωποι, με την αδιαφορία που περιβάλλει τα όντα χωρίς συναισθήματα να κυριαρχεί. Ακόμα και ο λόγος που επισκεπτονται τον πλανήτη αναφέρεται υποθετικά και δεν απασχολεί ιδιαίτερα. Απέναντί τους οι ανθρωποι, που έχουν οικογένειες, μνήμη, οικογένεια να χάσουν και νεκρούς να θυμούνται. Η εφευρετικότητα τους και η συναισθηματική νοημοσύνη τους, με την συντροφικότητα να έχει ιδαίτερη σημασία, είναι ξανά τα στοιχεία που κάνουν τους ανθρώπους ξεχωριστούς και φυσικά τους καλούς της υπόθεσης. Φυσικά δεν λείπει (πως θα μπορούσε άλλωστε) η ανάδειξη των στρατιωτών ως ξεχωριστών ανθρώπων και το ιδεώδες της μάχης, μιας μάχης που δίνεται από τους επίλεκτους ή αν προτιμάτε από τους ικανότερους για μια φυλή, την ανθρώπινη, που έχει μια ιστορία που είναι ανώτερη από τις υπόλοιπες. Δεν μπορούμε να πούμε ότι περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Και παρόλο που καμιά φορά τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία έχουν μια υπερβολή, μας κάνουν τη χάρη και παραμένουν στο παρασκήνιο της μάχης και δεν παρεισφρέουν σε αυτήν.

Εκεί η αναπαράσταση είναι φανερά πιο σύγχρονη και θεαματική, με τα εφέ να είναι πολύ καλά δουλεμένα και το σκηνικό να θυμίζει αρκετές φορές video game. Η αριστοτεχνική χρήση της κάμερας αυξάνει την αγωνία και καρφώνει τα μάτια του θεατή στην οθόνη, πράγμα που, απ' ότι φαίνεται, ήταν και το στοίχημα του σκηνοθέτη. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την ερμηνεία του Eckhart που είναι καλύτερη από εκείνη του ηθοποιού που έχει σώσει τον κόσμο ουκ ολίγες φορές (Will Smith), τότε το «Battle: Los Angeles» μάλλον έχει περισσότερα θετικά από αρνητικά...

Για τους φαν του είδους είναι δύσκολο να αποτελέσει απογοήτευση. Δεν είναι βέβαια ούτε «District 9», ούτε «Mars Attacks!», αλλά το θέαμα που προσφέρει είναι αρκετά πλούσιο. Μια χαρά περάσαμε...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 31-03-2011  |  Διανομή: Audiovisual  |  Επίσημο Site