The Lovely Bones

Η Susie Salmon (Saoirse Ronan) είναι ένα όμορφο 14χρονο κορίτσι, που ζει ευτυχισμένο σε ένα προάστιο της Philadelphia στις αρχές της δεκαετίας του '70. Θα βρει όμως τραγικό τέλος, όταν πέσει θύμα δολοφονίας. Η ίδια, μας αφηγείται την ιστορία της από τον ονειρικό, μαγευτικό κόσμο στον οποίο βρίσκεται πλέον, αυτό που θα λέγαμε παράδεισο. Η ψυχή της αδυνατεί να βρει γαλήνη, καθώς παρότι θεωρείται νεκρή για τις Αρχές και την οικογένειά της, δεν έχει εντοπιστεί ούτε το πτώμα ούτε - ασφαλώς - κι ο δράστης. Βλέποντας όλους από ψηλά, βρίσκεται στο μεγάλο δίλημμα που γεννά η δίψα της για εκδίκηση και η ανάγκη των δικών της ανθρώπων να γιατρέψουν τις πληγές τους.

Ο Peter Jackson είναι ένας από τους σκηνοθέτες που σημάδεψαν την δεκαετία. Μετέφερε κινηματογραφικά με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο μια σειρά βιβλίων που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο να κινηματογραφηθεί και σκάρωσε το πλέον εμπνευσμένο remake της δεκαετίας. Το «The Lovely Bones» στα χαρτιά προσφερόταν για μία επιστροφή στα λημέρια του «Heavenly Creatures», για ένα διάλειμμα από τα μεγαλειώδη έπη. Ωστόσο η ματιά του Jackson δείχνει να έχει αλλοιωθεί από τα... μεγαλεία κι έτσι η σκηνοθετική του προσέγγιση σε μια κατά τα άλλα τρυφερή και διακριτική ιστορία λαμβάνει διαστάσεις φαντασμαγορίας! Εκεί που πρέπει να ρίξει τους τόνους, να αφουγκραστεί το ύφος της ιστορίας, να αφήσει το φιλμ του να ανασάνει και το δράμα να αναδειχθεί, επιλέγει την υιοθέτηση μιας 'επικολυρικής' οδού. Ωστόσο η πομπώδης και υπερστυλιζαρισμένη σκηνοθετική προσέγγιση δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα του φιλμ και σίγουρα δεν είναι το μεγαλύτερο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο Jakcson δεν έχει αποφασίσει τι ταινία θέλει να κάνει. Εναλλάσσοντας διαρκώς τα κινηματογραφικά είδη, επαναλαμβάνοντας πολλές φορές τις ίδιες σεκάνς, ελαφρώς παραλλαγμένες, καταφεύγοντας συχνά σε κατάχρηση της ποιητικής αδείας προς όφελος μιας επίδειξης των σκηνοθετικών του ικανοτήτων και δίχως ποτέ να παρεκκλίνει από το επικό πρίσμα υπό το οποίο διαθλά τα δρώμενα, ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης γεννά ένα ατυχές κοκτέιλ κινηματογραφικών ειδών και θεματικών που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό (όχι με την καλή έννοια).

Οι προθέσεις του είναι καταρχάς ευγενείς. Θέλει να δώσει ένα μήνυμα αγάπης, να ευλογήσει την αξία της συγχώρεσης, να επαινέσει τη δύναμη του να προχωράς μπροστά, αφήνοντας το παρελθόν πίσω. Ωστόσο το ζήτημα που γεννάται είναι σε ποιους απευθύνεται το μήνυμα αυτό. Στους γονείς των οποίων τα τέκνα έπεσαν θύματα εγκληματικών μυαλών; Στα νεκρά τέκνα που έπεσαν θύματα εγκληματικών μυαλών και μένουν παγιδευμένα μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και του κόσμου των νεκρών; Σε καμία από τις δύο ομάδες γιατί πρόκειται απλώς για διαφημιστική καμπάνια για το 'Χαμόγελο του Παιδιού'; Θα σας γελάσουμε. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, με ένα τελευταίο δίλεπτο, όπου λαμβάνει χώρα μια φαιδρή επίκληση στην θεία δίκη, ο Jakcson αναιρεί όσα -έστω και αφελώς - έχει χτίσει προηγουμένως. Ένα φινάλε έξω από το πνεύμα του φιλμ, που ελπίζουμε να είναι έτσι και στο βιβλίο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση ο Jakscon έχει διαπράξει φάουλ, που σηκώνει μέχρι και κόκκινη κάρτα!

Θα σταθούμε ακόμα σε δυο στοιχεία που μας έκαναν αρνητική εντύπωση και τα οποία είναι αδύνατο να χωνέψουμε, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η ιστορία εξελίσσεται σε ένα εξ' ολοκλήρου φιλμικό σύμπαν. Το ένα είναι ο χαρακτήρας του George Harcey (Stanley Tucci). Μα τον Θεό, αν ένας άνθρωπος με αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτή την συμπεριφορά ήταν γείτονας σας, θα καλούσατε το 100 να τον μαζέψει με το που αγόραζε καραμέλες από το περίπτερο! Και ναι, είναι παιδεραστής κι έτσι πρέπει να δείχνει. Αλλά μόνο στις προσωπικές του στιγμές και μόνο στα μάτια του θεατή. Ο George Harvey είναι τόσο χοντροκομμένα στημένος και τόσο... εξώφθαλμα παιδεραστής, που κάνει τους αστυνόμους που αναζητούν την ταυτότητα του δράστη, να φαντάζουν σαν ρεπλίκες του επιθεωρητή Κλουζό κάθε φορά που βρίσκονται στο ίδιο πλάνο με αυτόν. Κι αν θέλετε να δείτε μια ορθή (τόσο από πλευράς ερμηνευτή όσο κι από πλευράς δημιουργικής ομάδας) προσέγγιση ενός παρεμφερούς χαρακτήρα, σπεύσατε στο video club να νοικιάσετε το παραγνωρισμένο διαμαντάκι «The Woodsman» με τον Kevin Bacon. Το δεύτερο σημείο, που δεν μπορούμε να χωνέψουμε, εξελίσσεται -χωρίς να μπούμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες- σε προχωρημένο στάδιο της ταινίας σε ένα κομβικό σημείο για την εξέλιξη της ιστορίας, όπου, ενώ η πλοκή τρέχει και ο κόσμος καίγεται, έξαφνα σταματούν τα πάντα για έναν... ομαδικό εναγκαλισμό! Classic!

Πάντως, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, ο Jackson δεν έχει ξεχάσει την τέχνη του. Το «The Lovely Bones» έχει κάποιες εμπνευσμένες στιγμές, ιδίως αν τις εξετάσουμε μεμονωμένα. Όταν ενταχθούν όμως στο σύνολο, απλώς εντείνουν την ανομοιογένεια και την ανισότητα του τελικού αποτελέσματος. Κρίμα...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-03-2010  |  Διανομή: UIP  |  Επίσημο Site