The Soloist

Χρονικογράφος των L.A. Times ανακαλύπτει σχιζοφρενή άστεγο με εμφανή χαρίσματα στην τέχνη της μουσικής και αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν του, διαισθανόμενος ότι έχει στα χέρια του ένα δημοσιογραφικό λαβράκι. Αληθινή ιστορία βασισμένη στο βιβλίο του Stephen Lopez.

Στην πρώτη του αμερικανική εξόρμηση ο σκηνοθέτης Joe Wright αφηγείται την ιστορία ενός δημοσιογράφου που προσπαθεί να συμπληρώσει το κενό της προσωπικής ζωής του και να επανορθώσει για την αποτυχία του σε αυτό τον τομέα μέσω της σχέσης που αναπτύσσει με έναν άστεγο και πάσχοντα από σχιζοφρένεια μουσικό. Ή τουλάχιστον έτσι μας δίνει να καταλάβουμε στην αρχή...γιατί στη συνέχεια το κέντρο βάρους της ιστορίας μετατίθεται διαρκώς με αποτέλεσμα όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους να μην είμαστε σίγουροι για το τι ακριβώς παρακολουθήσαμε.

Αραγε ο 'ποιητής' ήθελε να μας παρουσιάσει μια άλλη πλευρά της Πόλης των Αγγέλων, λιγότερο αγγελική και γκλαμουράτη από εκείνη που γνωρίζουμε; Μπας κι ήθελε να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των εκπροσώπων της ανώτερης τάξης απέναντι στα κατώτερα οικονομικά κλιμάκια της κοινωνίας μέσω μιας διακριτικής σονάτας που αντλεί έμπνευση από την ιστορία του Nathaniel Ayers; Μην ήθελε να μας ευαισθητοποιήσει απέναντι σε μια σοβαρή ψυχική νόσο τοποθετώντας μας στη θέση του ασθενή; Όλα αυτά μαζί και τίποτα από αυτά συγχρόνως!

Γιατί το φιλμ φαντάζει σαν κολάζ από κινηματογραφημένα άρθρα εφημερίδας! Μόλις τελειώνει το ένα άρθρο, περνά χωρίς πολλά πολλά στο επόμενο, με μοναδικό συνδετικό κρίκο τον χαρακτήρα του δημοσιογράφου Steve Lopez (τον οποίο υποδύεται με αξιοθαύμαστη προσήλωση ο Robert Downey Jr). Τον κατακερματισμένο αυτό χαρακτήρα της αφήγησης εντείνουν μια σειρά από ατάκτως ερριμμένα φλάσμπακ που αφηγούνται την ιστορία του έτερου χαρακτήρα του φιλμ, του Nathaniel Ayers. Προκειμένου να αποδώσει την ψυχική κατάσταση του περί ου ο λόγος χαρακτήρα, ο Wright μεταχειρίζεται μια σειρά από 'εύκολα' και πρόχειρα τεχνάσματα, τύπου 'φωνές από το υπερπέραν, θολή εικόνα κτλ'.

Παρακολουθώντας το «The Soloist» πιάσαμε αρκετές φορές τον εαυτό μας να αναρωτιέται πού πήγε ο βιρτουόζος δημιουργός του «Atonement» και ποιος τον αντικατέστησε με αυτόν τον απρόσωπο δημόσιο υπάλληλο που, όταν ο χαρακτήρας του παίζει μουσικό όργανο, κάνει cut σε πτεροφόρους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου που πετούν πάνω από την πόλη. Όχι ότι το θέαμα που παραδίδει προσβάλλει την αισθητική μας, αλλά το φιλμ θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει την υπογραφή ενός Joel Schumacher (στην καλή του μέρα...). Οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πάντως ότι αποφεύγει τον σκόπελο του συμβατικού χολιγουντιανού φινάλε, που θα ήθελε τον ήρωα να αποθεώνεται επί σκηνής από ένα ενθουσιώδες κοινό, επιλέγοντας μια πιο ρεαλιστική καθαρτήριο σκηνή. (Η σεκάνς των τίτλων τέλους με τους πρωταγωνιστές να χορεύουν δείχνει περισσότερο δάκτυλος των παραγωγών, ώστε οι θεατές να μη φύγουν με κατάθλιψη από την αίθουσα, παρά επιλογή του Βρετανού σκηνοθέτη.)

Όσον αφορά τον Jamie Foxx, επιμελημένα τον αφήσαμε για το τέλος. Ο Foxx για ακόμα μια φορά επιδίδεται σε ένα ρεσιτάλ μιμητικής, αντί να ερμηνεύει, κάτι που γίνεται ακόμα πιο αισθητό όταν μοιράζεται την σκηνή με τον χαρισματικότατο συμπρωταγωνιστή του. Αν η τέχνη του ηθοποιού είχε ως αντικείμενο τη μίμηση, ο Γιώργος Μητσικώστας θα έπαιρνε κάθε χρόνο το Oscar από τα αποδυτήρια...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 03-09-2009  |  Διανομή: UIP  |  Επίσημο Site