Guilt

Η ιστορία της Κύπρου τα τελευταία πενήντα χρόνια μέσα από τη ζωή ενός -πλέον- ηλικιωμένου εμπόρου όπλων, ο οποίος χειρουργείται και, μέσω της νάρκωσης, 'ξαναβλέπει' τη ζωή που έζησε στην Κύπρο τα χρόνια αυτά. Χωρίς να παραγνωρίζει τη βαρβαρότητα των Αγγλων ή των Τούρκων, η ταινία παρακολουθεί την Ιστορία από την πλευρά και των 'δικών μας λαθών'. Με κυρίαρχο το συναίσθημα της ενοχής που φέρει ο κεντρικός χαρακτήρας, ενοχή η οποία και ονοματίζει την ταινία, το «Guilt» χωρίζεται σε τρεις σημαντικές ιστορικές περιόδους στην ιστορία του νησιού: την περίοδο από το '50 έως το '59, την τουρκική εισβολή του '74 και την περίοδο της τουρκικής κατοχής ως τη δολοφονία του Σολωμού το '96.

Ένας φυσιολογικός διάλογος μεταξύ δύο ατόμων πάει κάπως έτσι (όπου αποσιωπητικά, έχουμε παύση από τον ερμηνευτή για να βιώσουμε την δραματικότητα της στιγμής):
- Τι κάνεις;
- Καλά είμαι.

Ο ίδιος διάλογος στο «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου θα πήγαινε κάπως έτσι:
- Τι κάνεις;
- Καλά... είμαι.
- Τι θες να πεις; Εννοείς ότι είσαι...καλά;
- Ναι, αυτό... είναι που εννοώ. Ότι είμαι καλά.
- Δε σε καταλαβαίνω. Τι εννοείς ότι είσαι καλά;
- Το είπα και για τελευταία φορά θα το... ξαναπώ. Αυτό που εννοώ είναι ότι είμαι... καλά!
- Αδιανόητο... μου φαίνεται. Τι είπαμε ότι κάνει το μηχάνημα;

Ωστόσο οι πλατειασμοί των διαλογικών μερών (που στόχο έχουν να καλύψουν την απουσία σαφούς σεναριακής ουσίας) είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου σε τούτο το ανοσιούργημα, που φαντάζει σαν πρωτόλεια ιδέα νεαρού σπουδαστή κινηματογράφου, που τα δύο αγαπημένα του βιβλία είναι το '1984' του Όργουελ και το 'Σύγχρονη Τσυπριακήν Ιστορία' του... Κλεομένους Κλεομένους (σημείωση: προφανώς το τελευταίο δεν είναι υπαρκτό βιβλίο, όποτε μην το αναζητήσετε σε κάποιο βιβλιοπωλείο).

Το «Guilt» δεν είναι ταινία με αρχή, μέση και τέλος. Είναι μια συρραφή ιδεών, μια παράθεση οφθαλμοφανών συμβολισμών, με εμβόλιμες σκηνές αρχειακού υλικού (ώστε να καταλάβει κάθε θεατής τι είναι εκείνο που πραγματεύεται) που μοναδικό στόχο έχει να οδηγήσει (μετά από ένα ανεκδιήγητο twist) στο τελικό πλάνο, όπου το 'κουφάρι' της Μεγαλονήσου στέκει κρεμασμένο μπροστά από τις σημαίες των τριών χωρών που επηρέασαν τις πολιτικές εξελίξεις (συχνά σε βάρος της χώρας) μέσα στον εικοστό αιώνα.

Το μοναδικό θετικό (;) στοιχείο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε στο «Guilt» είναι ότι γυρίζει το ελληνικό σινεμά στα ένδοξα '80s, τότε που μια σωρεία Ελλήνων αυτοπροσδιοριζόμενων... auteur έχτισε μια ολόκληρη εποποιία ταινιών ερμητικά κλειστών στον εαυτό τους, προορισμένων αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση από την δημιουργική ομάδα πίσω από αυτές και τον περίγυρό της. Εκείνο το σινεμά που τόσο εύστοχα διακωμώδησε ο Χάρρυ Κλυν στην ενότητα 'Μελόπραμα' από το ανεπανάληπτο «Αλαλούμ»!

Ίσως μετά από χρόνια το «Guilt» φτάσει να θεωρείται guilty pleasure, αν και αμφιβάλλουμε γιατί από ένα σημείο και μετά η κατάσταση γίνεται τόσο απελπιστική, που οποιαδήποτε διάθεση κανιβαλισμού εξανεμίζεται. Προς το παρόν πάντως η ταινία κερδίζει δικαιωματικά τον τίτλο μίας από τις χειρότερες φιλμικές εμπειρίες για τη σεζόν που διανύουμε. Και το κρίμα της υπόθεσης είναι ότι η παραγωγή είναι φροντισμένη...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 04-03-2010  |  Διανομή: Filmcenter  |  Επίσημο Site